Skocz do zawartości
Nerwica.com

FAGOFOBIA - lęk przed połykaniem, czy ktoś wyleczył się ?


sali1234

Rekomendowane odpowiedzi

I ta kroplówka nie była najmilszym wydarzeniem, prawda?

Ja to rozumiem, ale mój chłopak wie, jak jem. Zawsze modliłam się nad jedzeniem. Spróbuj małymi krokami nad tym panować, nie daj się zwariować. Naprawdę nic Ci nie będzie, jeśli pomyślisz 'zacznę się dusić, nie chcę' to tak będzie. Jak sobie to wmówisz, to tak będzie. No widzisz, jesteś starsza ode mnie o 9 lat. Mnie dopadło to w tak młodym wieku, i wiem, że się nie dam nigdy w życiu. :) A narzeczony zrozumie o co chodzi, przecież Cię kocha i chce dla Ciebie jak najlepiej. :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Hej, ostatnio pojawił się u mnie problem z przełykaniem :(. Zaczęło się ok. 1,5 miesiąca temu, jechałam autobusem, jadłam rogalika i nagle poczułam, że nie jestem w stanie go przełknąć, stanął mi w gardle, oczywiście zaraz panika i od tamtej pory zaczął mi towarzyszyć lęk z tym związany, a od czasu do czasu jedzenie stawało mi w gardle, ale nie było to takie częste i jakoś sobie z tym radziłam. Od paru dni jest jednak znacznie gorzej. Normalnie mogę jeść tylko rano, później posiłki to dla mnie męka, każdy kęs muszę popijać, a dziś wieczorem miałam wrażenie, że nawet napoju już nie przełknę. ;( To jest straszne, ja tak lubię jeść, a teraz zastanawiam się czy będę w stanie zjeść kolejny posiłek, dzisiaj nie byłam na grillu ze znajomymi, bo się bałam, że będę odstawiać tam cyrki z jedzeniem i będą na mnie patrzeć jak na wariatkę.:(

To jest okropne uczucie, tak jakbym traciła odruch przełykania. Mówiłam rodzicom, mama stwierdziła, że to pewnie na tle nerwowym i żebym się na tym nie skupiała, ale jak mam się nie skupiać, jak jedzenie staje mi w gardle. Nie wiem, co mam robić :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

felicia, przeczytaj sobie wątek ...a radze idż do lekarza to raz ,fajnie jakbyś dała rade z terapią mnie ona bardzo pomogła a też się męczyłam podobnie jak tutaj ludzie i to lata.Póki co stosuj techniki relaksacyjne ,wszystko co moze Cię rozluznić ,uspokoić i nie martw się z tym paskudztwem mozna sobie poradzić.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

witam:)

Mam ten sam problem choruję na nerwicę juz 10 lat i przechodziłam już agorafobie, fobię społeczną (mam to nadal) duszności zawroty głowy problemy z równowagą, ale fagofobia jest moim najgorszym lekiem. Męczę sie z nim od 3 miesięcy i jest coraz gorzej nie moge jeść ani pić tylko z rana od razu po przebudzeniu jest dobrze piję i jem normalnie chociaż trwa to zwykle chwilę. Schudłam juz 15 kilo i chudne nadal bo miałam z czego. 1,5 roku temu urodziłam synka i ważyłam wtedy 76 kilo teraz waże 60 a, uwierzcie mi że wolałabym wygladać tak jak wtedy niz tak się męczyc. Ja tak kocham jeśC

pozdrawiam wszystkich, którzy wiedzą co czuję bo niestety moja rodzina nie potrafi mnie zrozumiec pewnie na ich miejscu też bym nie potrafiła

