Czy to nie dziwne zachowanie?

[Barbecue]

Zastanawiam się czy jestem odosobnionym przypadkiem. Chodzi o takie zachowanie,  gdzie od decyzji do działania mija sporo czasu. Albo nawet samo podjęcie decyzji odciąga się. Wszystko musi się we mnie jakby "uleżeć", ale to zabiera sporo czasu. 

I potem z perspektywy widzę,  że można było wcześniej się decydować,  coś robić,  działać.  A potem się okazuje,  że z wieloma rzeczami jestem daleko w tyle od innych. Nie chodzi o typową prokrastynacje,  bo nie jest tak,  że wiem,  że muszę coś zrobić,  ale mówię sobie,  że zrobię to później czy świadomie odkładam coś w czasie. Po prostu samo się odciąga. Gdzieś czytałam,  że pewne etapy życia muszą się jakby wysycić,  żeby można było iść dalej. W tym czasie jest wiele przemyśleń,  może jakiegoś dojrzewania do decyzji, przerabiania w głowie,  ale nie wiem co myśleć o tym... Czy to normalne czy tylko niektórzy,  skłonni do rozterek,  wątpliwości tak mają? 

[maribellcherry]

Co do decyzji to nie wiem jak to u mnie, w sumie nie zastanawialam sie nigdy nad tym, ale nie mam chyba jakiegos wielkiego problemu w podejmowaniu decyzji. Chociaz to chyba tez zalezy o co chodzi. 

Natomiast co do przemyslen to jak najbardziej... od okolo 2 lat mam taka faze i jest tylko gorzej... Dochodza naprawde wrecz filozoficzne sprawy przemijania i smierci, sensu zycia, sensu wszystkiego co mnie otacza... Mam teraz taka faze, ze naprawde, jakbym miala mozliwosci, rzucialbym wszystko... pojechala na polnoc Europy (albo chociaz na wyspy fryzyjskie, uwielbiam Terschelling) i zaszyla sie w chatce w lesie nad rzeka, i mieszkala tam SAMA az do smierci...

Mysle, ze tak jak dzieci maja swoje jakies tam okresy buntu czy czegos i trzeba to przejsc tak dorosli tez mysle, ze maja takie etapy gdzie cos sie konczy, cos sie zaczyna... Zauwazylam ze duzo osob na przelomie 40 roku zycia porzuca dotychczasowe zycie i zaczyna robic zupelnie cos innego... Ostatnio czytalam artykul o znanej Pani adwokat ktora nawet udzielala sie w tv, studia prawnicze, wlasna kancelaria, kobieta sukcesu. Postanowila wszystko rzucic i zostac architekem wnetrz... a ma lat 42 bodajze... (chodzi o kraj w ktorym mieszkam, nie PL)... 

Akurat rozmawialam tez o tym kilka dni temu z zaprzyjazniona para i sami stwierdzili, ze potrzebuja czegos innego... jest nudno... wszystko i codziennie tak samo, dzieci, praca, oni te dzieci maja jeszcze male 5 i 8, wiec nie pojda same do szkoly, same na lekcje plywania czy pilki tez nie, trzeba je ciagle wozic wszedzie, sa absorbujace... monotonia... A sa oboje w okolicy 40 wlasnie.

Edytowane 24 Sierpnia 2022 przez maribellcherry

[Barbecue]

4 godziny temu, maribellcherry napisał:

Co do decyzji to nie wiem jak to u mnie, w sumie nie zastanawialam sie nigdy nad tym, ale nie mam chyba jakiegos wielkiego problemu w podejmowaniu decyzji. Chociaz to chyba tez zalezy o co chodzi. 

Natomiast co do przemyslen to jak najbardziej... od okolo 2 lat mam taka faze i jest tylko gorzej... Dochodza naprawde wrecz filozoficzne sprawy przemijania i smierci, sensu zycia, sensu wszystkiego co mnie otacza... Mam teraz taka faze, ze naprawde, jakbym miala mozliwosci, rzucialbym wszystko... pojechala na polnoc Europy (albo chociaz na wyspy fryzyjskie, uwielbiam Terschelling) i zaszyla sie w chatce w lesie nad rzeka, i mieszkala tam SAMA az do smierci...

Mysle, ze tak jak dzieci maja swoje jakies tam okresy buntu czy czegos i trzeba to przejsc tak dorosli tez mysle, ze maja takie etapy gdzie cos sie konczy, cos sie zaczyna... Zauwazylam ze duzo osob na przelomie 40 roku zycia porzuca dotychczasowe zycie i zaczyna robic zupelnie cos innego... Ostatnio czytalam artykul o znanej Pani adwokat ktora nawet udzielala sie w tv, studia prawnicze, wlasna kancelaria, kobieta sukcesu. Postanowila wszystko rzucic i zostac architekem wnetrz... a ma lat 42 bodajze... (chodzi o kraj w ktorym mieszkam, nie PL)... 

Akurat rozmawialam tez o tym kilka dni temu z zaprzyjazniona para i sami stwierdzili, ze potrzebuja czegos innego... jest nudno... wszystko i codziennie tak samo, dzieci, praca, oni te dzieci maja jeszcze male 5 i 8, wiec nie pojda same do szkoly, same na lekcje plywania czy pilki tez nie, trzeba je ciagle wozic wszedzie, sa absorbujace... monotonia... A sa oboje w okolicy 40 wlasnie.

Sprawy przemijania,  śmierci i sensu tego wszystkiego razem z sensem życia to jeszcze inny temat u mnie też... . Nasiliło się po pandemii,  teraz jeszcze sytuacja na wschodzie,  wieczne problemy i samo się myśli...