Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE)

[maybeBaby]

Niedobrz.

 

Waham się ciągle pomiędzy topiciem o CHAD a BPD, ale tu jakoś bardziej się "zadomowiłam".

 

Wkurza mnie to, że zapominam o każdym postanowieniu w try miga. Jednego dnia postanowię, że nie będę pruła się na ludzi i ogólnie będę odzywać się mniej, następnego dnia już czuję powód do wykrzyczenia całemu światu, jak to X czy Y mnie wkurwił.

 

Przeczytałam, że stany manii są z wiekiem gorsze.

 

Keji, mnie tez zastanawia moja diagnoza BPD. W teorii to powinno slabnac z wiekiem... Mnie juz blizej do 40 niz 30, a jest coraz gorzej. Impulsywnosc wzrosla, odczuwam stany manii. Jeszcze pare lat temu funkcjonowalam bez lekow, pracowalam. Teraz juz nie wyobrazam sobie zycia bez prochow, obecnie nie pracuje. Obawiam sie, ze z samym bpd moglam zyc, ale z rozwijajacym sie CHADem to juz nie bardzo....

[nienormalny45]

Wiecie miałem takie okresy w życiu ,że nie miałem czasu na myślenie,praca po 12 godzin ,potem dom,dzieci,śmieci itd.i wtedy z tymi zaburzeniami dało się żyć.Myślę że największym moim wrogiem byłem ja sam i moje myśli.I wcale nie nie jestem męczennikiem,po spaleniu każdego mostu buduję nowy .A co do ludzi mnie otaczających to mam złą opinię nie z powdu zaburzeń tylko z powodu doświadczeń.Lepiej chyba być samotnym niż przebywać w złym towarzystwie.I raczej akurat na tym właśnie forum nie powinno być miejsca na epitety i obrażanie.Pozdrawiam wszystkich .

 

-- 08 lut 2014, 12:58 --

 

Co tu robisz jak jesteś taka normalna?

[lulu.onthebridge]

Nienormalny45, sądząc po nicku, to chyba jednak masz świadomość, że coś jest nie tak. a to że uparcie dzielisz świat na ja-oni albo my-oni jest pierwszym tropem do podejrzewania nieprawidłowo rozwiniętej osobowości. bRak stabilności w tej kwestii drugim. Zastanawiam się nad tym czy ktokolwiek mający borderline mógłby napisać, że to nie choroba tylko świat zwariował, albo że takie zaburzenie w ogóle nie istnieje. Może silna komponenta narcystyczna mogłaby wpłynąć na takie spojrzenie na sprawę. Albo wejście w fazę submaniakalną. Jednak nawet wtedy wystarczy spojrzeć na swoje życie, żeby uświadomić sobie, że coś jest nie tak, co ujawnia się na takiej lub innej płaszczyźnie. Sam napisałeś, że wszystko straciłeś, a to chyba nie przypadek.

Ze swojej strony mogę powiedzieć, że dobrze dobrane leki mogą być dużym wsparciem, choć nikogo nie wyleczą. Co do terapii cały czas staram się wierzyć, że działa. Widzę zmiany, ale niestety bardzo powolne. Jest ciężko. Bardzo ciężko. Trzeba mieć dużo uporu i determinacji, żeby wytrwać. Wychodzenie z narcystycznej bańki nie jest niczym przyjemnym, zwłaszcza gdy to jedyne schronienie jakie masz, ale to jedyna metoda, aby mieć prawdziwy kontakt z rzeczywistością, a nie ciągle przed nią uciekać.

A cytat który zamieściłeś świadczy o tym, że jednak ktoś może cię zrozumieć ;-)

Pozdrawiam ciepło i życzę zdrowia

 

-- 08 lut 2014, 16:00 --

 

Btw czytam teraz polecaną tutaj książkę "Uratuj mnie" rachel reiland. Z jednej strony trochę przygnębiające, bo konfrontuje z pewnymi sprawami, których wolałabym nie widzieć, ale jednocześnie bardzo inspirująca

[MistyDay]

Moze jestem dziwna ale doszłam do połowy tej książki i nie jest dla mnie ani poradnikiem ani wsparciem. Sama ledwo wytrzymuje jak czytam to - główna bohaterka mega irytująca, opisana po prostu jej terapia nie wiem jak to ma komukolwiek pomoc niestety

[Gość abstrakcyjna]

MistyDay, To w takim razie ja też jestem dziwna. Przeczytałam tylko z połowę książki.

