Wybuch niekontrolowanej agresji

[mnlau]

Nie radzę sobie ze sobą. Chciałbym może trochę słów otuchy. Ten wątek będzie kontynuacją poprzedniego

http://www.nerwica.com/post929674.html#p929674

 

Problemem jest moja siostra. Wiem, że nie można wszystkiego zwalać na innych ale nic nie poradzę. Dzisiaj znowu o wszystko się czepiała. Najpierw rano kazała mi wyłączyć muzykę i nic sobie z tego nie robiłem ostentacyjnie machając głową. Potem zaczęła w domu sprzątać(ja wtedy sprzątałem u siebie) robiąc przy tym straszny bałagan. Kiedy tata przyszedł do domu, zaczęli się kłócić, że zrobiła straszny syf, a ona się oburzyła, że przecież sprząta i zaczęła obrażać tatę. Potem zszedłem na dół i zacząłem robić obiad. Niestety rozsypałem makaron i tata się zdenerwował ale ja to zrozumiałem i wszystko pozbierałem i wyrzuciłem i zacząłem gotować to co zostało. Potem tata wyszedł z domu a siostra przyszła do kuchni o wszystko się czepiając. O to, że wylewam wodę(i potem rzeczywiście zacząłem złośliwie wylewać), potem o to że za dużo posoliłem makaron, że odłożyłem solniczkę na półkę a ona jeszcze jej nie umyła(znowu moja złośliwość nie odłożyłem jej z powrotem), potem że biorę kolejną łyżkę a na koniec, że nie sprzątam w domu tylko u siebie. Nie mogłem się opanować, ze złości rzuciłem szklanką i jej gadanie tylko się nasiliło, więc zacząłem rzucać kolejnymi rzeczami. Następnie wylałem makaron i aż korki wywaliło. Druga siostra się przestraszyła a ja zacząłem się trząść i z półotwartymi ustami i wytrzeszczonymi oczami usiadłem na kanapie. Myślałem, że to już koniec a ona powiedziała, że dzwoni do psychiatryka i znowu się rozzłościłem i rzuciłem stołem. Potem powiedziała, żebym zdychał. Ja zacząłem się walić chochlą po głowie i gryźć dywan. Najgorsze jest to, że gdy wrócili rodzice nie byli na mnie źli, tylko na nią. Ja uważam, że powinienem wrócić do psychiatryka(byłem miesiąc temu przez miesiąc i wyszedłem z diagnozą zaburzenia schizotypowe). Później się uspokoiłem i popłakałem. Przeprosiłem wszystkich oprócz siostry. Nie potrafię jej przeprosić. Jest mi strasznie wstyd. Jak sobie radzić ze sobą?

[Gość]

mnlau, Ty jej wprost powiedz, ze sobie nie zyczysz uwag, bo ona nie jest idealna i tez popelnia bledy. I nie reaguj, tylko naucz sie dystansu. Niech sobie gada, a Ty rob swoje i tyle. Czasami tak bywa, ze z rodzina sie nie dogadasz i trzeba zamiast sie szarpac, przejsc nad tym do porzadku dziennego.

[Vian]

Ja uważam, że powinienem wrócić do psychiatryka(byłem miesiąc temu przez miesiąc i wyszedłem z diagnozą zaburzenia schizotypowe).

Myślę, że masz rację.

[mnlau]

Teraz jest na mnie obrażona i bardzo dobrze bo się do mnie nie odzywa. Tylko teraz mi jej szkoda, bo mówi, że tyle sprzątała a nikt jej nie jest wdzięczny. Tatę dalej obraża, traktuje wręcz jak śmiecia. Mama powiedziała, żeby się wyprowadziła a ona jej na to, że jej nienawidzi.

 

Spróbuję jakoś sobie z tym radzić. Myślicie, że totalne milczenie jest dobre?

 

W szpitalu psychiatrycznym było mi na prawdę dobrze. Miałem ciszę i spokój, tylko nie wiem czy nie jest to po prostu ucieczka i czy się od tego nie uzależnie.