nie znalazłam nigdzie odpowiedzi

[Gość]

Czy to normalne przy depresji że wpada sie w furie?? tzn. bardzo szybko sie irytuje i denerwuje krzycze wtedy i potrafie cos zniszczyć poprostu staje sie nieobliczalna albo wychodze z domu trzaskając drzwiami poprostu uciekam bo mam dość.

Czy to normalne przy depresji czy może dolega mi cos innego?

[mix]

Asiula82: Rowniez cierpie na depresje, w moim przypadku jest tak, ze wiekszosc rzeczy mnie irytuje. Zloszcze sie z byle powodu. Ja w takich wypadkach nie niszcze niczego mimo, ze mam ochote, poprostu krzycze, zdarza mi sie plakac. Czasem pomaga mi rowniez spacer.

[Gość]

u mnie dokładnie tak samo to wygląda tez wole wyjść bo wiem że moge zrobic cos głupiego a nie chce sie bić kłócić bo tak to wygląda,najgorsze jest to że chwilami mam tak bardzo dość że mysle o tym żeby w końcu skończyc to wszystko i juz próbowałam w głebi duszy bardzo tego nie chce ale nie potrafie sie obronić przed sobą...

[mix]

nasza sytuacja jest bardzo podobna. ja tez probowalem. nie udalo sie i zaluje.

Masz kogos bliskiego, na kogo mozesz liczyc?

[Gość]

jestem w zwiazku z kims ale nie moge liczyć na niego zamiast mi pomóc dołuje mnie i doprowadza do sytuacji w których nerwy mi puszczają do tego moja córeczka zaczyna sie odsuwac odemnie bo mama wciąż jest zła i smutna i krzyczy poprostu mam dość

[mix]

Ale widzisz, masz dla kogo sie starac - masz coreczke. Co do partnera, to porozmawiaj z nim szczerze i powiedz, ze jego zachowanie wcale Ci nie pomaga, a wrecz przeciwnie - pogarsza sytuacje.

Powiedz mi chodzisz do lekarza?

[Gość]

Po próbie samobójczej rozmawiałam z psychiatrą stwierdziła ona :

"reakcja dezadaptacyjna depresyjna z próba samobójczą przez zatrucie lekami" tak napisano na wypisie ze szpitala zaproponowała mi 3tyg. pobyt w psychiatryku lub terapie wspólną z partnerem wtedy chciałam zostać w szpitalu ale bliscy namówili mnie na terapie,nie przepisano mi żadnych leków i w sumie byłam raz na rozmowie z psychologiem niestety byłam sama nic mi ta pani ciekawego nie powiedziała ,nie pomogła mi ta rozmowa w zaden sposób, odniosłam wrazenie że zanudzam ją bo ziewała jak ja mówiłam i to był koniec terapii na odchodne usłyszałam że jakbym chciała porozmawiać to żebym zadzwoniła i sie umówimy i koniec

[mix]

A nie myslalas nad tym, zeby zmienic psychologa/psychiatre?

[Gość]

mam straszne obawy przed pójściem do lekarza i sama niewiem dlaczego,tak bardzo bym chciała żeby mi ktoś pomógł a nie potrafie skorzystać jak ktoś oferuje pomoc.tak bardzo mi zle wydaje mi się że wszyscy by byli szczęśliwi gdyby mnie nie było...

[mix]

nawet nie wiesz jak dobrze znane mi sa Twoje mysli. jednak mimo wszystko musisz sprobowac, wybierz jakiegos learza. pamietaj ze masz dla kogos to robic, masz dla kogo zyc...

[Gość]

Ty tez masz,jestes młody i całe życie przed Tobą własnie przeczytałam Twoje posty i wiem że jest Ci ciężko...napisałam na gg

[mix]

odpisalem, ale chyba Cie nie bylo. czekam na wiadomosc od Ciebie.

[kabaretka]

mama bardzo podobna sytuacje.

 

irytuje sie bardzo, krzycze na najblizszych, tylko ze ja juz chyba przestalam cos rozwalac, teraz to tylko placze i czuje sie jak mala zagubiona dziewczynka.

zaczynam miec problemy z pamiecia (ale to chyba wina nowych lekow antydepresyjnych)

tez probowalam popelnic samobojstwo, kilka razy w ciagu 2 tygodni, nie udalo sie, czasem mysle ze dobrze ze nie wyszlo, ze tak widocznie mialo byc, ale kiedy widze ze nic sie we mnie w srodku nie zmienia, ze caly czas przygnebiona jestem itp to zaluje ze moj partner mnie powstrzymal.

jestem w zwiazku obecnie (mieszkam w anglii, on jest anglikiem), ale ten zwiazek jest juz ku koncowi. on stara mi sie pomagac jak tylko moze, chociaz to jego zachowanie przelalo ta krople w morzu moich problemow. on sie mna opiekuje jest przy mnie, pomimo moich pretensji placzu bezradnosci, to mysl ze za 2 miesiace on mnie zostawi, nie sprawia ze czuje sie lepiej.

 

zaczelam terapie lekowa, lekarz z polski powiedziala mi ze musze sie leczyc, chodzic na psychoterapie, ale tu w anglii z tym ciezko. wszyscy lekarze olewaja mnie.

 

bardzo potrzebuje jakiegos wsparcia od osob ktore mnie rozumieja, ktore wiedza jak sie czuje i choc troche zdaja sobie sprawe co siedzi w mojej glowie.

 

pozdr

[Magdalenka81]

Hej kabaretka ja tez mieszkam w anglii i jestem bardzo osamotniona z moja choroba,jesli masz ochote pogadac to smialo ja tez szukam kogos do pogadania w tym kraju

[kabaretka]

Magdalenka81 - a gdzie mieszkasz?

 

ja niedaleko oksfordu. napisz do mnie na priva o twojej sytuacji, ja napisze o mojej:)

po raz pierwszy od dawna (dzieki tobie) zagoscil usmiech na mojej twarzy.

tutaj nikt mnie nie rozumie, nawet lekarze.

 

pozdr

[sparta52]

Witaj!

Nastrój który towarzyszy Ci kiedy jesteś w dołku jest typowy dla depresji. To co piszesz o wizycie u psychologa świadczy bardzo żle o nim samym. Niestety bardzo trudno dzisiaj o dobrego terapeutę, zwłaszcza w Polsce... Myślę jednak że powinnaś szukać wsparcia poza rodziną, jeśli partner nie potrafi, nie chce Cię wspierać. Terapeutów trzeba szukać tak samo jak dobrego, świerzego chleba :), wierz mi są tacy, którzy poważnie traktują swoją profesję i skutecznie pomagają takim jak Ty. Być może mogłabym udzielić Ci trochę informacji w tym zakresie jeśli jesteś wrocławianką, ponieważ z tego miasta piszę i tu zajmuję się osobami potrzebującymi wsparcia w depresji i leczącymi się. Pozdrawiam cieplutko. Barbara.

[Gość]

niestety nie jestem z Wrocławia jest coraz gorzej z moim samopoczuciem zaczynam bać sie co jeszcze zrobie... nie potrafie szukać pomocy a nawet jej przyjąć gdy ktoś oferuje sama siebie nie rozumie bardzo chce żyć a jednoczesnie coraz bardziej zaczynam czuć że śmierć byłaby dla mnie ulgą...