[lulu.onthebridge]

Ja też uważam, że główna bohaterka jest mega irytująca, ale dostrzegam u niej podobne mechanizmy do siebie, a dzięki temu zaczynam zdawać sobie sprawę z pewnych rzeczy i mogę nad nimi pracować. Dla mnie to jak takie krzywe zwierciadło, które pokazuje karykaturalny obraz siebie. trudne do zniesienia, ale o tyle pomocne, że czasem trudno spojrzeć na siebie szczerze czy obiektywnie. A jak widzę jakiś schemat, zaczynam się zastanawiać nad jego źródłem i mogę powoli go rozbrajać. A z literackiego punktu widzenia to chała ;-)

[MistyDay]

Prawda z ta literacka chala :) tyle osób polecalo ta książkę w internecie ze juz myslalam ze ja jedna ja tak odbieram :) to prawda, tez widzę jakies podobieństwa ale wszystko w tej książce wydaje mi sie wyolbrzymione bardzo w stosunku do tego co ja czuje i robię. Chociażby nie wyzywam terapeutki jeszcze :)

[aptasia]

czy z border można się wyleczyć?

[maybeBaby]

No wlasnie ta ksiazka niby daje nadzieje, ze mozna wyjsc z bordera. Po to sie ja poleca!!!

Tylko gdzie do cholery sa tacy terapeuci??!! Pytam retorycznie po raz ktorys...

[MistyDay]

Niby tak ale ten terapeuta moim zdaniem łamie jednak zasady psychoanalizy ... Nie do końca jest dla mnie jakimś autorytetem powiem szczerze :)

[Gość abstrakcyjna]

dream*, Podobno można. Parę lat terapii z dobrym terapeutą mogą dać dobre efekty.

[Synsa]

czy z border można się wyleczyć?

Wyleczyć chyba nie, ale można lepiej dostosować się do rzeczywistości i cieszyć się tym, tak mi się zdaje.

[maybeBaby]

Niby tak ale ten terapeuta moim zdaniem łamie jednak zasady psychoanalizy ... Nie do końca jest dla mnie jakimś autorytetem powiem szczerze :)

 

Niecierpie bezdusznej psychoanalizy!

Ten terapeuta umiejetnie sie zaangazowal: dal dziecku-Rachel bezwarunkowa akceptacje i milosc. Byl dla niej ojcem i autorytetem, ktorego zabraklo jej w dziecinstwie.

Dzieki ciaglym zapewnieniom jak bardzo mu na niej zalezy, ze ma prawo do swoich emocji, ze jest dobra i piekna kobieta - dojrzala i zaakceptowala swoja plec.

[MistyDay]

No nie wiem. Moze moja jest bezduszną ale jakoś nie narzekam. Dla mnie trochę dziwna akcja z odgrywaniem ojca.... Sama nie wiem. No ale nie odczytałam jeszcze do końca :)

[legero]

Chociażby nie wyzywam terapeutki jeszcze :)

to chyba kwestia czasu :)

 

Ja swoją niedawno wyzwałam od kur..ew i powiedziałam wprost spier...aj. Ale to zdarzyło się raz podczas trwania już 1,5 roku ( 2x w tygodniu) terapii. Znacznie częściej zarzucam jej pazerność na pieniądze i to, że ma mnie w dupie. Ja mam podobne jazdy jak Rachel ale tez uwazam, ze jest z lekka przerysowana ta ksiazka. Niestety jej relacje rodzinne i podejscie do wlasnych dzieci juz takie nie jest. Przynajmniej w moim odczuciu.

 

Całe szczęście, że moja terapeutka jest mądrą kobietą i nie bierze sobie takich rzeczy do serca i na poważnie...

 

A co do ksiazki... moim zdaniem terapeuta nie odgrywal roli ojca, tu dzialalo przeniesienie Rachel na niego, jej pragnien, deficytow w relacji z jej biologicznym ojcem.

