Poszukiwanie rodziców.

[Gość]

Pierwszy raz zaobserwowałam u siebie to,że "poszukuję" zastępczego ojca tuż po śmierci mojego Taty.Pamiętam był nim mój Wujek,brat Taty.Pamiętam mój smutek i zawód gdy spytałam Wujka co to za drzewo,a Wujek nie potrafił mi na to pytanie odpowiedzieć.Pomyślałam,że tata by wiedział (był leśnikiem) i dotarło do mnie,że Wujek to nie Tata.

Potem tych zastępczych ojców i matek było kilku.

Nauczycielki,psycholożki pełniły rolę zastępczych matek,ojcowie byli raczej przypadkowi.

Problem pojawił się znów bo przykleiłam się do ojca mojego szefa jak i całego mojego wyobrażenia o ich, w mojej głowie, cudownej rodzinie.

Dla wyjaśnienia,mój Tato zmarł jak miałam 12 lat,moja Mama żyje.

Pomożecie mi to trochę zrozumieć?To normalne?

[kats]

Dziwię się, że jeszcze nikt nie odpowiedział.

Masz zatraconą hierarhię. Jeśli jesteś dorosła to nie jest normalnym, że "przyklejasz się" do obcego mężczyzny bo masz w głowie piękny obraz. Taty już nie ma. Nie ma go fizycznie, ale to, że jesteś do Niego tak bardzo przywiązana, to nic złego. Nie możesz jednak szukać Taty w innych, bo to cię zniszczy. Nigdy nikt już nie będzie NIM. I dobrze, bo to by przeczyło porządkowi świata :)

Czerp z mężczyzn, którzy cię otaczają to, czego potrzebujesz (uśmiech, wiedzę, dobre słowo) ale musisz sobie zdawac sprawę, że to nie Tata. To tylko jego tysiąc odbić, ktore ci zostawił.

Pozdrawiam, kats.

[Gość]

kats, odbieram Twoje słowa jako atak i jakoś nie potrafię odpowiedzieć,a chciałabym.

[ala1983]

kasiątko, To u nas normalne, Kasiu. Nie przerabiałaś tego na terapii?

[Gość]

ala1983, nie.Wstydzę się do tego przyznawać.

[Keraj]

kasiątko :) No widzisz, bo tak mi się wydaje, że czasem jest tak, że jedna rzecz pociąga drugą. Poszukiwanie zastępczego ojca, poszukiwanie akceptacji, wstyd i wiele innych uczuć. Ja sam niedawno odkryłem, że właśnie wstyd był takim największym hamulcem w moim życiu. Staram się go przezwyciężać. Zrozumiałem dopiero teraz, że nie mogę się cały czas wszystkiego wstydzić, bo to mnie ogranicza. Dlatego ten mur wstydu rozbijam powoli :)

[acherontia styx]

kasiątko, mam tak samo.

Wobec każdego, kto okaże większe zainteresowanie mną, moimi problemami i czuje, że ta osoba mnie rozumie, a nie ocenia, zaczynam odczuwać przywiązanie i szukam w niej 'zastępczej matki'.

Jednak w moim przypadku bardzo łatwo to zburzyć, jeśli zaufam i odczuje, że nagle w jakiejś sprawie ta osoba staje przeciwko mnie (nie ważne, że to może być tylko moje urojone przekonanie), ta osoba zostaje skreślona.

Myślę, że dzieje się tak dlatego, że widzimy u tych osób cechy, których brakowało/brakuje nam u naszych rodziców.

U mnie w domu nigdy nie było takiej sytuacji, żeby Mama przyszła zapytała mnie czy mam jakieś problemy, okazała głębsze zainteresowanie. Zawsze byłam grzeczną i wspaniałą córeczką, która dobrze się uczy i nie sprawia problemów, gdy płakałam z jakiegoś powodu, nie słyszałam 'co się stało? dlaczego płaczesz?', tylko 'nie rycz, jak będziesz wyglądać taka napuchnięta od płaczu? taka duża dziewczyna a płacze...'

Od strony materialnej nigdy niczego mi nie brakowało, zawsze czas wypełniony zajęciami dodatkowymi, we wakacje co roku kolonie/obozy, wyjazdy do rodziny tak, że więcej mnie w domu nie było, niż byłam.

Rozpieszczona córeczka, która ma wszystko - a jednak, zabrakło najważniejszego: głębszego zainteresowania, czasami przytulenia.

[Gość]

leaslie, u mnie Mama też pozbawiona jakby uczuć.Tata za to był uczuciowy,ale nie żyje od dawna.