Samotność

[Gość]

delete

[Nichtigkeit]

chyba wiem co i jak. Ale nikt nie ma dosc cierpliwości. Coz

[depresyjny86]

A ja już pogodziłem się z tym,że nigdy nie będę miał normalnego życia.To smutne,ale lepsze to od robienia sobie nadziei,że będzie lepiej,że przestanę być taki jaki jestem.To nie ma sensu.

[Polanka]

Witajcie

 

Wracam tu można powiedzieć po długim czasie. Szukam bratniej duszy z która dałoby sie pogadac o wszystkim i ktora rozumialaby temat samotnosci i mase innych problemow zyciowych. Na chwile obecna nie mam zadnej takiej osoby w zyciu. Jest mi bardzo ciezko. Nie chodze na terapie, biore leki ale malo zeby sie nie blokowac. Moze znajdzie sie ktos taki? Jestem z Krakowa. Hania 27

[White Rabbit]

Tylko, że widzisz, przyjaźń czy związek od czegoś się zaczyna.

Nigdzie nie napisałam, że mogłoby być inaczej. Po prostu istnieje osoba, przed którą mogłabym się całkowicie otworzyć i mam przeczucie graniczące z pewnością, że ze wzajemnością.

Wzięłaś moje pytanie za propozycję lub prośbę?

Też - przypuszczałam, że chcesz mi się wyżalić.

Zapewniam Cię, droga mago, że rozsądniej dobieram sobie towarzystwo.

[anemon]

Zapewniam Cię, droga mago, że rozsądniej dobieram sobie towarzystwo.

Czym sobie zasłużyłam na szorstkie komentarze z Twojej strony? Od początku próbowałaś tłumaczyć mi coś oczywistego i zdajesz się wyrażać pogardę wobec mojej osoby.

[Polanka]

wejdz w dział miasta może tam ktoś się trafi też z Krakowa. Życzę Ci powodzenia oby taka osoba szybko się znalazła i dała Ci wsparcie jakiego potrzebujesz. ja już nie wierze ....

 

Nie zalezy mi zeby ktos byl z Krakowa, ani na tym by sie spotkac. Mozna pogadac wirtualnie, to czasem prostsze... Czemu nie wierzysz? Ja czuje ze tu jest pelno "bratnich dusz" ze mamy ze soba wiele wspolnego. Tylko i tak jest ciezko zeby znalezc takiego przyjaciela tak na dluzej.. takiego prawdziwego jest bardzo trudne. Trzeba mieć szczęście..

[Gość]

Polanka,

 

a jak się zakochasz w kimś przez internet? wtedy być może zechcesz się spotkać

[Feroce]

wejdz w dział miasta może tam ktoś się trafi też z Krakowa. Życzę Ci powodzenia oby taka osoba szybko się znalazła i dała Ci wsparcie jakiego potrzebujesz. ja już nie wierze ....

 

Nie zalezy mi zeby ktos byl z Krakowa, ani na tym by sie spotkac. Mozna pogadac wirtualnie, to czasem prostsze... Czemu nie wierzysz? Ja czuje ze tu jest pelno "bratnich dusz" ze mamy ze soba wiele wspolnego. Tylko i tak jest ciezko zeby znalezc takiego przyjaciela tak na dluzej.. takiego prawdziwego jest bardzo trudne. Trzeba mieć szczęście..

 

Ja również mam wrażenie, że wszyscy mamy tu wiele wspólnego. Więc jeżeli ktoś z Wrocławia chciałby się poznać - ja jestem chętna :)

[Polanka]

Polanka,

 

a jak się zakochasz w kimś przez internet? wtedy być może zechcesz się spotkać

 

Nie myślę o tym zeby sie zakochiwać:) Ale jak tak sie stanie to podobno nie ma przeszkód dla miłości w koncu to nie Budapeszt czy Karaiby

[Gość]

no racja

[Polanka]

Czemu nie wierzysz?

bo ja potrzebuję kogos obok siebie z kim mogła bym wyjść na kawę z kim mogła bym pogadać, pośmiać się, wyżalić. A nikogo takiego nie mam wirtualnie fajnie jest pogadać, ale żadna wirtualna rozmowa nie zastąpi obecności drugiej osoby A mi tego brakuje ja tego nie mam.

