"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[gosia17]

 Ja już nie chce kolejny raz do szpitala. Leki mogę brać i poza nim. Wolę sobie oszczędzić tych przeżyć poraz kolejny. Nie mam siły dalej walczyć 7 lat byłam poza moim domem i przez większość czasu udawalam, że sobie radzę. Już nie mam siły, pora spakować manatki, wrócić na wieś, zgłosić się po jakiś zasiłek i siedzieć na dupie, wegetować. 

[namiestnik]

Są szpitale z dobrą psychoterapią i interesującymi warsztatami. Wtedy jest diametralnie inaczej niż same leki. Do takich warto iść.

[Czarna Ważka]

2 minuty temu, namiestnik napisał:

Są szpitale z dobrą psychoterapią i interesującymi warsztatami. Wtedy jest diametralnie inaczej niż same leki. Do takich warto iść.

Tylko gdzie są takie szpitale? 

[Czarna Ważka]

Niezbyt dobrze. Zero sił na cokolwiek, zero motywacji do czegokolwiek. Smutek, samotność. Bezsens istnienia. 

[namiestnik]

Np w Dubiu

[Alesko]

2 godziny temu, oumajgad napisał:

No to witaj mordo w klubie. Oczywiście ,że tylko i wyłącznie zamknięty. Zarezerwowany specjalnie dla mnie extra. Póki co przesypiam całe dnie i mam nadzieję ,że styki może sie ponaprawiaja.Również jestem sam /nikogo absolutnie .Przecież nie będe obicązał potencjalnej partnerki moim chadem. Nikomu nie będe marnował życia. Może przeczekaj jeszcze chwile , nadzieja ,że coś zaskoczy ? Zdaje sobie sprawę ,że moje docelowe gniazdko bvez klamek możemnie conajwyżej tylko bardziej przybić.

 

Nie wiem co ma się stać by było lepiej, nie poddaję się, robię co w mojej mocy, ale i tak jest do niczego - i to od lat.

[bezniczego]

Spróbujcie z oddziałami leczenia nerwic i zaburzeń osobowości. W takich miejscach pracują wykwalifikowani psychoterapeuci i psychiatrzy. Farmakoterapia jest elementem leczenia, ale nie musi być. Główny nacisk kładzie się na psychoterapię. Na oddziałach zamkniętych podobno odbywają się jakieś pojedyncze rozmowy z psychologami i to wszystko. Psychiatrzy ustawiają leki i po jakimś czasie wypuszczają. Pomoc psychoterapeutyczna jest tam znikoma.

[oumajgad]

18 minut temu, bezniczego napisał:

Spróbujcie z oddziałami leczenia nerwic i zaburzeń osobowości. W takich miejscach pracują wykwalifikowani psychoterapeuci i psychiatrzy. Farmakoterapia jest elementem leczenia, ale nie musi być. Główny nacisk kładzie się na psychoterapię. Na oddziałach zamkniętych podobno odbywają się jakieś pojedyncze rozmowy z psychologami i to wszystko. Psychiatrzy ustawiają leki i po jakimś czasie wypuszczają. Pomoc psychoterapeutyczna jest tam znikoma.

To racja a żeby przetrwać na takim zamkniętym trzeba mieć mocną psychikę . . . Bo przecież cuda na kiju tam sie dzieją. Tylko otwarty . TYlkojak ruszyc tyłek kiedy dojście do łazienki jest  jak wspinaczka na k2.Pozdrawiam wszystkich w niedoli;)

[namiestnik]

W dobrym szpitalu nie trzeba mieć mocnej psychiki. Jest się wręcz pod kloszem. To nie filmy albo jakieś patologiczne oddziały gdzie te cuda się dzieją.

[Aylen90]

Ostatnio bardzo łatwo jest mnie wyprowadzić z równowagi..chyba pogłębiła mi się nerwico-kurwica.

[bezniczego]

Dziś wyszłam do ludzi i czuję się tragicznie. Nie nadaję się do życia. 

[namiestnik]

W dniu 14.05.2020 o 15:47, Ḍryāgan napisał:

A byłeś kiedyś na oddziale zamkniętym szpitala psychiatrycznego? Bo ja się raczej zgadzam z opinią @oumajgad Pod kloszem hehe

Byłem, a nawet teraz jestem. W tej chwili. I jak najbardziej podtrzymuję moje zdanie. Trzeba być na DOBRYM oddziale i naprawdę skorzystać z pomocy.

 

[namiestnik]

13 minut temu, kia_ sportage napisał:

A tak jeszcze oprocz tego czuje sie beznadziejnie.  Bez pracy kasy i bez ubezpieczenia niedlugo zostane. 

