Prosze o rady

[mataha]

Witam, jestem w depresji juz ponad 3 miesiace. Mam 17 lat, kiedys bylem bardziej smialy zawsze usmiechniety i bardzo sympatyczny lecz nastapila pewna sytuacja. Wiemy jak to jest w gimnazjum, poznalem dziewczyne z klasy ktora byla niezbyt lubiana. Sporo ze soba rozmawialismy, razem sie wspieralismy ale nagle cos sie stalo i sie sklocilismy. Najgorsze jest to ze poswiecilem swojego najlepszego przyjaciela dla tej dziewczyny i zostalem sam jak palec. Przetrwalem okres gimnazjum trafilem do dobrego liceum. Przez pierwszy rok nie bylem zbyt otwarty po przejsciach i nie ufalem zbytnio ludziom. Do tego drugi raz zakochalem sie w kims z klasy lecz po czasie okazalo sie ze tej osobie na niczym nie zalezalo co mnie calkowicie dobilo. Zaczalem klocic sie z rodzicami, z kolegami ktorych moglem policzyc na palcach jednej reki. Stracilem calkowita chec do zycia, kochalem sport i interesowalem sie wieloma rzeczami lecz teraz nie maja dla mnie kompletnego znaczenia. Zaczalem brac zomiren ale chyba nic nie daje. Innym "lekiem" miala byc byla przyjaciolka z gimnazjum ktora tez byla w depresji i nawzajem sie wspieralismy ale od niedawna zaczelo jej sie powodzic w rodzinie, ma chlopaka i mnie zupelnie olala co bylo nastepnym ciosem.

Wiem ze troche chaotycznie wszystko napisalem ale prosze o jakiekolwiek rady, nie chce isc do psychologow czy cos w tym stylu bo nie chce zeby rodzice dowiedzieli sie o mojej depresji. Nie moge z nikim juz o tym porozmawiac a musialem gdzies sie wyzalic.

Moglbym dodac to ze nigdy nie bylo po mnie widac depresji czy cos w tym stylu wiec nie mialem jakis problemow z kontaktem z innymi ale nie moge potrafic zaufac powiedziec cokolwiek komus bo boje sie ich reakcji, pozatym juz i tak nie mam do kogo sie w ten sposob zblizyc. Placze po nocach nie moge spaca jak juz zasne to budze sie kilka razy w nocy. Boje sie o swoja przyszlosc, ze nikogo w zyciu nie znajde przez to wszystko, przez niesmialosc i niepewnosc.

[Gość]

Czesc jak chcesz wyjść z tego stanu nie lecząc się?..psycholog,psychiatra to sa specjaliści....moze znajdz jakiegos z dala od miejsca zamieszkania?depresja sama nie przechodzi...raczej pogłębia się...dlaczego?rodzice nie moga wiedziec?powinni Cie wspierać...

[mataha]

Nie chce im mowic bo mam z nimi osobny dziwny problem, przestalem ich kochac po prostu. Nie wiem jak to powiedziec, chcialbym sie wyniesc z domu mieszkac z kims sobie bliskim(dziewczyna). Pozatym rodzice nie sa od takich tematow jak nieszczesliwa milosc itp. Jakbym mogl to chcialbym byc pare lat do przodu zobaczyc co bedzie, miec jakiekolwiek nadzieje i starac sie cos zmienic ale nie mam prespektyw.

[vintage]

Pozatym rodzice nie sa od takich tematow jak nieszczesliwa milosc itp.

Jeśli nie masz na myśli konkretnie swoich rodziców, ale rodziców w ogóle, to mylisz się. Nie wiem, jaki masz z nimi kontakt, piszesz, że przestałeś ich kochać, ale spróbuj się przełamać. Ja też uważałem, że na temat uczuć nie potrafiłbym z nimi rozmawiać, ale nastąpił taki moment, że potrzebowałem wsparcia, bo sam nie potrafiłem już sobie poradzić. Zastanów się nad tym i jeśli widzisz w tym choć cień szansy, to spróbuj z nimi porozmawiać, także na temat potencjalnych wizyt u specjalisty. Tłumiąc problem w sobie nie rozwiążesz go.

[mataha]

W takim razie czy takie wizty sa platne i dostepne dla niepelnoletnich (17lat), glupio mi rozmawiac z obcym czlowiekiem o problemach i lekach

[vintage]

Oferty prywatne możesz znaleźć choćby na tym forum, te wizyty oczywiście są płatne. Jeśli chcesz skorzystać z pomocy w ramach NFZ, powinieneś iść do Poradni Zdrowia Psychicznego z dokumentem potwierdzającym tożsamość i dowodem ubezpieczenia. Najprawdopodobniej na początek trafisz do psychiatry, który może skierować Cię do psychologa.

[mataha]

I jak wizyty u specjalisty maja mi pomoc ?

[Gość]

Pracujac nad soba na terapii powoli bedziesz rozwiazywal swoje problemy..lub psychiatra zapisze Ci leki jesli uzna to za konieczne...

[vintage]

Mogę się podzielić własnymi doświadczeniami. Ja zacząłem od psychologa. Jeszcze kilka miesięcy temu nie podejrzewałbym, że będę potrzebował takiej pomocy, ale po pewnym doświadczeniu zostałem w totalnej rozsypce i stwierdziłem, że coś jest ze mną nie tak, że ładunek emocjonalny mnie przerasta. Pierwsze, co przyszło, to potrzeba otwarcia się przed kimś, na początek była to rodzina i najbliżsi przyjaciele. Stwierdziłem jednak, że bez pomocy specjalisty się nie obędzie, że potrzebuję obiektywnego spojrzenia na mechanizmy swojego zachowania. Na pierwszej wizycie kompletnie nie wiedziałem, od czego zacząć, ale z czasem otworzyłem się coraz bardziej. Na chwilę obecną jestem rozebrany na części pierwsze i z niepokojem przyjmuję to, że jestem dopiero na początku drogi, ale wiem, że nie wytrzymałbym dłużej sam. Jeśli możesz sobie z całą pewnością powiedzieć, że nie potrzebujesz takiej pomocy, to może faktycznie lepiej nie próbować, ale jeśli powstrzymują cię wątpliwości, to powinieneś spróbować, każdy ma swoje tempo, a Ty jesteś jeszcze młody i im wcześniej zdecydujesz się na działanie, tym lepiej dla Ciebie.

[Gość]

Podpisuje sie tym co powyzej...to racja......