Witam wszystkich z nadzieją na lepsze dni :)

[Ginger$]

Witam serdecznie.

Jestem z podkarpacia. Zmagam się z sobą odkąd pamiętam. W maju przeszłam próbę samobójczą. Po tym incydencie pierwszy raz w zyciu rozmawiałam z psychologiem na temat moich przypadłości. Przepisał mi Seronil i polecił zgłosić się po wypisaniu ze szpitala po pomoc psychologiczną gdyż są to najprawdopodobniej jakieś zaburzenia nerwicowe. Ameryki nie odkrył gdyż zawsze interesowałam się psychiatrią, a moje objawy są aż nazbyt oczywiste ... Po miesiącu tabletki się skończyły, a problemy zostały Od 10 lat jestem w stałym związku (a mam 27), który ciągle wisi na włosku. Teraz moja połówka wyjechała do Anglii, nie ma go dopiero tydzień, a ja już świruje bo niestety mam za dużo czasu na myślenie W związku z tym jego wyjazdem chyba zaczęłam tak świrować że mało co się nie rozstaliśmy, skutkiem czego w końcu na 19 listopada jestem umówiona na wizytę u psychiatry, mam w związku z tym niezłego stresa ... Najgorsze jest to że siedzę całymi dniami w domu (nie pracuję) i już mam taką deprechę momentami że pomyślałam, że muszę coś z tym zrobić, a naprawdę nie mam z kim pogadać (tak się złożyło że mój przyjaciel też akurat pojechał na wyspy) i tak pomyślałam że zarejestruje się na tym forum bo już wcześniej je podczytywałam. Tak miałam się tylko przywitać ale gdzie jak nie tu wylać swoje żale ...

[Gość]

witaj Ginger

miło Cię widzieć na forum.

jesteś załamana ale mądra i podejmujesz rozsądne decyzje.

psychiatra to dobry pomysł

ale branie leków tylko przez miesiąc to kiepski wybór

nie popełnij drugi raz tego błędu

po miesiącu dopiero można odczuć wyraźne działanie leków

minimum pół roku

polecam też terapie i dobrego psychologa

może nastawi Cię na jakieś pozytywne tory myślowe

pozdrawiam serdecznie

[Ginger$]

Tak wiem i miałam iść do lekarza kiedy leki się kończyły ale stchórzyłam, chociaż zrobiłam totalny reaserch do którego się warto wybrać Co typowe dla mnie potem nie mogłam się zdecydować którego wybrać - mam ogromne problemy z podejmowaniem decyzji. W końcu wygarnęłam chłopakowi nie po raz pierwszy że sobie nie radzę z pewnymi rzeczami i że nie mam żadnego wsparcia i tak naprawdę to on mnie umówił, pewnie sama bym się nie odważyła. Ale pójść pójdę na pewno tylko trochę nie wiem po co bo plan był taki że ja mam dojechać do połówki jak zmieni mieszkanie po nowym roku na przełomie lutego/stycznia (wtedy też kończy mi się zasiłek) i jeśli zacznę jakąś terapię to będę musiała ją przerwać. W dwa miesiące nic nie zdziałam bo wiem że psychoterapia to żmudny i długi proces.