 

Z ubezpieczeniem nic nie da się wymyślić?

 

[warning]

@kia_ sportage A czy leków na tarczycę i tych psychiatrycznych nie mógłby Ci wyjątkowo przepisać lekarz rodzinny? Skoro u specjalistów tak długie terminy...

[warning]

@kia_ sportage To

może chociaż zwolnienie przedłuż u rodzinnego? Do niego łatwo się teraz dostać - wszyscy (wielu?) prowadzi konsultacje przez telefon.

[bezniczego]

Chciałabym żeby ktoś dał mi taką tabletkę, po której szybko zasnę i już się nie obudzę. 

Edytowane 18 Maja 2020 przez bezniczego

[Czarna Ważka]

Czuję, że jestem nikim 

[Alesko]

Jestem wybrakowany, do niczego się nie nadaję

[Alesko]

W dniu 14.05.2020 o 22:04, bezniczego napisał:

Dziś wyszłam do ludzi i czuję się tragicznie. Nie nadaję się do życia. 

Witaj w klubie. Bez ludzi - źle, pośród nich - fatalnie

 

Edytowane 19 Maja 2020 przez Alesko

[bezniczego]

3 godziny temu, Alesko napisał:

Witaj w klubie. Bez ludzi - źle, pośród nich - fatalnie

 

 Dokładnie tak.

[Alesko]

10 godzin temu, bezniczego napisał:

 Dokładnie tak.

Ja chyba stale się ośmieszam. 

[bezniczego]

54 minuty temu, Alesko napisał:

Ja chyba stale się ośmieszam. 

 

To znaczy?

[oumajgad]

czuje sie jak gowno ,ledwo co wstałem i pozakrywałem okna czym tylko sie dało.Bo te cholerne promienie słońca mnie w tym stanie przerażają. ide dalej spac . Znowu calkowicie wykluczyłem się ze społeczeństwa.

[Realistka]

Coraz częściej myślę, że mam depresję. Nie chcę oczywiście nadużywać tego słowa. Otoczenie ma mnie dość. I wcale mnie to nie dziwi, sama z sobą już nie daję rady. Nie wiem czy faktycznie jestem chora czy coś sobie uroilam. Zaczęło się niewinnie od błahej dyskopatii szyjnej, choć swoje wycierpiałam. Leki od neurologa pomogły w 100%, ale to pociągnęło za sobą dalszą falę. Zaburzenia rytmu serca (w środę mam dowiedzieć się czy to coś groźnego, choć ani ekg ani echo na to nie wskazują). Potem dokuczliwa myśl, że mam raka, sama oczywiście nie wiedziałam czego. Porobiłam wszystkie możliwe badania. Wszystko prywatnie aby było na już. Nie muszę chyba dodawać, ze wszystkie wyniki wyszly wręcz idealnie. W ubiegłym tygodniu ból lewej nogi. Od razu na badanie dopplerowskie, bo w głowie już miałam zakrzepicę żył. Całą noc nie spałam z obawy przed zatorem. Nie wyszło nic. Choć tu noga dalej strasznie boli. Od biodra do stopy, a ja nie wiedząc co to myślę czy może to nie tętniak aorty brzusznej, bo kiedy leżę to widzę jak pulsuje mi brzuch. Każdą jedną dolegliwość od razu googluje i doszukuję się najgorszego. Dziś rano wyszłam sama do sklepu. Po drodze dostałam duszności. Miałam wrażenie, że zaraz zemdleję. W trakcie prostych prac domowych robi mi się słabo, nie umiem stać na nogach. Mój mąz ma mnie dosc, ciągle się klocimy. On pracuje i ogarnia cały dom, a ja praktycznie całe dnie od dwóch miesięcy spędzam w łóżku. Powinien mieć kogoś lepszego, a nie takiego psychola jak ja. Nawet nie mam z kim porozmawiać. Ani jednej znajomej. Wszyscy przestali mieć ze mną kontakt odkąd straciłam pracę. Każdy dzień to dla mnie myśl i strach, że coś mi się stanie, choć fizycznie nie czuję się aż tak źle. Przecież mogę mieć zwykłe nerwobóle. Zawsze marzyłam, żeby założyć rodzinę, a teraz gdy ją mam to nie umiem o nią zadbac. Mam 30l. a boję się mieć dziecko, że gdy zostanę sama z niemowlakiem to umrę. Czy ktoś miał coś podobnego? 

 

[Alesko]

W dniu 20.05.2020 o 10:44, bezniczego napisał:

 

To znaczy?

 

 

Tzn. kompromituję, na rozmaite sposoby.