Nerwica Natręctw i problem z lekami

[karOla94]

Jeżeli chodzi o poprzednie problemy o których pisałam udałam się na terapię i prawdę mówiąc wiążę z nią nadzieje, wizyta była satysfakcjonująca, trwała godzinę, pani terapeutka mimo, że na nfz bardzo zaangażowana, terminy co 2 tygodnie więc nie narzekam. 

 

Problem leży w lekach. Psychoterapeutka uważa, że nie powinnam pozostawać bez leków a psychiatra:

Najpierw byłam na ssri, lekarz stwierdził, że nie powinnam ich dostawać bo nic mi nie pomagają - co sama zauważyłam po 5 latach ich brania. 

Dostałam welafastynę po której byłam zombie... Zaczęłam od najniższej dawki i bardzo mnie ona sponiewierała, kompletnie nie wiedziałam co się dzieje. Przestałam brać ten lek i odrazu ruszyłam do lekarza, tam usłyszałam że tydzień do następnej wizyty mam być kompletnie bez niczego prócz depakiny. 

Oczywiście tydzień był najgorszym w moim życiu. Opadła mi do połowy powieka, nie mogłam zachować równowagi, każdy z nerwów czułam jakby z osobna, miałam mdłości. Nic dziwnego skoro zostałam bez leków po 5 latach ich przyjmowania, lekarz mimo to stwierdził, że nie miałam żadnego zespołu odstawiennego i nic mi nie miało prawa być. 

Następny dostałam Anafrinil, działanie nawet ok, dopiero biorę 37,5mg. 

Godzinę po zażyciu miałam wrażenie, że boli mnie serce ale nie wierzyłam - tak od 2 tabletek? No to dzisiaj o 4 nad ranem, miałam puls ponad 130, ciepło rozchodzące się po klatce piersiowej, ucisk w dołku i cóż... Uwierzyłam. Dzisiaj jest sobota, znów do poniedziałku jestem bez leku. 

Boję się tych kolejnych prób i błędów, mam niezwykle wrażliwy organizm jeżeli chodzi o leki.

Mam zamysł aby wrócić do tego ssri co nic nie daje aby nie mieć zespołu odstawiennego bo nie umiem tego znieść, jestem przy nim strasznie agresywna, dalej chodzić na terapię i tym się głównie leczyć. 

Nie powiem że mi nie jest przykro bo chciałabym przestać żyć tymi paranojami, lękami i histerią ale wykończyć się przez leki w wieku 24 lat nie zamierzam. Do szpitala nie pójdę na dobranie bo tam mnie tą ilością leków w ogóle wykończą. 

Da się z tego wyjść bez leków? Czasami wręcz myślę (proszę aby inni nie brali tego do siebie bo mam na myśli tylko mój przypadek), że pójście kiedykolwiek do psychiatry i wzięcie leków to był najgorszy pomysł w moim życiu. Nie czułam się nigdy uzależniona a nie mogę ich odstawić. Mam myśli bardzo ciężkie, paranoiczne, wręcz schizowe. Popełniam przez nie błędy, gadam bzdury i wpadam w kłopoty ale próbować z następnymi już nie mam odwagi. W ciągu tygodnia stałam się wrakiem człowieka. 

 

[Gość]

Może poszukaj innego psychiatry jak ten nie ma już na Ciebie pomysłu? Zejście z ssri gwałtownie jest faktycznie nieprzyjemne i lepiej to robić po woli. 

Edytowane 3 Lutego 2019 przez Gość

[karOla94]

Godzinę temu, DeathOfTheMotorneuron napisał:

Może poszukaj innego psychiatry jak ten nie ma już na Ciebie pomysłu? Zejście z ssri gwałtownie jest faktycznie nieprzyjemne i lepiej to robić po woli. 

Tak też chyba zrobię, tyle, że nie jest to proste bo to mój 4 psychiatra, inni nie brali na poważnie moich natręctw w postaci okropnych myśli czy obrazów jakie pokazywały mi się w głowie. Czasami reagowali wręcz śmiechem. Nie wspomnę o tekstach typu "nie wygląda Pani na takie objawy". Ręce opadają. Powiem szczerze boję się następnych leków. 

[Gość]

Współczuję, brzmi trochę jak ptsd, może dlatego ssri nie jest skuteczne bo to nie OCD per se. W Warszawie mogę polecić mojego psychiatre, w innym miastach niestety nie znam.