mówienie, opowiadanie

[imie_tu]

a więc tego. no więc tego.

 

nie umiem opowiadać, mówić coś.

 

ten fragment dobrze to obrazuje(oprócz tego, że jestem facetem):

 

Od kilku lat z przerazeniem obserwuje moja niechec do rozmow z ludzmi. Nie potrafie nadawac o pie**olach. Z zazdroscia patrze na moje kolezanki w pracy ktore podczas przerwy na papierosa, potrafia jedna pie**ole rozwinac w mega interesujacy temat. Ja siedze zawsze jak kolek, nie umiem podchwycic ich rozmow, nie chce m isie nawet zajmowac glosu,nie wiem co powiedziec nawet jak kolezanka opowiada przez 10 min jaka smieszna rzecz wydarzyla sie podczas kiedy ona np piekla ciasto. I wszyscy oczywiscie sluchaja z mega zainteresowaniem,, smieja sie, zadaja setki pytan, przytaczaja rownie smieszne sytuacje ze swego zycia. A mnie nic z tego nie smieszy a nawet jak smieeszy to zadam 2 pytania i dalej slucham. Ki4edy ja cos mowie, opowiadam to zajmuje mi to raptem 1-2 minuty i koniec. Nudzi mnie rozwijanie,ubarwianie opowiesci.

Zauwazylam takze ze kiedy siedze z kims w palarni, to rozmowca skupia na mnie cala uwage ale kiedy tylko dojdzie ktos do palarni to juz przestaje na mnie zwracac uwage i rozmawia glownie z osoba ktora weszla. Podejrzewam ze jest tak bo moze jestem ciezka osoba w rozmowie.Owszem, potrafie wysluchac, jestem empatyczna osoba, ludzie mi ufaja,zwierzaja sie ale to na tyle. Nie umiem poprowadzic plynnej rozmowy, zacinam sie, gubie mysli, mam pustke w glowie,zadaje tylko pytania.W wiekszym gronie kompletnie sie zacinam i nie wiem co mowic, wszystko mnie nuzy a jak juz nawet zaczne mowic to malo kto mnie slucha.

 

co sobie myślicie, kiedy coś mówicie? jak mam opowiadać coś? dlaczego nie umiem opowiadać? co zrobić, żeby coś opowiadać?

[ethanol]

haha myslalem ze tylko ja tak mialem :-P Milo poznac kogos kto mial takie same przemyslenia na swoj temat. Powiem ci ze mialem 2 okresy w przeciagu 2 lat ze tez wlasnie sie nad tym glowilem. I kurcze do niczego nie doszedlem. Psychoterapeuta powiedzial mi ze aspolecznosc to nic zlego i wlasciwie czy widze jakis problem. Doszedlem do wniosku ze faktycznie nie ma w tym nic zlego i opowiadam rzeczy tylko istotne bo jestem konkretnym facetem. od 3 miesiecy w sumie nawet mi do glowy nie przeszlo ze pod tym wzgledem jest ze mna cos nie tak i dopiero dzis jak przeczytalem twojego posta przypomnialy mi sie moje obawy. Wszystko z Toba ok. Zastanow sie tylko czy naprawde to jest twoj wielki problem w osiagnieciu czegos do czego dazysz. Pozdrawiam :)

[shinobi]

W świecie rzeczywistym nie mówię prawie nic. :)

[imie_tu]

ja nie wiem no... co tu opowiadać dziewczynie, bo hormony się budzą...

opcja nr 1: jest dużo rzeczy do opowiadania, z tym, że jesteśmy zbyt znerwicowani, żeby opowiadać o takich pierdołach (" a miałem takiego kolegę i on lubił psy, a ja też lubię psy, no i w ogóle placki są zajebiste ") --- blokada.... a dałoby się, bo jest o czym!

• ... bez tego co mam opowiadać ciekawego? siedziałem przed kompem, byłem z mamą na zakupach, byłem sam na rowerze, chodziłem sam po mieście, słuchałem sam muzykii.. ? bez sensu! no, może część z tego można by opowiadać...

takze tego.... moze nie koniecznie jest tak ze nie ma nic do opowiadania

[Gość]

imie tu nie każdy ma talent oratorski..lub umie..lubi dużo mówić.Rozmawiając z dziewczyną np.opieraj się na konkretnych informacjach,typu umówimy się np.do kina,drogą zapytaj jaką muzykę,filmy lubi zainteresowania i rozmowa się sama ułoży..nie każdy jest krasomówcą..jeśli zależy Ci na dziewczynie powiedz jej to wpros,komplement..rozmowa ma opierać się na wymianie informacji w sposób konkretny,jasny..

[ethanol]

im wiecej bedziesz o tym myslal tym ciezej bedzie ci prowadzic rozmowe to moja opinia oparta na doswiadczeniach. na 100 % jest cos o czym potrafisz rozmawiac i powiedziec wiecej. Moim tematem jest komputer, historia jakies tematy filozoficzne. natomiast malo kreca mnie takie przyziemne rozmowy o dupie marynie w ktorych nie potrafie sie wykazac. bo nie czuje takiej potrzeby opowiadac komus jakiego to ja klocka z rana nie postawilem.

[zinfandel]

myślałam, że tylko ja tak mam:)

wydaje mi się, że kiedyś łatwiej przychodziło mi mówienie i w ogóle kontakty społeczne, ale z czasem zaczęłam się wycofywać. mało mówię, nie znoszę opowiadania i nie potrafię tego robić. czasami jak już zacznę, to zaraz się gubię i mam wrażenie, że i tak wszystkich nudzę i nikt mnie nie słucha. doszłam jednak kiedyś do wniosku, że po co ja mam się starać i np. zaczynać rozmowę? jak ktoś chce, to niech sobie mówi, ja mogę spróbować posłuchać, a czasami przytaknąć. po prostu w życiu spotykamy tak mało ciekawych ludzi, że strzępienie na nich swojego języka wydaje mi się nużące i nie wnoszące niczego w moje życie. nie lubię rozmów o głupotach - kosmetykach, pogodzie, butach itp. chętnie za to porozmawiam o filmie, czy książkach, posłucham kogoś mądrego, od kogo się mogę czegoś nauczyć...niestety tych ostatnich jest tak mało, że słuchanie niekiedy przychodzi mi z taką samą trudnością, jak mówienie:)