Poęzja ma

[lucy1979]

antananarywa

 

Jejku, jakie to ładne co napisałaś. Masz talent!

 

A to " robić nie ma komu" -właśnie fajne, bo zaskakujące.

[Gość]

harlancoben, z przyjemnością zrobię miejsce na piedestale

antananarywa, mnie też się podoba. Nie pasuje mi tylko łabądek i zdrobnienia (papierek, literek)

[antananarywa]

O, dziękuję Wam z łabędziem to była aluzja do Salvadora Dali

[Gość]

podrzućcie coś jeszcze...

[Gość]

Dla Pluszaka...

[Kalebx3 Gorliwy]

Nocholas co to jest i przede wszystkim o czym ?

Poezja ? Och , ręce opadają.

Sorry za szczerość .

[Gość]

Po co to jest, jeśli nie ma znaczenia?

Nie wiem. - Mówi terapeuta.

Odpowiada, a jakby pytał.

 

Nie ja mam dzisiaj urodziny. Miało być romantycznie, a to pożyczona myśl.

Tworzę rzeczywistość poprzez jej opisywanie.

 

Jak nie miało znaczenia, to nie było ważne.

Fala odpływa, zapomnę.

To jest do zapomnienia.

 

-- 13 gru 2014, 00:48 --

 

Nicholas1981, gdy spadniesz, nie będzie bolało. Ból spada szybciej niż ciało.

[Gość]

Surowa rzeczywistość

 

jesteście jak żywe wraki

jak zimne spienione morze na brzegu

nikomu nieznanego lądu

 

nad niebem powszechnego widoku

łykacie swój gorzki żal

cierpką strawę własnego życia

 

a smród całego świata

wymieszany z waszą nędzą

unosi się w powietrza jedności

 

czuć zapach stęchlizny dławiący nozdrza

woń rozkładających się żyć

fetor nie do wytrzymania

[Gość]

Niech mi tu tylko nikt z wysokości nie skacze! Żartowałam. (odnośnie mojej poprzedniej wypowiedzi)

Messiah, poczułam się jak niedomyty nędzarz. Ot, surowa rzeczywistość.

 

-- 29 gru 2014, 19:47 --

 

Bądź jaki chcesz. Też będę.

Wciąż nabieram treści, ważę znaczenie.

Stopy zaprowadzą na wspólny most.

Zacieramy ślady, by nikt nie znalazł tropu

pulsującego w nam tylko znanym rytmie.

Suchy piach i wilgotna ziemia sycą się krótkimi chwilami ciepła.

Coś mnie zatrzymuje, coś unosi. Będę na czas

wyznaczony bliźniaczymi krokami.

Rozpoznamy się, ale nie poznamy do końca.

Codzienność unieaktualnia kartki kalendarza i obietnice.

Nas miałaby oszczędzić?

 

20.12.2014

[Gość tosia_j]

Gdy gasnie okno komputera

(niewazne ze mam smartfon)

nastaje czas ponury

czesc mnie -ta bez was- obumiera

jak mysz bez klawiatury

smutna jak mrowka bez mrowiska

Czekam. by skoro swit dac pyska

[milion_kawalkow]

Zdarza się, że umieram kilka razy dziennie.

Śmierci te są stopniowo bardziej intensywne,

bardziej brutalne, trwają krócej- są wybuchowe.

Powroty zabierają więcej czasu, ślimaczą się- są męczące.

Wolałabym pozostać w stanie wiecznej śmierci,

niż ciągle się po nich odradzać.

Moje śmierci, czymkolwiek tak naprawde są- powinny

zlać się w jedną,

długotrwałą życiową zamieć.

Powroty zabierają mi cholernie dużo energii.

Wiec- po co to wszystko?

 

Zawsze byłam zwichnięta.

Każdy powrót wykręca mnie jeszcze bardziej-

w końcu przestanę przypominać człowieka.

 

-- 04 sty 2015, 20:47 --

 

a Ty masz ją

ona wznieca we mnie pożar

pożar w mojej głowie

pożar w moim sercu

pożar w każdej komórce mojego organizmu

Najświętsze miasto moich demonów

z niego też

w końcu zostaną

z g l i s z c z a

[Gość]

milion_kawalkow, cześć.