[MistyDay]

Ja zarzucalam wyciąganie kasy tez i lekceważenie albo wmawianie mi rożnych rzeczy. Ze trzy razy próbowałam zerwać terapie raz juz byłam pewna odłożyłam nawet pieniądze ale ostatecznie psychiatra mnie przekonał. Hmmm ojoj ja dopiero pół roku wiec mocny początek ciekawe co bedzie pózniej. Dopiero ostatnio w ogóle tak poważniej przy niej przeklelam. Och to z pewnością potrwa.

[lulu.onthebridge]

Ja pierwsze pół roku byłam grzeczniutka, dopiero potem się rozkręciłam i zaczęłam się wsciekać

[maybeBaby]

Dokladnie, ja tez mysle, ze to kwestia czasu. Atakowanie terapeuty musi nastapic. Bo jak najlepiej mamy przepracowac te nasze emocje z zycia codziennego, jesli nie na zywym organizmie?

Poczytajcie sobie o relacji terapeutycznej rodzic-dziecko. Wejscie terapeuty w ograniczona role ojca jest jak najbardziej na miejscu.

I ja wlasnie poszukuje kandydata! A moja terapeutka-kobieta jest wlasnie 2 miesiace na chorobowym!! I jak tu pokochac kobiety, w dodatku w ciazy??

[Selma]

ach właśnie ten książkowy terapeuta - jak dla mnie marzenie. A moja analityczna zołza też słyszy ode mnie regularnie że ma mnie w dupie tylko frustruje. I ja tego nei pojmuje jak to jest to terapeuta ma być rodzicem czy nie, bo ograniczona rola rodzica w wydaniu analitycznym jest baaardzo ograniczona (do odzwierciedlania i bycia)... A mnie kurwica strzela przez to, potem mam poczucie winy ze za dużo wymagam od niej a za mało od siebie oczekuję bliskości a może to ja sama nie jestem do niej zdolna, moze jej nie odbieram a ona jednak jest? może to ja sie wycofuje..? czy po prostu analityczna terapia nie jest dla bpd? Jak myślicie??!

[Synsa]

czy po prostu analityczna terapia nie jest dla bpd? Jak myślicie??!

Z tego co wiem to wyodrębniono to zaburzenie między innymi ze względu na to że psychoanaliza była wyjątkowo trudna ;p Mi się wydaje że nie nurt jest najważniejszy tylko zdolności terapeuty.

Tak w ogóle to do niedawna byłam z siebie nawet trochę duma że jestem taka grzeczna u T. nawet przekleństwa udaje mi się pohamować, cud miód i orzeszki. No i raz, też obawiam się że przyjdzie w końcu ten dzień kiedy pokarzę swoją drugą stronę w gabinecie. Dwa, zasmuciło mnie to że T. mówi że kontakt ze mną jest nasycony złymi emocjami, a przecież nie wyciągnęłam jeszcze pazurków. No i po trzecie, czytałam ostatnio że może się tak dziać, że rozszczepieniu poddaje się zespół terapeutyczny. I jest u mnie też tak, że w gabinecie terapeutki nr.8 według moich wewnętrznych odczuć jestem aniołkiem,a jak tylko przekraczam drzwi gabinetu psychiatry nr. 5 jestem już 'bardziej' sobą i zarzucam lekarce że mnie nie słucha, że nie rozumie, że przekręca, że jest wredna itd.

[MistyDay]

Sprawdzalyscie czy wasi terapeuci sa na tej liście licencjonowanych psychoanalityków? Moja nie mówi mi nic. Zupełnie nic. Czasem tylko interpretuje to co mowię. Prócz tego jest najbielsza z "białych kartek" chyba. W sumie to czasem ja podziwiam :3

[lulu.onthebridge]

MistyDay sprawdzałam. Nie poszłabym do kogoś kto nie jest, to zbyt skomplikowana metoda i myślę, że to niebezpieczne. Radzę to sprawdzać zawsze, bo nie brakuje oszołomów...

A odnośnie terapeuty z książki to wg mnie on jest bardziej psychodynamiczny, bo nie stosuje się do zasad psychoanalizy. Analitycy nie mówią takich rzeczy swoim pacjentom raczej. I nie zachowują się jakby byli rodzicami, których pacjent potrzebuje, raczej tylko interpretują relację przeniesieniową. Zaspokajanie dziecięcych potrzeb mogłoby sprzyjać regresji, choć nie wiem na 100%, brzmi kusząco, ale to chyba zbyt proste... Wydzwanianie do terapeuty też jakieś dziwne. No ale on jest jednocześnie jej lekarzem- w europie raczej się to oddziela.

