"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[tahela]

W dniu 10.06.2018 o 22:43, ( Dean )^2 napisał:

Nie mogę znieść swojego wyglądu i wiem że nikt mnie nie zaakceptuje z tym jak wyglądam.

ale ja cie widziałam kiedys na zywo i twierdze ,ze wyglądasz dobrze , nie pierdzielic mi tu głupot

[( Dean )^2]

20 godzin temu, tahela napisał:

ale ja cie widziałam kiedys na zywo i twierdze ,ze wyglądasz dobrze , nie pierdzielic mi tu głupot

Ha dzięki ale zmieniam się bardzo na minus niestety i nie mogę tego zatrzymać....

Znowu pociąłem sobie dziś rękę i mam mieszane uczucia z jednej strony ulgi z drugiej poczucia że robię coś złego.

[tahela]

Co pierdzielisz Dinu,będzie dobrze. Dobrze wyglądasz, ładny jesteś.

[arahja7]

Chciałabym kiedyś naturalnie wejść w normalną, wspierającą relację opartą na szacunku a nie "mamtowdupiźmie" i korzyściach

[Agnieszka_Kk]

Mnie męczy stan niemocy. Od bardzo dawna (jak nie od dzieciństwa) miewam takie dni, że coś chciałabym zrobić ciekawego, wartościowego, ale czuję niemoc, bezsilność. Dzisiaj mam taki dzień. Wiąże się to pewnie ze stanami depresyjnymi. Z powodu takiego samopoczucia odwołałam wszystkie wizyty, które dzisiaj miałam. Nie cieszył mnie nawet serial, który lubię oglądać. Mam ochotę pogrążyć się w melancholii i przykrych wspomnieniach z dzieciństwa, które mnie prześladują w postaci stanów depresyjnych. Chciałabym, żeby mi ktoś pomgł przepracować dzieciństwo.

Znowu zeszłam na stare tory myślenia i trudno wrócić na te bardziej konstruktywne. Chciałabym być dla siebie dobra, dostrzegać swoje uczucia, stany emocjonalne, troszczyć się o siebie.

Edytowane 28 Czerwca 2018 przez Agnieszka_Kk

[coma]

1 godzinę temu, Agnieszka_Kk napisał:

Znowu zeszłam na stare tory myślenia i trudno wrócić na te bardziej konstruktywne.

U mnie to samo. Myślałam, że to już się nie wydarzy, a tu niespodzianka.

 

Dawno nie czułam się tak źle. Po okresie bardzo dobrego funkcjonowania, znowu nadeszła czarna dupa. A do tego znowu pojawia się presja, że czas najwyższy się ogarnąć, zacząć żyć normalnie i że czas ucieka. Nie widzę nawet nadziei na to aby coś w moim życiu miało się zmienić.

Jest w moim życiu osoba, która mnie w 100% wspiera w walce z moją chorobą. Teraz to ta osoba potrzebuje wsparcia z mojej strony. Natomiast mam wrażenie, że ja nie potrafię jej tego dać. Znowu ja jestem tą, którą trzeba ciągle wspierać i holować. Jestem tylko ciężarem. Niczym więcej. Dno. Jestem już zmęczona.

[Agnieszka_Kk]

1 godzinę temu, coma napisał:

U mnie to samo. Myślałam, że to już się nie wydarzy, a tu niespodzianka.

 

Dawno nie czułam się tak źle. Po okresie bardzo dobrego funkcjonowania, znowu nadeszła czarna dupa. A do tego znowu pojawia się presja, że czas najwyższy się ogarnąć, zacząć żyć normalnie i że czas ucieka. Nie widzę nawet nadziei na to aby coś w moim życiu miało się zmienić.

Jest w moim życiu osoba, która mnie w 100% wspiera w walce z moją chorobą. Teraz to ta osoba potrzebuje wsparcia z mojej strony. Natomiast mam wrażenie, że ja nie potrafię jej tego dać. Znowu ja jestem tą, którą trzeba ciągle wspierać i holować. Jestem tylko ciężarem. Niczym więcej. Dno. Jestem już zmęczona.

