Depresja mamy - prosze o pomoc

[Wombwell00]

Mojej mamie właśnie zmarła siostra, boje sie, że może tego nie wytrzymać psychicznie. Moja mama ma 50lat, jest prostym człowiekiem, codziennie pracuje i dba żebym miał co jesc i w czym chodzic, moze niekoniecznie wie jak kochać, nie za bardzo potrafi wiązać się emocjonalnie (mam trójke rodzenstwa, wiem jak to w domu zawsze wygladalo), ale sie stara. Od ostatniego czasu gdy na jaw wyszla moja depresja (ja mam lat 19, rodzenstwo juz poza domem, wiec jestem sam) stara się mi się z tym uporać, raz lepiej, raz gorzej, nie potrafi ona praktycznie w ogóle zrozumieć mojej choroby, często w rozmowie poprostu płacze z bezsilności, nie wie co ma robić. Jak mówiłem - zwykły prosty człowiek z PRLu. Ostatni tydzien to juz w ogóle masa stresów, czesto rozmawialismy, duzo sobie wyrzucilismy nawzajem, strasznie przybiła ją moja sprawa, mówiła, że nie mogło pracować, bo caly czas myslala jak ma mi pomóc. A teraz jeszcze to... po prostu się boje, kobieta juz duzo wycierpiała.

 

Jak mogę jej pomóc? Wyslac ja do psychologa? Co moge zrobić?

[Kamiloxi]

WojuBoju, najlepszym rozwiązaniem dla twojej mamy byłaby wizyta u psychologa, który by skutecznie wskazał twojej mamie niezbędne wskazówki do umocnienia własnego stanu psychicznego z wprowadzeniem na prostą ścieżkę życia. Nie każdemu te wyjście się podoba bo 'wierzą' że jakoś to będzie, ale w niektórych sytuacjach jest konieczna wizyta by polepszyć swoje życie by być w pełni zadowolonym i spełnionym. W razie ewentualnej potrzeby niezbędna też będzie psychoterapia, ale to należy od analizy psychologa i stanu twojej mamy.

Życzę tobie i twojej mamie wytrwałości i dążenia do pełni szczęścia.

[ekspert_abcZdrowie]

WojuBoju, śmierć bliskiej osoby jest bez wątpienia bolesnym doświadczeniem, bez względu na to, kogo się straciło - męża, syna, brata, siostrę, przyjaciela, ojca. Każdy człowiek przeżywa żałobę w sposób indywidualny. Jednym pomaga rozmowa z bliskimi, innym - codzienne wizyty na cmentarzu, jeszcze innym - oglądanie pamiątek po zmarłej osobie i łzy. Osoba w żałobie intensywnie poszukuje sensu śmierci zmarłego. Procesu żałoby nie da się przyspieszyć - niektórzy przeżywają stratę przez dwa lata, inni przez rok albo krócej. W czasie żałoby trzeba pozwolić sobie na przeżycie wszystkich negatywnych emocji - gniewu, złości, żalu, samotności. Jeśli istnieje potrzeba wygadania się i bycia wysłuchanym, trzeba się zwierzyć bez rad i pouczeń w stylu: „Czas leczy rany”, „Poboli i przestanie”. Takie truizmy wcale nie pomagają żałobnikom, a jedynie irytują. Śmierć bliskiej osoby jest niezmiernie stresującą sytuacją w życiu, która może przyczyniać się do rozwoju depresji. Jak możesz pomóc swojej mamie? Po prostu, bądź obok. Nie dopytuj, nie moralizuj, nie pouczaj, nie pocieszaj, ale towarzysz w cierpieniu, przytulaj, swoją obecnością i gestami pokaż, że ją rozumiesz i jednoczysz się z nią w żalu. Kiedy jednak stan mamy pogorszy się i zauważysz, że jej nastrój radykalnie się popsuł, warto z nią porozmawiać i zachęcić do wizyty u psychologa. Konsultacja psychologiczna mogłaby by być nie tylko dla niej wsparciem, ale także okazją, by dowiedziała się czegoś więcej na temat Twojej choroby - depresji. Wiedziałaby, jak skuteczniej pomóc Tobie, jak i sobie. Pozdrawiam!