Mój problem - moja spowiedź.

[kimikimi]

Dojrzała kobieta. Bezdzietna, zamężna.

Od dzieciństwa fobia społeczna, niskie poczucie wartości, obniżony nastrój, nękanie przez osoby w klasie, odrzucenie przez grupę, słabe wyniki w nauce.

Po ukończeniu szkoły podstawowej w żadnej szkole nie mogę  zagrzać miejsca, wracają wspomnienia z podstawówki. 

W wieku około 23 lat udaje mi się ukończyć liceum zaoczne dla dorosłych  -2,5 roku tyle trwało - pewnie dlatego.

W grupie ( wielowiekowej) zawsze trzymałam się z boku, przez dłuższy okres  miałam koleżankę z ławki, która była lubiana w klasie, jednak z czasem zaczęto podejrzliwie na mnie patrzeć, za to że jestem wg nich nieprzystępna i z nikim poza tym się nie integruje.

Pewnego dnia, gdy opuściłam kilka lekcji dowiedziałam się, że wywiązała się na mój temat dyskusja, o tym że jestem taka aspołeczna itp.

Po tym wydarzeniu jedyna koleżanka oddaliła się ode mnie - nie chciała już być ze mną kojarzona. I tak trwa całe moje życie, czy to praca czy potem uczelnia - zawsze z boku sama - nie potrafiąca sie do nikogo zbliżyć, zintegrować. Nigdy nie zapraszana na imprezy, pomijana.  Ci ludzie w pracy, na uczelni, kursie - oni wszyscy pomimo, że czesto nie darzą się sympatia, to potrafią sie ze sobą naturalnie integrować, tworzyć grupę - ja nie, boję się. 

Mam ogromny problem z utrzymaniem pracy.  

Dzięki lekom fobia troszkę zmalała, poznałam faceta z podobnymi zaburzeniami.