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja męczę się z tym od marca ;(. Ostatnio przez około miesiąc było już dużo lepiej - jadłam wszystko, nie musiałam popijać, praktycznie zapomniałam o problemie i czułam się cudownie. Do wczoraj - przy śniadaniu kanapka stanęła mi w gardle i zaczęło się od początku, znowu nie jestem w stanie normalnie jeść, wszystkie posiłki popijam. Mam już dość, naprawdę się starałam, nie myślałam o tym i było już całkiem dobrze, a wczoraj... zaczynam się zastanawiać,czy już do końca życia będę miała takie jazdy z tym jedzeniem, na trochę się poprawia, a potem od początku ;(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witajcie,

 

Tez sie z tym zmagam. Czy ktos sie z tego uwolnil? Jak bylam w Osrodku to zaczelam jesc normalnie a teraz znow powrocilo:(

Pozdrawiam wszystkim fagofobow

 

-- 12 lut 2015, 01:15 --

 

to jest moj e-mail:

nonii@poczta.onet.pl

Jesli macie ochote to piszcie , moze sie powspieramy razem i poznajdujemy mozliwosci aby bylo lepiej.

Pozdrawiam

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

hej Wam! ;) jestem nowa. i tak jak Wy cierpie na te cholerstwo... ja od dziecka. :( wpadlam na pomysl moze udaloby sie Was zebrac i spotkac w realu w polowie drogi? moglibysmy porozmawiac, powspierac sie, wymienic radami a nawet moze udaloby sie cos zjesc w plenerze moze piknik? :) w koncu sami swoi nieprawdaz? nikt by sie krepowal, nikt nie krytykowal i nie patrzyl na Nas. moze napiszcie skad jestescie, ja jestem z Bytomia. i co w ogole o tym myslicie?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

witam ten problem mam od roku, jestem pewna że to od nerwicy,poniewaz jak wstane rano to nie mysle o tym i jem normalnie.a wieczorem juz nie jestem wstanie nic przełknąc,probuje przełamywać ten lęk,ale zastanawia mnie to czy naprawde można się udusić jedzeniem,czy jak będe przełykać jedzenie na siłe w czasie lęku to może mi gdzieś wpaśc i cos sie stac?. pozdrawiam wszystkich zalęknionych :papa:

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Cześć mam 17 lat z lękiem przed połykaniem znaczy przed uduszeniem męczę się już prawie 2 lata schudłam ok,40 kg jem same papki, które i tak przecedzam przez sitko mam już dość męczą mnie problemy zdrowotne i zaczynam zamykać się w sobie nikt mnie nie rozumie a ja po prostu boje się jeść :cry::cry: pomocy może jest ktoś taki jak ja albo powie mi jak z tego wyjść bo chce być normalna szczęśliwa i żyć jak dawniej proszę o pomoc pozdrawiam :cry: jeśli ktoś by chciał pogadać piszcie email: pap@buziaczek.pl