 

Ja Ciebie w zupełności rozumiem. Mnie tez tego brakuje. Jednak czasem jest tak zle ze mi nawet rozmowa online by pomogla.. Jesli chce sie poznac kogos z kim chciałoby sie spedzac wiecej czasu to dobrym rozwiazaniem najpierw poznac sie przez internet. Nie wiem sama czemu wciaz wierze w takie znajomosci, bo zadna do tej pory taka znajomosc sie nie utrzymala. Poznanie w internecie jest czasem trudniejsze niz na ulicy (kogos wlasciwego). No ale trzeba probowac..lepsze to niz nie probowac i siedziec myslec.

[dr. Psycho Trepens]

zupełnie nie wiem, czemu nie zależy mi na ludziach, nie potrafię korzystać z obcowania z nimi,

jestem odporny na komplementy, potrzebuje jedynie takiej samej porażki jak ja sam, niestety takie osoby

są identyczne jak ja i nie chcą kontaktu, koło się zamyka.

[dr. Psycho Trepens]

Weźmy tak na przykład spotykanie się z normalnymi, zdrowymi, oni najskuteczniej by nam zaszkodzili.

Zorientowaliby się, że nie jesteśmy głupi i zaczęliby wykorzystywać swoją przewagę drwiąc z naszych słabości celem dowartościowania się,

przerabiałem to już nie raz.

[Polanka]

Rozumiem Może i racja z tym że można i tak zacząć. W końcu jakoś trzeb, z dwoma osobami z tego forum nigdy się nie widziałam a od czasu do czasu rozmawiam tylko on line albo telefoniczne. sms. Naprawdę muszę żyć jakoś żyć, nie wegetować z dnia na dzień.

 

Z tego co przeczytalam masz dziecko (przepraszam jak cos pomylilam). Jesli tak, to czy wtedy zycie nie obraca sie do gory nogami i zyjemy glownie dla niego, nie patrzac tak na siebie? Nigdy nie mialam dzieci wiec pytam, bo chcialabym kiedys miec. Czy wtedy nie jest tak ze to dziecko nadaje sens, przestajemy sie tak soba przejmowac? Jesli jest male oczywiscie, nie wiem ile lat ma Twoje. Przepraszam jesli pytania sa zbyt osobiste, nie musisz odpowiadac. Lub jesli chcesz to napisz na priv :)

[Polanka]

Weźmy tak na przykład spotykanie się z normalnymi, zdrowymi, oni najskuteczniej by nam zaszkodzili.

Zorientowaliby się, że nie jesteśmy głupi i zaczęliby wykorzystywać swoją przewagę drwiąc z naszych słabości celem dowartościowania się,

przerabiałem to już nie raz.

 

Czytając to co piszesz odczuwam że masz bardzo niskie poczucie swojej wartości. Stąd masz takie odczucia. Znam je i wiem ze sa tym powodowane. Pozornie niskie poczucie swojej wartosci moze przeradzac sie w chore mysli i nastawienie wlasnie podobne jak opisujesz. Musisz uwierzyć w siebie.

[Polanka]

Weźmy tak na przykład spotykanie się z normalnymi, zdrowymi, oni najskuteczniej by nam zaszkodzili.

Zorientowaliby się, że nie jesteśmy głupi i zaczęliby wykorzystywać swoją przewagę drwiąc z naszych słabości celem dowartościowania się,

przerabiałem to już nie raz.

 

Ja juz przerobilam myslenie o innych "normalnych", "zdrowych" to bujda. Ci co rzeczywiscie ponizaja innych sami maja niskie poczucie swojej wartosci. Mozemy np. stanac obok siebie, pogadac. Odniesiesz moze wrazenie ze jestem "normalna" i chce Cie ponizyc, zrobic krzywde choc tak nie jest. A nie bedziesz wiedzial ze sama borykam sie z zapewne podobnymi problemami jak Ty.

[dr. Psycho Trepens]

No pewnie, że mam obniżoną samoocenę, bo jaką można mieć mając chorobę która dotyka zarówno ciała jak i umysłu, co nie pozwala na jakiekolwiek działanie mogące tą ocenę podwyższyć.

