Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE)

[czarnygrubykot]

Ale masz już diagnozę? Moja diagnoza trwała 9 lat

[czarnygrubykot]

I zaś uciekłam dziś ... Siedzę w domu sama i smutna znowu zawaliłam

Boshe dlaczego ja to robię!! Dlaczego?!?!? Dlaczego tak siebie traktuję.. Nie umiem tego zrozumieć.. Chciałabym to wiedzieć... Jest mi tak smutno i źle na duszy .. Wiatr mocno wieje taki niepokój niesie .. A ja siedzę i stukam tu posta zamiast żyć

[Gość]

Po długim dobrym samopoczuciu mam od tygodnia spadek. Wszystko co było dobre teraz straciło sens.

Jestem nikim od długiego czasu i to mnie boli. Niebawem zaczynam terapię, do tego czasu wegetacja... nic nie mogę zacząć bo wszystko skończy się gdy będę na oddziale. Bezsens.

[guernone]

Powiedzcie mi jak to jest - nie czuję się bezpiecznie i m.in. dlatego uciekam od rzeczywistości

czy na odwrót:

nie jestem "tu i teraz" i m.in. dlatego nie czuję się bezpiecznie?

bo nie ogarniam

[huśtawka]

Powiedzcie mi jak to jest - nie czuję się bezpiecznie i m.in. dlatego uciekam od rzeczywistości

czy na odwrót:

nie jestem "tu i teraz" i m.in. dlatego nie czuję się bezpiecznie?

bo nie ogarniam

 

to pierwsze

[Estel86]

[pogorszenie pod koniec terapii] Kochani, ilu z Was doznało pogorszenia na koniec terapii? Kończę terapię długoterminową. Był okres sporej stabilizacji, pomimo dużych problemów obiektywnych, życiowych. Mam wrażenie nawrotu. Miał ktoś tak? Sądzę, że to sabotaż taki na sobie, by nie "wyzdrowieć" i wciąz mieć korzyści z choroby, np. możliwość samo usprawiedliwiania się, opieki itp.

[buszujacywtrawie]

Chce mi się dziś wyć, nic mi się nie udaje, lęki powróciły, doraźnie ratuję się clonem, we środę kontrola, i pewnie znów zastrzyk z haloperidolu w dupę, mam nadzieję, że da mi skierowanie na psychoterapię.

[Gość]

Estel86, możliwe. Może jakiś strach przed koniec terapii? Ja nigdy nie miałam, chyba dlatego, że czułam się nagle ozdrowiona, a nawroty zaczynały się w momencie wejścia z jakieś problemy, lub zwyczajnie chronicznej pustki i nudy.

 

buszujacywtrawie, a czemu może nie dać?

[Estel86]

Też zdarza mi się sądzić, że ozdrowiałam... A potem tylko rozczarowanie, że jestem słaba. Najgorsze jest to, że te niektóre schematy są tak głęboko wydrążone, że przy jakimś większym stresie wpadam w to i nie rozumiem jak po tylu latach terapii jest to w ogóle możliwe...

[buszujacywtrawie]

Też zdarza mi się sądzić, że ozdrowiałam... A potem tylko rozczarowanie, że jestem słaba. Najgorsze jest to, że te niektóre schematy są tak głęboko wydrążone, że przy jakimś większym stresie wpadam w to i nie rozumiem jak po tylu latach terapii jest to w ogóle możliwe...

 

 

Estel, życzę Ci zdrowia, może wreszcie ta psychoterapia zaowocuje. Moja np. w połowie udana i w połowie nieudana, bo zakończona 2 samobójami, coś tam zaprocentowała. A właśnie zastanawiam się nad terapią na NFZ. Doktorka jednak mówi, że na razie nie, bo tylko by mi teraz namieszała w głowie. Trzymam kciuki za Ciebie!