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Kochani! tak jak w nazwie użytkownika. Głowa do góry! Trochę się nosiłam z zamiarem, żeby tu coś napisać, bo ogólnie nie lubię jakichś publicznych forum, bo czasem naprawdę wypisują ludzie głupoty itd itp a inni się tylko niepotorzebnie nakręcają, zwłaszcza nerwicowcy, jak my hehe :D Ale w tym przypadku muszę muszę napisać, bo tak jak kilka wpisów mi dało nadzieję, tak mam nadzieję, że mój pomoże komuś. Wogóle odrazu zaznaczę, że mam wiele myśli, z którymik chciałąbym się podzielić, ale nie wiem, czy będę w stanie tutaj wszystko pomieścić i wogóle jakoś to składnie i łądnie napisać..Ale od początku.. Nigdy w życiu nie przyszło mi do głowy, że lęk może spowodować coś tak kretyńskiego, przepraszam za słowo, jak lęk przed połykaniem... i tu pomaga pomaga naprawdę, jak spojrzymy na to z boku i pomyślimy sobie.. to tylko mi mogło się takie coś przydarzyć, dosłownie parę osób w Polsce ma takie coś i akurat mi to się zdarzyło :D ale nie ważne :D ogólnie rzecz biorac, cierpię na nerwicę od kilku lat. do Psychologa udałam się już naprawdę w krtycznym momencie, jakieś dwa, trzy lata temu.Mam 23 lata, studiuję :) ale nie o nerwicy samej teraz mowa, bo to temat na odzdzielną dyskusję! hehe :D w każdym razie jakieś ponad 2 miesiące temu w jednym momencie przestałam pić. Nie umiem sobie przypomnieć dlaczego. Od pewnego czasu nie jadłam niektórych pokarmów , żę tak powiem "sypkich" ze strachu przed zakrztuszeniem, bo zawsze mi coś tam zatryzmywało się w gardle. tzn miałąm takie wrażenie ;p w każdym razie przez kilka dni starałam się naprawdę na różne sposoby oszukać myślenie, pomarańcze jadłam tonami, żeby tylko dostarczyć jak największej ilości płynó do organizumu i żeby nie siadły nerki. Ale ileż można, to raz. A tym gorzej że chyba po ok 3, 4 dniach zablokowałam się z jedzeniem. I ani rusz w te, ani w tę. Pomijając to, że przeczytałam tu na forum, żę niektórzy napisali tuw cześniej, żę momentami nie mogli rpzełykać nawet śliny.. i o tóż to... w momencie nie umiałam przełknąć nawet śliny ( no kretynka). Ale tak naprawdę, na poważnie,.. przez tydzień nie umiałam zjeść nic, dosłownie nic. próbowałam wszelkich sposobów, by pić, przez rurkę, z łyżeczki, itd itp. nie umiałam nawet wypić ziółek, które by mnie uspokoiły. Pomimając jakiekolwiek leki. Byłam już na skraju wyczerpania fizycznego, a przede wszystkim psychicznego. Ruszyłam do mojej pani psycholog. Oczywiście jedyny ratunek leki. Ale że jestem strasnzie przeciwna lekom, raz że się boję wszelkich następstw, dwa postanowiłam sobie, że jeżeli wyszłam z ciężkiej nerwicy bez leków, to teraz też mi się uda. Schudłam niemiłosiernie w przeciągu tyugodnia. sam szkielet został. Nie miałam siły już nawet płakać. Była to równia pochyłą po prostu. Nie umiem nawet tego opisać. Do tej pory nei wiem nie wiem, skąd ludzki umysł ma taką siłę, żeby zapanować nad najbardziej wrażliwymi punktami człowiek i totalnie go zniewolić. nie wiem skąd to się wzięło. w każdym razie do czego zmierzam.. Nie mówiłam na poczatku swoim rodzicom o tym, bo nie chciałam ich martwić, bo nawet nei wiedizałam, że to tak się potoczy, a dwa, no pomyśleliby że naprwdę już zwariowałam. I tu się myliłam., Dlatego teraz napsizę Wam co mi pomogło. Każdy ma inną sytuację w domu i goólnei w życiu. Ale może akurat ktoś ma podobnie i nie wie co robić. Po wizycie u pani psycholog(cudownej zresztą) rzuciłam wszystko i pojechałam do rodziców. Tam głodna neimiłosiernie i spragniona próowałam po katach w pokoju w spokoju coś przełknąć przez dwa dni, nie chiałąm przy kimkolwiek jeść cyz pić, Gdy widziałam całe pyszen jedzenie, po prostu myślałąm, że się popłaczę. ja tak kocham jeść, tak kocham pić. w końcu moi rodzice zrozpaczeni i zapłakani, widzący, jak ich dziecko niszczy sobie nerki i całyu organizm, wzięli mnie siłą: powiedzieli masz jeść i pić z nami. Siadłam do stołu, wiedziałam, że nic nie zjem, ale mój tata, jak dziecku 2 letniemu, wytłuamczył miL przecież formowanie kęsa, to jest odruch bezwarunkowy! nie mogę kontrolować czegoś co jest niezależne odemnie, bo wtedy oduczam się tego odruchu i jest on trohcę patologiczny( bo oczywiście kolejnym problemem było to ,że uważałam, zę zapomniałąm jak się je i pije ). Po drugie, nie ma takiej opcji, zeby się zakrztusić, nie ma, jeżeli sie nie rozmawia, nie staje na głowie, nie biega. organizm jest naprawdę sprytny i wspaniale skontruowany i wszystko kontroluje. A jeśli się zakrztuszę? no to odkrztuszę! łatwiej było z piciem, bo tata ( jako lekarz) poweidział tak: nie ma opcji przełykając