Brak poczucia własnej wartości, brak wiary w siebie

[acidolac]

Jestem DDA. Moja historia rodzinna to tragedia za tragedią, samobójstwo, choroby, alkoholizm.

Dziś mam 26 lat i czuję, że przegrywam. Jestem po studiach, ale takich które nic mi nie zapewnia w tych czasach, więc tak jakbym ich w ogóle nie miała. Zawsze lubiłam się uczyć i dobrze mi to wychodziło. Jednak po studiach klops. Nie miałam już swoich obowiązków wynikających z wieku (tzn. edukacja) i nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Szukanie pracy było i jest dla mnie czymś ponadludzkim, czymś co przekracza moje siły. Całkowicie nie wierzę w swoje możliowści, jestem przekonana, że w żadnej pracy sobie nie poradzę, że zostanę obiektem żartów czy ofiarą złośliowści. Nie umiem sobie z tym wszystkim poradzić, a czas leci, doswiadczenia zawodowego nie mam prawie żadnego, farta w życiu równiez.

Niska samoocena doprowadza mnie do bardzo złych myśli. A problem w lękach i braku wiary w siebie.

Jak sobie wypracować pewność siebie? Czy DDA może byc pewne siebie?

[Candy14]

Terapia DDA

[calineczk]

Candy14, popieram, terapia trwa długo ale bez niej będą tylko kolejne porażki, a z terapią masz szanse coś zmienić, siebie zmienic

[JoannaW1]

Ja także mam taki problem, nie umiem walczyć o swoje. Gdy jestem w stresowej sytuacji tak mnie coś zamyka , że nie wiem co powiedzieć. Nie umiem się bronić. Potem gdy już wszystko minie wiem co powinnam zrobić tylko jest już po czasie. Jest to uciążliwe.

[carmen.s]

acidolac, oczywiście będąc DDA można być pewnym siebie, nie poddawaj się. Piszesz, że lubisz się uczyć i dobrze Ci to wychodziło, więc wnioskuje że jesteś zdolna, może coś w tym kierunku, może praca na uczelni albo następny stopień studiów? Są chyba na to jakieś stypendia jeszcze? Terapia na pewno bardzo Ci pomoże, spróbuj też małymi krokami, wyjść do ludzi - może na terapii grupowej poznałabyś kogoś o podobnych problemach, kto mógłby Ci pomóc. Może próbować wypracować pewność siebie w najmniejszych szczegółach takich jak postawa i sposób mówienia, próby chodzenia na te rozmowy kwalifikacyjne aż do ból - dla samego oswojenia.

[Niki Lauda]

acidolac

Witaj, chciałem Ci tylko napisać, że mam podobnie jeśli chodzi o poczucie własnej wartości i wiarę w siebie. Uważam, że jest słaby, mierny i cały czas robię wszystko za wolno, źle i w ogóle do dupy. Jakimś dziwnym trafem ludzie, z którymi pracuję myślą o mnie inaczej, jeśli nie zupełnie inaczej.

 

Założę się, że jesteś przeciwieństwem swojego opisu i potrafisz zrobić wiele, nawet tego nie zauważając (mam nadzieję, że nie wkurzyłem Cię tym zdaniem - co on może o mnie wiedzieć :) ). Jeśli mogę Ci dać jakąkolwiek radę, to spróbuj skupić energię na tym, żeby poczuć własną wartość i uwierzyć w siebie, w swoje pomysły, w możliwości ich realizacji. Może zanim ktoś Ci podpowie jak to znaleźć lub gdzie szukać, uda Ci się samej nakierować swoje myśli w dobrą stronę. Nasze myśli mają realną siłę, także mogą zarówno bardzo pomagać jak i szkodzić. To czego szukasz jest w Tobie.

 

Wszystkiego dobrego!

[jo.asia]

Sporo czasu mi zajęło, by dopuścić do siebie tę oczywistość, że mam problem z moją niską samooceną, a nie z moim obiektywnym brakiem jakiejkolwiek wartości, który starałam się usilnie ukryć pod różnymi maskami i zakłamaniami nawet (może raczej przede wszystkim) przed samą sobą. Chyba dopiero to daje punkt wyjścia do prawdziwej terapii, bo jak dotąd bardziej się broniłam niż jej poddawałam...