[kazashi]

Myślę, że można nie raz pokazać wyższość nad zdrowymi. Zwłaszcza tymi zdrowymi fizycznie. Często nie zwracają uwagi na sprawy które my zauważamy. Nie koniecznie musimy to pokazywać, ale wystarczy, że wiemy lepiej co się dzieje :}

Nawet introwertką są potrzebni ludzie. Ja sam jestem introwertykiem, ale często wbrew wszystkiemu mam ochotę porozmawiać z kimś "ogarniętym" w sensie takim, że z osobą która mnie choć trochę zrozumie. Inaczej wolę siedzieć sam i się nie odzywać do nikogo bo po co skoro i tak widzi to zupełnie inaczej i nawet nie chce zrozumieć.

Kontakt z ludźmi przez internet jest możliwy i fakt faktem ciężko znaleźć kogoś z kim będzie nam się dobrze rozmawiało, ale jest to możliwe tym bardziej, że na mieście nie wiemy kogo spotkamy, a przykładowo na tym forum jest większe prawdopodobieństwo, że ktoś nas zrozumie bo np sam ma takie same problemy. Przez internet też tak naprawdę mniej tracimy próbując z kimś nawiązać kontakt. Coś się nie uda lub się nie dogadamy przecież nic się nie stało.

Mamy też więcej czasu na przemyślenie tego co napiszemy. I ktoś może łatwiej poznać to co myślimy na trzeźwo, a nie np kiedy jesteśmy na kawie bo dla części z nas to spore nerwy i znacznie trudniej się wtedy rozmawia.

Polanka ja poznałem swoją jedyna dziewczynę właśnie przez internet i pewnie tylko dlatego, że miała szanse poznać mnie przez internet to ze mną była inaczej jestem pewny, że zrobiłbym inne, gorsze wrażenie. Byliśmy razem 2 lata i jak dla mnie był to najlepszy okres w moim życiu.

Więc wszystko jest możliwe, a tym bardziej jeśli damy sobie i innym szanse.

[zagubiony31]

Wg. mnie też dużo łatwiej nawiązać kontakt przez internet jest to banalnie proste, tylko jak potem przenieść taką znajomość do świata prawdziwego? Bycie samotnym to jest tragedia, jedna z gorszych rzeczy jaka może się przydarzyć człowiekowi. Ja już sam nie wiem co ja mam zrobić by się odmienić, by odmienić swój los. Robię dużo dla siebie, robię wszystko by stać się przystojniakiem. Wszędzie tyle sympatycznych, ładnych dziewczyn, większość taka radosna, promienna, że aż zarażają człowieka dobrym nastrojem. Ja się pytam dlaczego ja nie potrafię nawiązywać kontaktów z nikim, dlaczego muszę być sam... przecież to takie nie sprawiedliwe ;( Nawet nie wiecie jak bardzo pragnę kogoś poznać, być z kimś na stałe, budzić się koło takiej osoby, zmienić swoje życie na takie w którym będzie ktoś ważny i ja będę ważny dla tej drugiej osoby. Pomyśleć, że to przez niska samoocenę, która niszczy wszystko... No i tak poza tym inne problemy, nad którymi pracuje, ale to nie takie proste jak się wydaje Czy kiedyś nadejdzie taki dzień, w którym będę miał z kim pogadać, pójść do kina, na zakupy, wyjechać na wczasy albo choćby na 2 dni... Niech to w końcu nadejdzie, bo zwariować idzie...

[Demidowicz]

Ja jestem tak przekonany o swojej beznadziejności, że nawet nie czuję wielkiej potrzeby nawiązywania z kimkolwiek jakichś bliższych kontaktów. Inna sprawa, że pewnie i tak nie umiałbym tego zrobić. Ale perspektywa bycia "odrzuconym" robi na mnie tak duże wrażenie, że w porównaniu z nią samotność nie wydaje się wcale być takim złym rozwiązaniem. Oczywiście na dłuższą metę nie da się być zadowolonym z takiego stanu. Ale niewielka ilość powierzchownych relacji z innymi daje mi przynajmniej iluzję, że nie jestem zupełnie samotny.