napój, że wpadnie gdzie nie powinien, w razie czego jak wpadnie, to wypluję to, nawet topielców można uratować, co zachłysnęli sie wielkimi ilościami wody, bo...uwaga: bo woda/ napój itd wchłąnia się w płucach. więc co dopeiro jedna mała łyżeczka, czy łyk jakiegokolwiek napoju! i uwaga. pomimo to, nie dało się przemówić do mojego rozumu. i jestem moim najcudowniejszym rodzicom tak wdzięczna, żę zaczęli mnie wycioągać za uszy siłą, bo ja sama chciałam,, ale nawet nie miałąm już siłyt, żeby się zmoytwowac i walczyć. bo jest to narpawdę jedna z najwięskzych dotychzasowych walk mojego życia. Tata siedizał nademną i nie pozwolił wstać, dopóki nie wypiłam kubka wody. Krzyczał wrzeszczał, wsicękał się, o mało sam zawału nei dostał, a ja z lęku i przez to że odwaracałam uwagę i z intencją, że to dla niego robię, brałam po tym jednym łyku i wtedy tata krzcyzał: BRAWO!! jak piszę ot teraz to płaczę po prostu ze wzruszenia.. Ludzie narpawdę, nie uciekajcie, najwazniejszy jest drugi człowiek i miłość jego. Naprawdę byłam przekonana, że nie przeżyję tego. Nie wiedizałam co się dzieje wogóle.. potem z ejdzeniem było to samo.. oczywiścei wszystko kroczek po malutkim kroczku.. póżniej znowu było załamanie totalne, wrociłam nas tudia i przez tydzień z dnia na dzień prawie nic nie mogłam zjeść. Stanęłam przed ścianą i pani psycholog poweidziała: wóz albo przewóz., Jak nei zacznę jeść to wyląduję w szpitalu. i przy pomocy pani psycjolog, moich najcudowniejszych rodziców. a przede wszystkim.. i tu uwaga. naprawdę naprawdę jeszcze nigdy, jak w tym czasie nie byłam blisko Boga. nie wiem, czy jesteście wierzący, czy nie. ale On naprawdę wyrwał mnie siłą z tego piekła tak narpawdę. Codzienna modlitwa, żarliwa, codzienne ćwiczenia fizyczne, żeby odwrócić uwa ei pomóc organizmowi, wspracie drugeigo człowieka i te dwa miesiaće to były dwa miesiące cudów, dla mnie, jak i dla mojego otoczenia. Naprawdę każdy szczegół, kazda sekunda byłą zaplanowana u Góry tak, że wogóle już nie zastanawiałam co sie dzieje, tylko poddałam się i zaufałam. Niesamowity czas. Niesamowity. I to akurat przez cały Wielki Post, dosłownie od pierwszego dnia toczyła się ta walka, a w Wielką Niedizelę rano, z trudem, ale już z przyjemnoscią zjadłam razem z rodzicami śniadanie wielkanocne : 4 kromki z miesęm i z warzywami i wypiłam herbatę. Byłam przekonana że jest to sytaucja bez wyjścia. co się dzieje teraz. Jestem już na strudiach z powrotem, do tego pracuję, ale zwolniłam tempo, narazie jeszcze jem tylko w domu, w zaciszu, bo nie jestem w stanie jeszcze nic przełknąć w publcznym miejscu. Mam naprzemiennie tak, raz jest lepiej raz jest gorzej, ale ogólnie idize ku lepszemu. Jem wystarczająco, żeby nie chudnąć i odżywaić organizm. Jest bardoz ciężko i chce mis ię płakać, bo powinnam bawić się teraz i korzystać z życia jak najwęcej, bo jestm młoda! ale cóż, tak miało być, wszystko po coś jest, po coś się przydarza, żeby coś zrouzmieć..i naprawdę ten czas dał mibardzo dużo.. w kazdym razie rankiem jest lepiej później gorzej, ale staram się jakoś funckjonować. Mam problem z tym, że mam wrażenie, że zapomniałąm mechanizmu jedzenia. mielę tym jezykiem na wszystkie mozlwie spooby, przerzucam jedzenie, kobminuję, wypluwam, i przez to też boje się, żę mogę się zadławić. Ale jestem dobrej myśli, zę uda się z teog wyjść. Bo to tylko siedzi w głowie. Zadbajcie ludzie o organizm swój, sport narpawdę dużo daje siły, wiem że może być ciężko, bo mamy osłąbione organizmy z niejedzenia, ale stopniowo. codziennie wieczorem psuzczajcie sobie muzykę relaksacyjną i starajcie wyłaćzyć sobie myślenie totalnie, tylko skupić się na tej muzyce, porozciągać się., Zawsze ten stres zejdzie. I błągam, nei uciekajcie od ludzi. też myślałam, że to jest dobre, ale narpawdę drugi człowiek to jest skarb. porozmawiajcie szczerze o tym z bliskimi, narpawdę z bliskimi osobami, zoabczycie zrozumieją was i pomogą. ja sama bym z teog nie wyszła na pewno. no i Bóg. Bóg narpawdę działa cuda. Pisałam to w wielkich emocjach, dużo rzeczy na pewno nie napisałam, nie wiem, czy to wogóle się zmieści tutaj, ale może się uda. RPzepraszam za błędy, ale pisałąm szybko, zęby zpaisać wszystko to, co przychodziło mi na myśl i przypominało mi się. Jak coś to piszcie. Trzymam za Was , za nas!! Musimy się wziąć w garść i zadbać przede wzsytkim o nasze organizmy, odzywić je , a potem.. a potem wykrozsytać to piękne życie !! i uda się uda się, będzie bardoz ciężko, ale uda się wyjść totalnie z tego, i to nawet bez lekó, czego jestem żywym przykładem! ściskam Was mocno i.. GŁOWY DO GÓRY!

