Skocz do zawartości
Nerwica.com

Cześć


kamcia87

Rekomendowane odpowiedzi

Mam na imię Kamila. Mam 26 lat. W wieku 15 lat zdiagnozowano u mnie nerwicę spowodowaną przez trudną sytuację rodzinną. Niestety nie otrzymałam wtedy pomocy psychologa jedynie miałam brać łagodne tabletki uspokajające bez recepty i się nie denerwować. I tak żyłam sobie przez wiele lat, zmagając się z życiem. Myślałam, że jedni ludzie urodzili się po to by być szczęśliwi, którym wszystko albo prawie wszystko sie udaje, i drugich takich jak ja którzy choćby nie wiem jak bardzo się starali, to im się nie uda. Moja młodsza siostra ma wszystko o czym zawsze marzyłam jest piękna, pewna siebie, ma kochającego męża, ma córeczkę, ma cudownych wieloletnich przyjaciół, wszyscy ją uwielbiają. I jestem ja, osoba którą pomiatano zarówno w domu jak i w szkole. Nie wiem ile razy słyszałam, że jestem brzydka, głupia, że nic nie osiągnę. Ciężko mi było się zaprzyjaźniać i jak tylko zaczęło być gorzej to te osoby znikały z mojego życia. 3 lata temu poznałam swoją obecną przyjaciółkę, różni nas wszystko ja lubię książki, teatr, muzea ona za to lubi szaleć w klubach ale mimo wszystko świetnie się dogadujemy i ona jest przy mnie nawet jak jest ze mną źle. Miesiąc temu trafiłam do szpitala z powodu silnych ataków paniki, mam wrażenie że te ataki to był wybuch emocji skrywanych przez lata. Od tego czasu chodzę na terapię, jednak mam wrażenie, że niewiele osób jest w stanie pojąć co ja przeżywam, jak ciężko mi się zasypia, jak się boję wielu rzeczy. Dopiero czytając to forum zrozumiałam, że nie jestem nienormalna i że są osoby, które wiedzą co to znaczy atak paniki, lęk.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×