Współczuję. Wiem jak takie dni wytrącaja człowieka z życia. Niby się funkcjonuje, ale z dużym wysiłkiem. Wcale nie jesteś ciężarem. To jak się czujesz jest związane z jakimiś wydarzeniami w Twoim życiu. I po prostu masz taki czas, że potrzebujesz tego wsparcia. A jeśli chodzi o pomoc drugiej osobie, to przyjdzie to z czasem. Na wszystko jest w życiu czas. Zbierzesz trochę sił i będziesz mogła wspierać. Czasem też wysłuchanie drugiej osoby jest formą wsparcia.

[Agnieszka_Kk]

Poza tym ja poczułam w twojej wypowiedzi wsparcie. Także może nie doceniasz siebie? Może wymagasz zbyt wiele?

[( Dean )^2]

Patrzę na moje pocięte ręce i aż mi wstyd że tak nisko upadłem.

[Gość weltschmerz]

Doszedlem do wniosku, ze jestem toksycznym i szkodliwym czlowiekiem, blizsze relacje niewskazane.

[arahja7]

ma sens to, że nie wyrażona złość powoduje depresję... Bo teraz leżę w niemocy rezygnując z planów na cały tydzień

[Gość]

Wkurwia mnie pisanie komuś, że ma być silny. Za mówienie tego w twarz strzelałabym z liścia. Dobrze, że mi osobiście nikt nie każe być taką, jaką teraz nie byłabym w stanie być. W ogóle jak sobie pomyślę, jak beznadziejni jako ludzie jesteśmy w składaniu życzeń chociażby to aż mi słabo...

Czuję się teraz potrzebna, choć całe moje dni są takie same. Wreszcie czuję, że coś robię, choć prywatnie to jest cofanie się do tyłu. Myślę coraz częściej o przeprowadzce, bo i tak mam zwolnienie, a mieszkanie tutaj generuje duże koszty i tak muszę dojeżdżać do B. W tej kwestii jest duży pat.

[( Dean )^2]

Trzy dni w domu i mam już dość,muszę stąd uciec jak najszybciej

[Metamorphosis]

Dlaczego wszystko mnie tak bardzo denerwuje? Podejrzewam, że brak odpoczynku od ludzi, brak możliwości posiedzenia chociaż pół dnia samemu daje mi w kość. Introwertyk przeradza się w agresora. Kurrraaa.

[Gość]

Współczuję wam wszystkim,czytając to wszystko,trzymajcie się nie załamujcie się,

[( Dean )^2]

Przestałem ćwiczyć,obżeram się i siedzę całymi dniami na kompie.Upadek w pełnej krasie.

[Gość]

Chciałabym ratować świat, łącznie ze swoim. Ale, kurwa, rzeczywistość i ten świat jest tak rozczarowujący i niesprawiedliwy, że nie jestem na to gotowa, mimo że mierzę się z nim wiele lat. Brak wrażliwości mnie rozwala na kawałki. Jestem obrzydliwa, bo chciałabym, żeby te osoby choć na sekundę znalazły się w tak gównianej sytuacji, jak osoba, o której myślę, a do sytuacji której te osoby się odnoszą. Ciekawe, czy powiedzieliby to jej w twarz. Pewnie tak, łącznie z opowiadaniem o swoich (nie)ważnych sprawach na jednym wdechu. Poprzedzając poklepywanie po plecach...

Mając internet i spędzając w nim określony czas, nawet tak bardzo ograniczając się do zaglądania w gówniane miejsca jak ja, nigdy nie będę zdrowa, spokojna i szczęśliwa, dokładnie w tej kolejności. Wiem, że wchodząc w tego typu miejsca zawsze płaczę i jestem smutna, a robię to notorycznie. I nie są to żadne pato-miejsca, potencjalnie normalne miejsca rozmów dorosłych osób.

[Gość]

czasem mam dość wszystkiego,tych ludzi,

[kazashi]

Kolejny tragiczny dzień po kolejnym tygodniu choroby... Nadal mdłości nie minęły i czuje się bardzo kiepsko, ale jutro chyba pójdę do pracy najwyżej w ciągu dnia nie dam rady. Za to chyba jestem coraz bliżej umówienia wizyty u psychiatry. Najgorsze jest to, że dzwoniłem już kilka razy w 2 różne miejsca i nie odbierali... Teraz znów muszę się odważyć. Ten lęk ma chyba też wpływ na to bo kiedyś nie miałbym problemu tam iść teraz obawiam się, że serio coś mi jest i pewnie dlatego. Sam czasami nie wiem czego się obawiam, ale przez to np dziś mam 150/90 do tego tętno około setki siedząc i czekając jak na ścięcie przed jutrzejszą pracą.