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam zaczne od tego ze jestem tu nowa.... rozpaczliwie szukam pomocy, wiec moze Wy mi cos poradzicie. Otoz uwazam ze moj 7 letni syn cierpi na te przypadlosc....zawsze mial problemy z jedzeniem. Majac pare miesiecy nie chcial jesc kaszek, obiadkow ogolnie zawsze z tym byl problem....kazdy mi tlumaczyl ze to dziecko wyrosnie bedzie lepiej wiec czekalam cierpliwie....kanapke potrafi jesc kolo godziny kazdy kes musi popijac woda....ostatnio powiedzial ze boi sie ze sie udusi....w tym momencie zapalila mi sie czerwona lampka , gdyz rok temu podczas takiego jego posilku (pchania ogromnej ilosci jedzenia do buzi na chomika) powiedzialam mu ze jak bedzie tak robil to sie zadlawi i udusi (wiem moja wina i tylko moja, nie powinnam tego powiedziec ale emocje wziely gore:()) no wiec teraz je jak je tzn mieli w buzi to takiego stopnia ze resztki wypadaja mu z buzi do talerza...wyglada to okropnie dla osoby patrzacej z boku ale wiem ze nie robi tego celowo.... Bylam z nim u lekarza a mieszkamy w Anglii ale tutejsi lekarze nie widza problemu bo skoro jeszcze sie mniesci w siatkach centylowych i skoro nie mdleje to wszystko jest ok....nie wiem co mam robic....jestem zdesperowana....chce mu pomoc a nie wiem jak i gdzie.....prosze pomozcie doradzcie cos :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam mam problemy z polykaniem czuje jakbym dziwnie przelykal juz 5 lat bardzo rzadko sie zdarza ze przelykam samoistnie jako odruch stalo sie to po ciezkiej anginie ropnej oczywiscie 1,5 roku szukalem przyczyn w ciele gdy nic nie wyszlo poszedlem do psychoterapeuty analitycznego od 3 lat chodze na terapie nie mysle juz tak o tym otworzylem swoj gabinet rehabilitacyjny zaczolem zyc nadal dziwnie mi sie przelyka ale robie, jaks płenta? Chyba to ze kazdy czasami potrzebuje pomocy i zeby o nia prosic

