Wpływ toksycznych rodziców na nasze dorosłe życie.

[Gość]

Mój ojciec jest alkoholikiem, ale nic z tym nie chce robić. Matka niby chce z tym walczyć, ale wystarczy jej, jak jeden dzień trzeźwy przyjdzie i już skacze wokół niego. Dość mam tego, źle się czuję w domu. Raz już składałam wniosek o przymusowe leczenie, ale jak przyszło wezwanie, to pogadał swoje i matka (nie wiem, cholera, jakim prawem) wycofała MÓJ wniosek. Teraz niby się zawzięła i mówi, że jeśli sam jutro się nie zgłosi, to ona to zrobi. Wątpię w to, bo już dzisiaj ,,jest super", ale powiedziałam sobie - jeśli tym razem odpuści, to ja wynoszę się z tego domu.

i chyba tak najlepiej sie wyprowadzic, wychodzi ze matka jest wspoluzalezniona.

[mark123]

Moja matka zazwyczaj psioczy na ojca do mnie, a koło niego skacze.

[mataforgana]

mark123, to dokładnie tak jak u mnie.

Tak jak się spodziewałam - odpuściła. Z miejsca ruszyłam z domu i nie wróciłam na noc do domu. Matka z płaczem dzwoniła, gdzie jestem. Jak się w końcu zobaczyłyśmy, to była kłótnia. Nic tylko czekać, aż ojciec znowu wpadnie w cug bez chwili przerwy i znowu będzie lament. Zrozumiałam, że nic z tym nie zrobią, i ja mam tego serdecznie dosyć, więc daję sobie spokój. Chcą żyć w bagnie, to niech żyją. Ja się od tego odcinam. Jestem tutaj tylko do końca sierpnia.

[Candy14]

mataforgana, ich nie zmienisz i nie naprawisz. Mozesz jedynie zmienic swoj stosune do nich czyli pzrestac naprawiac ich malzenstwo, byc opiekunem matki, ojca ..sa dorosli. Bledy niech popelniaja na swoj rachunek a ty zyj dla siebie

[mataforgana]

Candy14, masz rację, ale coraz częściej myślę, że nie potrafię zupełnie się od tego odciąć... Niby tu w domu ciągle jeden temat i jestem wykończona przez to, ale jak jestem kilka dni poza domem to sama łapię się na rozmyślaniu. Kiedyś przy kłótni z siostrą wyrzuciłam jej, że ona tu z raz na miesiąc jest, nie wie co się dzieje tak naprawdę, więc nie ma prawa mnie pouczać. Teraz patrzę na to z innej strony - ona jest znacznie silniejsza i potrafiła się ustawić, potrafi żyć swoim życiem i powinna być dla mnie przykładem

[Candy14]

mataforgana, trzymam kciuki zebys wyszla z roli opiekuna

[mataforgana]

Dziękuję. Nawet takie wsparcie jest dla mnie czymś.

Od września będę miała więcej obowiązków, później tylko więcej, a co za tym idzie - więcej skupienia na czymś innym i dużo mniej czasu w domu, więc może i mój stosunek do tej sytuacji się zmieni.

[Abbey]

Za jakies dwa tygodnie się wyprowadzam. Do obcego miasta, kontynuować naukę. Bardzo się stresuję.

Zewsząd słyszę, że sobie nie poradzę, a od mamusi szczególnie - że wrócę z podkulonym ogonem... NIE MOGĘ TEGO ZROBIĆ!!

MUSZĘ dać radę, muszę!

Już słyszę stawiane przede mną wymagania, a jakich to srednich mam nie mieć...

 

Czuję wielki lęk, ale i przypływ nowych wyzwań!

[Mae]

Zewsząd słyszę, że sobie nie poradzę, a od mamusi szczególnie - że wrócę z podkulonym ogonem... NIE MOGĘ TEGO ZROBIĆ!!

MUSZĘ dać radę, muszę!

Pierdoły chrzanią. Odizoluj się od nich.

[julusia]

Abbey, życzę Ci powodzenia

Będzie dobrze, musi być już tylko lepiej

[purple]

Ja wyprowadziłam się z miasta rodzinnego dopiero rok temu, ale już widzę poprawę w swoich relacjach z innymi, jak i ogółem, w standardzie swojego życia. Na początku chciałam wracać do domu, mimo że nie jest tam za wesoło, ale z czasem kompletnie mi się odechciało. Powiem wręcz, że chęć nie wracania do domu mobilizuje mnie do kontynuowania samodzielnego życia (pieniądze na drzewach nie rosną, niestety).

 

Na szczęście od ojca-alkoholika udało mi się jeszcze odciąć, gdy byłam w domu. Po prostu któregoś dnia uznałam, że koniec z pomaganiem mu, koniec z wymaganiem od niego czegokolwiek (bo i tak tego nie dostawałam), koniec z przejmowaniem się jego zmiennymi nastrojami, koniec. To trwa do dziś i pozwala mi na kontynuowanie swojego własnego życia - na to by wreszcie dbać tylko i wyłącznie o siebie.

[mataforgana]

purple, odcięłaś się od ojca, a co z Twoją mamą?

[purple]

purple, odcięłaś się od ojca, a co z Twoją mamą?

 

Moja matka miała schizofrenię, a rodzice i tak byli po rozwodzie. Zmarła dwa lata temu.