[Estel86]

Buszujący, ile miesięcy/lat byłeś na terapii? U mnie teraz pojawiło się podejrzenie ze spektrum ChAD i z jednej strony to by wszystko tłumaczyło, z drugiej nie chcę być chora całe życie.

[getmeoutofhere]

Estel86, a co dokładnie daje Ci w kość?

[Gość abstrakcyjna]

Ale tu pustki od dłuższego czasu.

[Flora3]

Dawno mnie nie było..

[Flora3]

Jak bardzo można wmawiać sobie że jest się zdrowym i w tym czasie pogrążać się we wszystkim co złe..

[Gość abstrakcyjna]

Flora3, co u Ciebie? Jak sobie radzisz? Mnie też długo nie było, chyba ze trzy miesiące.

[Flora3]

Flora3, co u Ciebie? Jak sobie radzisz? Mnie też długo nie było, chyba ze trzy miesiące.

 

Raz na wozie raz pod wozem, aktualnie pod. Dlaczego Cię nie było? Jak się żyje?

[Gość abstrakcyjna]

Flora3, Czemu pod? Chyba potrzebowałam przerwy od forum, ale w sumie mało się tu dzieje i rzadko wchodzę. A żyję się.. różnie wiadomo. Byłam w maju u psychiatry i dała mi leki doraźnie, więc przynajmniej czasami sobie normalnie pośpię (głównie na sen je biorę).

[aptasia]

chciałam założyć bloga, napisałam pierwszą notatkę i mi się odechciało.

 

 

 

Mam 10 lat, wracamy samochodem od babci, pada deszcz.

Walczę z chorobą lokomocyjną łącząc palcem krople deszczu na szybie. Oddalam myśli o tym jak fatalnie się czuję skupiając się na prawach fizyki których jeszcze wtedy nie rozumiem.

Z dziecięcą ciekawością świata odkrywam, że gdy mniejsza kropla zbliży się niebezpiecznie do większej od siebie, natychmiast zostanie przez nią wchłonięta. Tak typowałam krople liderki które wchłaniały mniejsze kropelki. Czasami wśród małych kropelek na szybie miałam swoje ulubione które zniekształcały świat w piękny sposób lub rozszczepiały światło. Czasami zostawały zjedzone przez większe krople, innym razem, same wyrastały na krople liderki i pod wpływem masy zjedzonych kropli spadały szybko w dół szyby i więcej już ich nie widziałam.

Nie sądziłam wtedy, że ta beztroska zabawa która pozwalała mi przetrwać podróż bez puszczenia pawia będzie moim życiowym przekleństwem.

 

Dziś sama jestem taką kroplą i nie chodzi tu tylko o dobór partnerów którzy pozbawiali mnie własnej autonomii i ciągnęli w dół albo takich których to ja wciągałam w ten toksyczny wyścig na dno.

 

Tu chodzi o przeżywanie emocji.

Mam 25 lat, siedzę u mojej terapeutki i opowiadam jak znów wpadłam w swój toksyczny schemat.

 

T: "wiesz, musisz wyhamować z emocjami zanim tak urosną"

lubię ją, ale pierdoli głupoty. Wkurzam się bo przecież nie po to do niej przychodzę by usłyszeć radę którą mogłaby mi dać Pani Krysia, sąsiadka znająca mnie tylko z dzieńdobry na ulicy. I raczej byłaby to porada na odwal się, bez zgłębiania jakiegokolwiek meritum. Czuję jak na gładkiej tafli mojej emocjonalnej szyby pojawia się mała kropla złości. Mimo wszystko podejmuję trud tłumaczenia:

Ja: "Wiesz dobrze, że się nie da, że kiedy już zdajesz sobie sprawę ze swoich emocji to są one zbyt gwałtowne by już cokolwiek z nimi zrobić, że wtedy mała kropelka przelewa czarę goryczy... kurde, to jak z tamą na rzece, woda napiera i małe pęknięcie w ułamku sekundy może zamienić się w katastrofę której nie powstrzymasz.. możesz co najwyżej zawczasu uciekać przed konsekwencjami"

Czuję jak kropla niezrozumienia łączy się z kroplą rozczarowania, a płynąc powoli w dół spotyka kroplę frustracji i suną powoli w dół. Krople negatywnych emocji przyciągają się i nie da się już nic zatrzymać. Sesja się kończy a ja wkurzona, że wydałam 100zł na taki bullshit wracam do domu.