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Hej! Ostatni raz wchodziłam na ta strone i wertowalam wszystkie wpisy dotczące tej dziwnej fobii jakos pod koniec 2013 roku... Pamiętam, że kiedy nagle z dnia na dzien zaczelam miec ten problem, mialam ok 20 lat, zylam aktualnie w stresie, zaczynalam nowe studia, planowalam wyjazd zagraniczny na wymiane, itd. wszystko się we mnie nagromadzilo i myslalam, ze nigdy mi to nie przejdzie, ale nagle po kilku miesiącach, kiedy w koncu przeprowadzilam sie za granice, zamieszkalam pierwszy raz w zyciu sama, to problem nagle zniknął i nawet nie wiem kiedy konkretnie. Po prostu bylo coraz wiecej momentow, kiedy nie myslalam o tym nieszczesnym polykaniu, tylko po prostu jadlam, bo absorbowalo mnie tyle nowych rzeczy z otoczenia. Nadal balam sie bardziej będąc sama, bo przeciez w razie czego nikt by mi nie pomogl itd. Ale w ciagu kolejnych kilku miesiecy, kiedy zaczęłam zyc zupelnie inczej i zupelnie przekierunkowalam swoje zycie, problem z jedzeniem po prostu zniknąl. Moze pomyslicie ze to nie bylo powazne tak jak u was? Nieprawda- nigdy nie zapomne tej nieszczesnej wigilii 2013 kiedy nie moglam normalnie sie najesc, a przy moim ukochanym barszczu z uszkami chcialo mi sie plakac, bo smak byl nieziemski, a samo jedzenie to udreka. Spotkania z chlopakiem, w ktorym bylam zakochana i nasza pierwsza pizza - dramat. Na szczescie udawalam, ze nie jestem glodna, a kolega sam zjadl prawie cala- nadal sie spotykamy:D

