Brak konkretnych celów; kilka lat i człowiek stoi w miejscu.

[baszir]

Po dłuższej przerwie witam ponownie (ledwo się przywitałem jakiś czas temu i potem znowu zniknąłem na dłużej - to u mnie już norma - ale nie o tym tu miało być).

 

Czy ktoś też ma tu problem, żeby określić sobie cele w życiu? To już chyba moja typowa przypadłość; mam XX lat i czasami myślę, że już i tak za późno na pewne rzeczy. Z drugiej jednak strony pewne myśli (może i kompleksy pod pewnymi względami) nie dają mi spokoju i chciałoby się robić coś więcej w życiu i mieć z tego życia coś więcej niż do tej pory. Tym bardziej, gdy widzę, że ludzie niejednokrotnie z większymi problemami od moich jakoś działają, robią coś ambitnego, rozwijają się i mimo przeciwności nie siedzą z założonymi rękoma.

 

U mnie jest zupełnie odwrotnie; do tego dochodzi jeszcze słomiany zapał. Nie wiem czy kiedykolwiek dokończyłem coś, co zacząłem robić dla siebie dobrego. Jak coś nie idzie, to człowiek z reguły szybko odpuszcza, bo twierdzi że to i tak nie ma sensu. Tym bardziej jeśli sam uważa się za osobę, której wybitnie szczęścia brakuje.

 

Jak uwierzyć w siebie i nie popadać w jeszcze głębsze kompleksy? Jakaś samodzielność w życiu to dla mnie zdecydowanie za mało; tym bardziej że nie zajmuję się niczym wielce ambitnym; a nie potrafię się niestety zmusić, by iść naprzód. To wszystko chyba efekt lat poprzednich. Depresja, brak bliskich ludzi wokół siebie, wsparcia, dopingu. Jest o tyle lepiej, że nie narzekam już na swoje życie tak często bo to i tak by nic nie zmieniło, ale stoję w miejscu i nie mogę z niego ruszyć.

 

Czy ktoś sobie poradził samodzielnie z podobnymi problemami? Zaczął stawiać sobie w życiu poprzeczki sam i realizował chociażby małe cele na sam początek? Może to jakaś metoda. Czy da się coś zrobić bez regularnych wizyty u psychologa?

[dilajla13]

Jakbym czytała o sobie. To jest moim największym problemem - nie wiem co zrobić ze swoim życiem i również z zazdrością patrzę na ludzi, którzy mają jakieś plany, aspiracje, do czegoś dążą. Ja żyję z dnia na dzień na razie i staram się za bardzo nie wybiegać myślami w przyszłość, bo tam nie ma nic. Teoretycznie oznacza to, ze jestem całkiem wolna, ale co z tego skoro podjęcie decyzji jest szalenie trudne.

 

Z drugiej strony nie mogę żyć tak bez jakiegoś większego celu. Niektórzy potrafią, jak tak patrzę na moich znajomych. Po prostu nie zastanawiają sie nad tym.