[milion_kawalkow]

harlancoben- Dzień (nie)dobry!

 

-- 05 sty 2015, 11:50 --

 

mówiłam do niego

z wielkim pesymizmem

z wielką pasją

przy wyrzygiwaniu słów

językiem pięknym

bogatym

i prawdziwym

chwilami tak czystym

że aż brudnym w formie

ciemność wylewała się

ze mnie

a on stał

nieruchomo

topiąc się w mroku

moich czarnych słów

[Duran84]

Taki mój pierwszy od bardzo dawna "wiersz" napisany i wymyślony przed chwilą.

 

Nie wierzę już w nic właściwie

Nie potrafię już chyba

Przyznaję to dzisiaj uczciwie

Choć w tych czasach różnie z tym bywa

Marzeń żadnych właściwie też już nie posiadam

A te co mam są tak nierealne, że aż boli

Znów na nowo swoje własne życie układam

Szukając kogoś kto ulży mi w niedoli

 

Gdyby udało mi się zmienić

Na jeden dzień chociaż

I moją głupotę z głowy wyplenić

I przestać żyć tylko na pokaz

Byłbym wtedy człowiekiem najszczęśliwszym

Żyjącym już normalnie

Po prostu wobec samego siebie uczciwszym

Być po prostu sobą namacalnie

 

Staram się już od wielu lat

I ciągle nic nie wychodzi

Już nawet nie liczę dat

I czuję, że mój kres nadchodzi

Wierzę jednak mimo wszystko

Że się mój los odmieni

Bo już upadłem za nisko

I palcami rąk dotykam ziemi

 

2015-01-10 Częstochowa

 

Wszelkie komentarze do mojego "dzieła" mile widziane. Na moim blogu (link pod spodem) również.

[Gość]

To nie moje ale mi się podoba.

 

[Gość]

skurvysyn bukowski boleśnie trafny

[Gość]

skurvysyn bukowski

 

lojantka, a co miałaś jakieś nieprzyjemność przez niego, ze nazywasz go skurwysynem...co?

[Kosmaty]

http://wiersze.kobieta.pl/autor/casiell-37693

[Gość]

Messiah, nieprzyjemność nadmiernego przeżywania poezji i uczenia się jej na pamięć z beki zamiast na ten przykład wykopać rów

[Gość]

lojantka, ten Bukowski, ehhh.

 

-- 20 sty 2015, 02:29 --

 

Robi mi.

[Gość]

joaszka, domyślam się, że Ty tam widzisz swego gacha uciekiniera, ja zaś przegrane życie, no ale wzruszenie, to wzruszenie;)

[Storożak]

a ja tą moją pierd.loną pustkę, zawsze jest ze mną

[Gość]

joaszka, domyślam się, że Ty tam widzisz swego gacha uciekiniera, ja zaś przegrane życie, no ale wzruszenie, to wzruszenie;)

Dla mnie teraz to jedno i to samo,no ale już jestem taka głupia krowa no.

[Gość]

a ja tą moją pierd.loną pustkę, zawsze jest ze mną

 

o, skojarzyło mi się z pięknym wierszem

 

Niepokój

 

Jest ze mną

zawsze

 

To on

każe mi odchodzić

od kolorowych i tańczących

i chować się w łódce

na brzegu rzeki

 

Przez niego

uderzam bezsilnie głową

o szare ściany

i zielony piec

 

 

joaszka, przejdzie, bo ostatecznie to po prostu zawsze przechodzi:*

 

-- 20 sty 2015, 15:01 --

 

Barańczak na dziś

[Kosmaty]

*****

 

Skrzydlate cienie gwiazd

 

otarte łzy nocy

pośród skał płomykiem róży kołyszą

blasku zaległe korytarze cieni

 

myśli lękliwe dygocą

w płaszczyki elfich dusz

 

witraże ust skrzywione

metabolizm doskonały

warkocze plecie snów

 

i szkliste oczy rozmarzone

daleko sięgają gwiazd

 

na krańcach galaktyk utkane

myśli wir i skra

zamykam oczy

na błękitu laguny

delfina tęczy złoty strzał

 

opuszczam ramiona

i tonę w łożu

zapadam me myśli

w mym ja

 

22:01.2015 22:53