Minely od tego czasu 4 lata, nie ma zadnych nawrotow i watpie, że będą. Pozostal mi tylko strach przed polykaniem tabletek, nawet malego rutinoscorbinu :D Nie ma opcji, zebym to polknela, nawet z litrem wody. Zjadam tabletki z chlebem..:D

Nie mam zadnej rady, po prostu napisalam to tutaj, moze poznoli komus poczuc sie pewniej, ze to nie jest choroba na cale zycie, tylko jakas nasza paranoja, ktora moze po prostu zniknąć.

Pozdrawiam was gorąco! Jesli macie jakies pytania, smialo piszcie!

Marta

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Mój największy problem aktualnie, miałem już to parę lat temu ale przeszło a teraz znów wróciło. Gdy chcę coś połknąć czuje taki nagły atak paniki, że się udławię, przez co serio się dławię, tak jakbym nie czuł przełyku przez co mam wrażenie, że nie czuję w ogóle tego odruchu połykania. Dławię się przez to jedzeniem, bo gdy chcę coś przełknąć wpadam w panikę, jedzenie to jakiś koszmar ;/

Myślałem, że mi to minęło już na zawsze a tu proszę zaś wróciło, masakra jakaś ;(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja męczę się z tym od 2 lat... Biorę dużą dawkę leków, chodzę na psychoterapię... I nic. Nie mogę przełykać płynów, właściwie nic nie piję. Często nasila mi się to i nie mogę też jeść, ani przełykać śliny. Mam ataki paniki, staje mi jedzenie/picie/ślina w gardle i nie mogę tego ani wypluć, ani przełknąć. Czasem nie mam już sił tak żyć

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Miałam to samo.. to coś strasznego siedziałam głodna nad jedzeniem którego nie umiałam przełknąć tylko kaszki dla niemowląt.. to chyba najgorszy rodzaj nerwicy :( koszmar.. psycholog nie pomógł leki też nie.. po prostu pomyślałam najwyższej się udlawie i będzie spokój pomagał jedynie alkohol bo po nim się mogłam rozluźnić i przełknąć normalnie bez zacisku. Przeszło samo po pewnym czasie jak się moja sytuacja życiowa zmieniła ale tabletek do tej pory nie umiem połykac  

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witajcie mam to samo , tez przeszlo mi na jakis czas ale wrocilo z totalna sila.Jestem juz wykonczona 😕 ale u mnie to jest bardziej strach przed uduszeniem bo jak czasem sie zaksztusilam to najgorsze bylo ze nie moglam lapnać powietrza.Czesto z rana moge cos zjesc wiec sie nauczylam leciec do lodowki prosto po otworzeniu oczu:) oczywiscie alkohol pomaga .Oprócz tego mam inne nerwice i jak tu żyć. Wybieram sie do psychiatry i mam nadzieje ze cos to da bo nie wyobrazam sobie zyc tak dluzej.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Zwariuję z tą nerwicą kiedyś. Tachykardia, kołatania serca to jest pikuś przy zaburzeniach połykania. Przeżywam właśnie czwartą falę i już wymiękam. 3 tygodnie, 4 kilo w dół. Nawet już nie próbuję do ogólnego (za pierwszym razem próbowali mnie diagnozować, o mamo, co ja wtedy przeżyłam, nfzowi mnie wyśmiewali, prywatnie prawie zbankrutowałam, prawie 15 kg w dół), chyba czas się przekonać do leków.

Mój lęk wiąże się z bardzo silnymi objawami somatycznymi - uczucie spuchniętego czy zdrewniałego przełyku mnie praktycznie nie opuszcza. Co śmieszniejsze, czasami pomaga osteopata - porozluźnia mi wszystkie mięśnie i jakby wtedy jest łatwiej. Ale tak to jedzenie i picie to dosłownie walka o życie.

Mam dosyć, bo dopiero co wyszłam z anemii po poprzednim razie.

Głupia ja, bo jak przy okazji prosiłam rodzinnego o hydroksyzynę (a jakże, w syropie, tabletki to kosmos), naiwnie zadał pytanie, czy muszę, a ja naiwnie odpowiedziałam, że nie. A zaczęło się od oka tym razem, z którym walczę od prawie 2 miesięcy (i nie wierzę, że nerwica), które mi się strasznie rzuciło na nerwy. I tak to pewnego dnia uwidziało mi się, że się dławię, już nawet stałam przed szpitalem. Piszę, że uwidziało mi się, bo z perspektywy czasu widzę raczej klasyczny atak paniki - ściśnięte gardło, duszność, tachykardia itp. W każdym razie od tego czasu mam kompletną blokadę. I wiem, że potrafi to cholerstwo minąć z dnia na dzień, no ale ile można...

Zaprawdę, powiadam wam, jeśli możecie normalnie jeść, pić i łykać tabletki (zaraz będzie 10 lat, jak nie łykam), jesteście szczęśliwymi ludźmi ;)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×