[dr. Psycho Trepens]

Ja jestem tak przekonany o swojej beznadziejności, że nawet nie czuję wielkiej potrzeby nawiązywania z kimkolwiek jakichś bliższych kontaktów. Inna sprawa, że pewnie i tak nie umiałbym tego zrobić. Ale perspektywa bycia "odrzuconym" robi na mnie tak duże wrażenie, że w porównaniu z nią samotność nie wydaje się wcale być takim złym rozwiązaniem. Oczywiście na dłuższą metę nie da się być zadowolonym z takiego stanu. Ale niewielka ilość powierzchownych relacji z innymi daje mi przynajmniej iluzję, że nie jestem zupełnie samotny.

 

przebij pionę kolego, witaj w klubie

jesteśmy tak zajebiście beznadziejni, że aż marzyłoby mi się spotkać z Wami,

przynajmniej nie spadła by mi samoocena po takim spotkaniu.

takie praktyki stosuję od lat, na forach tego typu się ustawialiśmy z ludźmi, szkoda, że spotkania

ludzi z tego forum dawno umarły, ale cóż poradzić, nie dziwie się, każdy wstydzi się swojej ułomności.

[Demidowicz]

Beznadziejność jest subiektywna. Gdyby każdy z nas zaczął bronić swojego poglądu, że jest beznadziejny, to pewnie rzadko udałoby się przekonać kogokolwiek do swojej racji. No chyba, że byłaby grupa osób, która ma ten sam argument, to mogliby dojść do porozumienia

 

Tylko przecież ja jestem tak zblokowany, że zawsze będę ukrywał powody dla których uważam, że jestem beznadziejny. A nawet jakbym nie ukrywał i ktoś chciałby mi pokazać, że jestem w błędzie, to moje czarnowidzenie siedzi we mnie tak głęboko, że tylko lobotomia mogłaby je zmienić.

 

Po takim spotkaniu beznadziejnych każdy by wyszedł myśląc, że tak naprawdę to tylko on jest beznadziejny. (mówię "każdy", ale może chodzi tylko o mnie )

[dr. Psycho Trepens]

Beznadziejność jest subiektywna. Gdyby każdy z nas zaczął bronić swojego poglądu, że jest beznadziejny, to pewnie rzadko udałoby się przekonać kogokolwiek do swojej racji. No chyba, że byłaby grupa osób, która ma ten sam argument, to mogliby dojść do porozumienia

Tylko przecież ja jestem tak zblokowany, że zawsze będę ukrywał powody dla których uważam, że jestem beznadziejny. A nawet jakbym nie ukrywał i ktoś chciałby mi pokazać, że jestem w błędzie, to moje czarnowidzenie siedzi we mnie tak głęboko, że tylko lobotomia mogłaby je zmienić.

Po takim spotkaniu beznadziejnych każdy by wyszedł myśląc, że tak naprawdę to tylko on jest beznadziejny. (mówię "każdy", ale może chodzi tylko o mnie )

 

A widzisz, nie grzeszysz inteligencją, dobrze kombinujesz.

Ja tam nie szukam potwierdzenia swojej ułomności, bo sam sobie ją doskonale udowodniłem,

tacy ludzie jak my, są mnie w stanie pocieszyć, choćby tym że nie jestem w tym sam, wiem to żałosny argument :/

Pięknie opisałeś ten mechanizm samoponiżenia, lepiej bym tego nie ujął, mi to momentami pachnie wręcz jakąś psychozą depresyjną,

bo jak to możliwe żeby człowiek sam w sobie się tak pogrzebał ?! przecież to kur** absurd O_o

Ja odnoszę inne wrażenie, takie spotkanie pozwoliłoby nabrania dystansu do własnej beznadziei. Dałeś mi do myślenia, heh.

[rdzaa]

Byliscie kiedys na terapii grupowej ? Mam wrazenie, ze moglaby pomoc z powodow ktore opisaliscie wyzej. Ja mam taki problem, ze czasem bardziej ciagnie mnie do nieznajomych.. do znajomych mam zale.. na szczescie nie uzewnetrzniam, ale ucinam kontakt. Nie ze sie obrazam. Tylko jest mi przykro. Ze czegos nie ma. wiem, ze oni sa ok a wszystko tkwi we mnie. Na starosc zaczynam sie zmuszac, kiedy moge, zeby isc na jakies spotkania, kawki, piwka, nawet tance. Nawet tylko posiedziec i popatrzec na zywych. Troche mi to poprawia humor.

Czasami tez z tego powodu jezdzilam w kolko autobusem. Zeby pobyc wsrod innych ludzi.