Inteligencja duchowa a kryzys połowy życia - badanie

[pierwszapustka]

[inteligencja duchowa jako czynnik chroniący przed objawami kryzysu połowy życia]

 

Siema wszystkim! Pozwólcie, że pożebrzę o wypełnienie kwestionariusza do badań pod moją pracę magisterską, a przy okazji może zainteresuję jej tematem.

 

Rzecz tyczy się inteligencji duchowej - konceptu, który zafascynował mnie w ciągu ostatniego półrocza. Proponuje on istnienie trzeciego, nadrzędnego rodzaju inteligencji, zaraz obok inteligencji racjonalnej (popularne IQ) i inteligencji emocjonalnej. Inteligencja racjonalna odpowiada na pytanie "JAK?" coś zrobić i odnosi się do zadań z natury logicznych o ustalonym zestawie danych i konkretnym poszukiwanym rozwiązaniu. Inteligencja emocjonalna odpowiada na pytanie "CO?" i polega na wykształcaniu skojarzeń, dzięki którym jesteśmy w stanie trafnie ocenić z czym mamy w ogóle do czynienia i adekwatnie do tego zareagować. Inteligencja duchowa miała by odpowiadać na pytanie "DLACZEGO?" coś dzieje się tak, a nie inaczej i mieć funkcję formowania postaw, idei, światopoglądu, a także wyznaczania sobie nowych celów.. W najogólniejszym twierdzeniu inteligencja duchowa pozwala nam odnajdywać sens w życiu i jego składowych.

 

Pierwszy z kwestionariuszy ma oczywiście zmierzyć jej poziom.

 

Otrzymane wyniki skonfrontuję z wynikami drugiego kwestionariusza mierzącego nasilenie objawów kryzysu połowy życia, czyli inaczej - kryzysu wieku średniego. Jest to idealny przykład kryzysu egzystencjalnego - człowiek zaczyna dostrzegać fakt starzenia się, obniżki formy, ryzyka nadciągających chorób, a ostatecznie - zbliżającej się śmierci, co już samo w sobie jest głównym czynnikiem lękotwórczym w życiu człowieka. Do tego dochodzi aspekt poczucia wypełnienia lub nie, społecznej roli, podsumowania życiowych osiągnięć i konfrontacji z własnymi wyobrażeniami na temat dorosłości. W dobie powszechnego kryzysu tożsamości łatwo o pojawienie się stresu, lęku, obniżenia nastroju, a nawet depresji w odpowiedzi na perspektywę przebycia "połowy drogi".

 

Popularnym wyobrażeniem na temat kryzysu wieku średniego jest facet po 40, który już pieniądze zdobył, posadził drzewo, zbudował dom, dzieci odchował i nagle mierzy się z duchową pustką, bo wszystko to, czego wymagało od niego społeczeństwo zostało spełnione, a on ma jeszcze połowę życia przed sobą - i to w jego rozumieniu, tę gorszą. W efekcie czego zaczyna świrować.

 

Jeżeli koncepcja duchowej inteligencji jest trafna, a użyte przeze mnie narzędzie rzetelne, to spodziewam się wyników świadczących o protekcyjnej jej funkcji w stosunku do objawów kryzysu połowy życia. Hipoteza w zasadzie zawiera się w samej definicji tego zjawiska, teraz trzeba to jeszcze sprawdzić i o pomoc w tym was proszę.

 

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSfeWeDNzBu-5M1iK7d6vURUea1KILAsiR81ZXzqvM-qi-0ncQ/viewform?usp=sf_link

 

Badanie jest przeznaczone dla osób w wieku 35-55, ale jak ktoś nie ma, a chce pomóc, to zachęcam do rozsyłania po rodzinie/znajomych.

 

Pozdrawiam i dziękuję

[Gość]

 

Popularnym wyobrażeniem na temat kryzysu wieku średniego jest facet po 40, który już pieniądze zdobył, posadził drzewo, zbudował dom, dzieci odchował i nagle mierzy się z duchową pustką, bo wszystko to, czego wymagało od niego społeczeństwo zostało spełnione, a on ma jeszcze połowę życia przed sobą - i to w jego rozumieniu, tę gorszą. W efekcie czego zaczyna świrować.

 

 

A co jeżeli facet w wieku 40 lat nie osiągnął żadnej z tych rzeczy, pomimo tego, że jest wysoce inteligentny, tylko spacyfikowany od lat chorobą, która powyższe uniemożliwiła?

To jest dopiero kryzys wieku średniego

[jakub358]

Popularnym wyobrażeniem na temat kryzysu wieku średniego jest facet po 40, który już pieniądze zdobył, posadził drzewo, zbudował dom, dzieci odchował i nagle mierzy się z duchową pustką, bo wszystko to, czego wymagało od niego społeczeństwo zostało spełnione, a on ma jeszcze połowę życia przed sobą - i to w jego rozumieniu, tę gorszą. W efekcie czego zaczyna świrować.

 

Jak tego słucham, to odechciewa się cokolwiek. Co to za beznadziejne życie, które wygląda tak: praca-odpoczynek-jedzenie-sen? Większość z Nas, tutaj na forum, już dawno ma kryzys za sobą, albo w nim trwa. Naszego życia już bardziej nie trzeba urozmaicać.

 

Pytanie dlaczego, jest jak piorun z nieba. Zamiast pytać ludzi dlaczego, pyta się co i jak - to podstawowa zasada psychoterapii. Zadając pytanie dlaczego, nawet przy najbardziej banalnych rzeczach, to zawsze dojdziemy do rzeczy najdonioślejszych - Boga, kosmosu i innych takich. Możesz zrobić eksperyment i zacząć drążyć dowolny temat pytaniem dlaczego.

 

To pokazuje, że jest to rzecz niepotrzebna, filozoficzna i niepraktyczna; a jeszcze bardzo często może wpędzić w złe samopoczucie. Nie dobrze jest za dużo myśleć - to kłamstwo, że myślenie nie boli. Chyba, że komuś się nudzi; ale z doświadczenia wiem, że człowiek który cierpi psychicznie, na nudę nie narzeka.

[NN4V]

....wszystko to, czego wymagało od niego społeczeństwo zostało spełnione, ..

Jak ktoś żyje by spełniać społeczne wymagania, to jego nędzny stan psychiczny nie dziwi.

[jakub358]

....wszystko to, czego wymagało od niego społeczeństwo zostało spełnione, ..

Jak ktoś żyje by spełniać społeczne wymagania, to jego nędzny stan psychiczny nie dziwi.

 

Dokładnie

[carlosbueno]

Popularnym wyobrażeniem na temat kryzysu wieku średniego jest facet po 40, który już pieniądze zdobył, posadził drzewo, zbudował dom, dzieci odchował i nagle mierzy się z duchową pustką, bo wszystko to, czego wymagało od niego społeczeństwo zostało spełnione, a on ma jeszcze połowę życia przed sobą - i to w jego rozumieniu, tę gorszą. W efekcie czego zaczyna świrować.

No to mi nie grozi kryzys wieku średniego bo nie mam dzieci, domu, wielkich pieniędzy ani nie posadziłem drzewa.

[wiejskifilozof]

Ja w wieku 40,powiennien szukać 20 latek.A szukam 40 latek