 

Moje rodzeństwo jednak nadal mieszka z ojcem, co mnie martwiło, ale i tutaj w końcu uznałam, że są dorośli (bo są), i to ich życie. Robią, co chcą, nie mam na to wpływu.

[Abbey]

jestem praktycznie bez mieszkania... nie mam siły... jestem sama w obcym miescie, muszę sobie znaleźć pokój na wynajem... przeraża mnie jakikolwiek kontakt z drugim człowiekiem...

[ala1983]

jestem praktycznie bez mieszkania... nie mam siły... jestem sama w obcym miescie, muszę sobie znaleźć pokój na wynajem... przeraża mnie jakikolwiek kontakt z drugim człowiekiem...

Nie zalamuj sie. Mi sie udalo, wiec Tobie tez sie uda, zobaczysz. Tylko nie mysl o slowach matki, uwierz w siebie.

Powodzenia i duzo sily.

 

Aha, jak juz znajdziesz pokoj, to poszukaj szybko jakiejs terapii, moze okazac sie zbawienna.

[Gość]

Abbey, chyba wiekszosc tak zaczynała oprocz tych co mieli kase od rodziny. Poradzisz sobie, zaczniesz układac zycie i zobaczysz ze sie nim mozna cieszyc.

[Lusesita Dolores]

Boję się swojego ojca alkoholika.

Mam straszliwe lęki.

Nie potrafię mamy zostawić z nim samej.

Co robić.

Jak pokonać strach.

[czarna_mysza]

Od września zaczęłam pracę w tym samym miejscu co moja matka. Od pierwszego dnia pracy przeniosłam się również do mojego narzeczonego żeby oficjalnie pomieszkać razem bo co co codziennie do siebie jeździć 30 km. Wszystko było ok, coraz lepiej, ale szybko przekonałam się, że sama wyprowadzka dała dużą ulgę, ale nie na długo, bo pojawiły się inne problemy. Prócz tego w pracy zaczęło być coraz gorzej i zamiast nastawiać się jakby się tam zaczepić na stałe, myślę o ucieczce. W czwartek przytrafiło mi się L4 i musiałam wrócić do domu rodzinnego, na wypadek kontroli dyrekcji. I od czwartku wrócił strach... Znowu nie wychodzę z pokoju, unikam matki jak ognia, boje się jej opinii, znowu jej niezadowolenia ze mnie. Znowu czuję się jakbym miała 5 lat. Znowu wywiesza mi karteczki po całym domu, z przypomnieniem o kompletnie banalnych rzeczach. Wynika z tego tylko to, że mimo 22 lat dalej mi nie ufa. Tak samo w robocie. Łazi i pyta się mojej bezpośredniej przełożonej, czy przypadkiem się nie spóźniam, czy jestem miła dla innych... tak jakbym całe życie się wszędzie spóźniała i była nielubiana...

[NN4V]

.... W czwartek przytrafiło mi się L4 i musiałam wrócić do domu rodzinnego, na wypadek kontroli dyrekcji.....

Nie musiałaś.

[czarna_mysza]

Jestem zameldowana w domu rodzinnym a nie u narzeczonego. W razie kontroli nie byłoby problemów?

[SrebrnaSowa]

Nie byłoby problemów.

Ja jestem zameldowana i w Polsce w rodzinnym domu, i w swoim mieszkaniu Tutaj w Nimcach .

Tak jak poprzedniczka napisała- chorować możesz gdzie chcesz.

[czarna_mysza]

: O To mnie zdziwiło, ale dzięki za informację

No może faktycznie tak jest. U narzeczonego jest super, ale nie czuje się tam ostatecznie jak w domu. Chociaż ciężko stwierdzić jak to jest czuć się jak w domu... Bo to raczej nie uczucie lęku i strachu.

[NN4V]

...No może faktycznie tak jest. U narzeczonego jest super, ale nie czuje się tam ostatecznie jak w domu. ...

Dlaczego?

(Zakładając, że przynajmniej teoretycznie wiemy, co znaczy: "czuć się jak w domu".)

[czarna_mysza]

Może dlatego, że cały czas jest to "na chwilę". Cały czas szukamy swojego kąta i tak właściwie mam jedną półkę w szafie, nie wzięłam nawet 10% swoich rzeczy z rodzinnego domu, zbytnio się nie rozpakowałam u narzeczonego, żel, szampon i szczoteczkę do zębów noszę sobie codziennie do łazienki, żeby nie zagracać teściowej domu. Niby jest ok, nikt nic złego mi nie powiedział, ale ani tam, ani w domu rodzinnym nie czuje się jak mieszkaniec, tylko jak gość. Jestem zawieszona pomiędzy dwoma domami, a w między czasie szukam jeszcze prawdziwego kąta dla nas. I tutaj zarówno moja mama jak i teściowa widzą problem. Matka chce zatrzymać mnie blisko, proponuje pokój w moim domu rodzinnym gdzie mieszka juz brat z rodziną, rodzice i dziadkowie. Teściowa oferuje u siebie częśc domu z prababcią za ścianą. I żadna nie chce słyszeć odmowy.

Podobnie jest z tematem ślubu i wesela. My swoje, a one swoje.

[NN4V]

No tak - mieszkanie z mamusiami to nie jest dobry pomysł. Powodzenia w szukaniu.