 

Mam 26lat, nie mam lekarza, nie mam terapeutki, nie mam leków i piszę żeby powstrzymać to co czuję.

Jestem zupełnie zagubiona.

[Gość abstrakcyjna]

dream*, Cześć. Fajnie Cię widzieć. Pogadałabym tu czasem, ale nie ma za bardzo z kim. Wyślę Ci priv.

[Eragon]

Ostatnimi czasy bardzo zainteresowałem się tematyką borderline, stąd zrodziło się we mnie jedno pytanie. We wszelkich mediach króluje wizerunek osoby, która jest bardzo agresywna, opryskliwa, wybuchowa - po prostu niezwykle ekstrawertyczna. Zastanawia mnie czy borderline ma także swoje "ciche oblicze"? Skierowany bardzo na wewnątrz, a rzadko objawiający się na zewnątrz. Bywa tak?

[Gość abstrakcyjna]

Eragon, pewnie bywa. Każdy border jest inni. Nie można powiedzieć, że wszyscy są ekstrawertyczni. Ja jestem ekstrawertykiem i introwertykiem. Bywam pewna siebie i nieśmiała. Skrajności.

[Gość abstrakcyjna]

Eragon, pewnie bywa. Każdy border jest inni. Nie można powiedzieć, że wszyscy są ekstrawertyczni. Ja jestem ekstrawertykiem i introwertykiem. Bywam pewna siebie i nieśmiała. Skrajności.

[caramel rose]

Ostatnimi czasy bardzo zainteresowałem się tematyką borderline, stąd zrodziło się we mnie jedno pytanie. We wszelkich mediach króluje wizerunek osoby, która jest bardzo agresywna, opryskliwa, wybuchowa - po prostu niezwykle ekstrawertyczna. Zastanawia mnie czy borderline ma także swoje "ciche oblicze"? Skierowany bardzo na wewnątrz, a rzadko objawiający się na zewnątrz. Bywa tak?

 

W jakiejś książce do psychoterapii wyczytałam, że jest kilka rodzajów borderline.

Ja nie jestem ekstrawertyczna, raczej cicha, nieśmiała, wszystko biorę do siebie i w sobie duszę. Dopiero jak kogoś bliżej poznam i się przyzwyczaję to wtedy mogą mi puścić hamulce, mogę być agresywna, chamska, wpadać w szał, złość, ranić.

Natomiast na co dzień nie widać tego po mnie, większość uznaje mnie za osobę bardzo spokojną.

[caramel rose]

Ostatnimi czasy bardzo zainteresowałem się tematyką borderline, stąd zrodziło się we mnie jedno pytanie. We wszelkich mediach króluje wizerunek osoby, która jest bardzo agresywna, opryskliwa, wybuchowa - po prostu niezwykle ekstrawertyczna. Zastanawia mnie czy borderline ma także swoje "ciche oblicze"? Skierowany bardzo na wewnątrz, a rzadko objawiający się na zewnątrz. Bywa tak?

 

W jakiejś książce do psychoterapii wyczytałam, że jest kilka rodzajów borderline.

Ja nie jestem ekstrawertyczna, raczej cicha, nieśmiała, wszystko biorę do siebie i w sobie duszę. Dopiero jak kogoś bliżej poznam i się przyzwyczaję to wtedy mogą mi puścić hamulce, mogę być agresywna, chamska, wpadać w szał, złość, ranić.

Natomiast na co dzień nie widać tego po mnie, większość uznaje mnie za osobę bardzo spokojną.