Tak się zastanawiam, że ta książka to chyba niezła ściema. Bo takie amerykańskie happy endy w stylu i żyli długo i szczęśliwie w prawdziwym świecie się nie zdarzają. Nie mowie, że nie można się wyleczyć, ale nie wierzę że w takim stylu.

[chalkwhite]

z tego, co się naczytałam o bpd, w terapii bardzo wiele zależy od terapeuty (nie twierdzę tym samym, że wszystko od niego zależy!). najważniejsze zadanie na początek to rozprawić się z rozszczepieniem na takim podstawowym poziomie, czyli w relacji terapeuta-pacjent. t. nie może mieć słabych i zmiennych granic wobec bordera, bo grozi to regresją/lękiem przed zlaniem się w jedno; ale nie może też przegiąć w drugą stronę, czyli być zbyt zdystansowanym, bo grozi to dewaluacją terapii lub nawet jej porzuceniem (z czym wiąże się lęk przed opuszczeniem), zachowaniami acting out. moim zdaniem to bardzo przypomina zdrowe budowanie relacji rodzic-dziecko właśnie :) oczywiście na warunkach dostosowanych do faktu, że pacjent nie jest malutkim dzieckiem i że czas na opiekę rodzicielską już minął i że poszło nie tak. w ten sposób terapeuta pooowooooli rozpracowuje nieadaptacyjny model przywiązania pacjenta, rodzi się zaufanie i wtedy mamy matrycę zdrowej relacji, którą pacjent po jakimś czasie internalizuje... dalej już mi się nie chce pisać, zresztą powyższy opis z pewnością nie jest obiektywny.

 

czy jest tu ktoś terapeutyzujący się w nurcie SFT? bo - jeśli wierzyć opisom - to idealna opcja dla tych z Was, którzy czują nadmierny dystans w terapii. mamy tu trochę psychodynamicznej, trochę poznawczo-behawioralnej i trochę gestalt. no i pracuje się na schematach (dla bpd i npd są kokretne!), które wprowadzają strukturę.

[Selma]

a są tacy terapeuci w pl w ogóle? W moim mieście nie ma, tyle wiem. Napisałam ogólnie - 'analityczna' czyli wywodząca się z psychoanalizy, czystej psychoanalizy border by na pewno nie wytrzymał. Moja t nie jest na liście t analitycznych więc wnioskuje że jest psychodynamiczna, ale właśnie wydaje mi się że z 'maksymalnie dużym dystansem jaki ja mogę jeszcze wytrzymać' I nie wiem, nie wiem:( dewaluacja terapii zajmuje mi 80% czasu jej trwania i mam dużo wątpliwości. Jak czytałam uratuj mnie rozpływałam się we łzach gdy bohaterka słyszała te różne akceptujące komunikaty których ja usłyszałam może 5 przez ponad 4 lata terapii..

[chalkwhite]

jacyś są, ale nie wiem, na ile wyszkoleni i dobrzy w swojej robocie, dlatego pytałam, czy może ktoś ma.

 

Selma, a rozmawiałaś o tych trudnościach ze swoją t.? ja w sumie zaczęłam terapię dopiero niedawno, więc nie jestem pewna, jak to u mnie wygląda, ale zaczęłam odnosić wrażenie, że dystans jest, póki co, tworzony przeze mnie. mam duże poczucie bycia nieważną i miałam problem nawet z zadzwonieniem do mojej t., kiedy okazało się, że nie mogłam dziś przyjść na terapię, bo miałam w tych godzinach egzamin. w końcu moja mama mnie namówiła, t. nie odebrała, więc (znowu za namową) napisałam smsa. ku mojemu zdziwieniu oddzwoniła przeprosiła mnie, że z pewnym opóźnieniem, powiedziała, że niestety nie będzie miała czasu, by odrobić tę sesję w innych godzinach, ale tak czy inaczej jeśli zajdzie taka potrzeba, będę mogła do niej zadzwonić.

a egzamin napisałam beznadziejnie i cały dzień mam schrzaniony, bo wolałabym być na tej sesji... czy ja przypadkiem nie napisałam niedawno, że tęsknię za swoją złością? no to już nie tęsknię, bo złość bardzo szybko zduszam i kieruję na siebie. zajebiście.