[giroditalia]

Jestem już zmęczony ciągłym strachem i zmęczeniem. Chciałbym się chociaż jeden raz wyspać,wstać wypoczętym bez ucisku w głowie. Chciałbym pobyć z ludźmi ale się ich boje.Chciałbym coś osiągnąć,coś zrobić ale przez ciągle zmęczenie nie mam siły na nic...

Nikt mnie nie rozumie.Nie mam nawet z kim porozmawiać,jestem cale życie sam. Każdy mną pomiata bo nawet nie mam siły się sprzeciwić,obronić się.Ludzie mnie potrzebują kiedy coś chcą ode mnie a tak to maja na mnie wywalone.

Mam dzień wolny od pracy ale to i tak nie ma znaczenia bo nie mam gdzie wyjść ani z kim z domu. Chciałbym wyjść z kimś z domu,swobodnie porozmawiać.

Moja "rodzina" robi ze mnie śmiecia. Jestem im potrzebny tylko do roboty,tani robotnik którym można pomiatać. Nawet się mnie nie pytają czy chce z nimi gdzieś jechać,jedynie rozkazują mi ze mam coś zrobić a potem na koniec dnia wyrzucają mnie na "śmietnik" abym zdychał.

[hankm]

Cześć wszystkim. 

Chce mi się płakać i krzyczeć, mam dosyć swojego życia. Mam dosyć już tak naprawdę raz na zawsze chciałbym umrzeć. Nic mi nie wychodzi, ciągle jestem zdołowany, ciągle mnie w domu dołują, nie panuję nad tym wszystkim już. Nie mam nawet z kim porozmawiać żeby się wypłakać i żeby ktoś szczerze mnie wysłuchał i porozmawiał ze mną. Boże proszę już o śmierć.

[shira123]

W dniu 9.07.2018 o 00:52, kazashi napisał:

Kolejny tragiczny dzień po kolejnym tygodniu choroby... Nadal mdłości nie minęły i czuje się bardzo kiepsko, ale jutro chyba pójdę do pracy najwyżej w ciągu dnia nie dam rady. Za to chyba jestem coraz bliżej umówienia wizyty u psychiatry. Najgorsze jest to, że dzwoniłem już kilka razy w 2 różne miejsca i nie odbierali... Teraz znów muszę się odważyć. Ten lęk ma chyba też wpływ na to bo kiedyś nie miałbym problemu tam iść teraz obawiam się, że serio coś mi jest i pewnie dlatego. Sam czasami nie wiem czego się obawiam, ale przez to np dziś mam 150/90 do tego tętno około setki siedząc i czekając jak na ścięcie przed jutrzejszą pracą.

kazashi szkoda twojego zycia...idz do tego psychiatry umow sie i popros o skierowanie na terapie.mysle ze to kluczowe w Twoim przypadku. uwierz mi , mozna zyc inaczej ale to glownie terapia i to dlugotrwala.nic nie zmieni sie od razu ale  warto.widze po sobie.

[shira123]

W dniu 9.07.2018 o 18:27, hankm napisał:

Cześć wszystkim. 

Chce mi się płakać i krzyczeć, mam dosyć swojego życia. Mam dosyć już tak naprawdę raz na zawsze chciałbym umrzeć. Nic mi nie wychodzi, ciągle jestem zdołowany, ciągle mnie w domu dołują, nie panuję nad tym wszystkim już. Nie mam nawet z kim porozmawiać żeby się wypłakać i żeby ktoś szczerze mnie wysłuchał i porozmawiał ze mną. Boże proszę już o śmierć.

Bog nie chce Twjej smierci... nie masz komu sie wygadac. a psycholog? zapisz sie,skierowanie od lekarza rodzinnego.koniecznie!

[hankm]

4 minuty temu, shira123 napisał:

Bog nie chce Twjej smierci... nie masz komu sie wygadac. a psycholog? zapisz sie,skierowanie od lekarza rodzinnego.koniecznie!

Nie stać mnie na psychologa mam bardzo duże kłopoty finansowe. 

[shira123]

rozumiem...a na nfz?