Usłyszeliście "przepraszam"?

[Gość]

I jeszcze po tragicznym wypadku, w który brałam udział w wieku 21 lat, odmówili mi spotkania z psychologiem (pewnie wstydzili się przed ludźmi). Nie wiem, dlaczego policja spytała o to ich, a nie mnie, bo przecież byłam już dorosła. Może gdybym wtedy porozmawiała z psychologiem, nie miałabym PTSD przez 10 lat i traumy do końca życia.

[eleniq]

@z o.o. To jest bardzo przykre co piszesz. Mnie też wiele osób mówiło, że jestem za wrażliwy i nie potrafię nikomu ostro czegoś wygarnąć. Wyzywano mnie od słabiaków, ciot itd. Nie czułem się bezpiecznie nawet na własnym podwórku, dzieciaki mnie wykorzystywały, poniżały, testowały moją wytrzymałość. Oczywiście dla rodziców byłem jak święty, to jedyne co mi mówili, to "nie przejmuj się", zamiast zaprowadzić do psychologa/lekarza i zająć się tym problemem na poważnie. Jeszcze później był problem z moją mamą. Ogółem cały czas moja rodzina była jakaś taka oderwana od rzeczywistości. A i tak do dziś muszę się z tego sam wygrzebywać. Wciąż mam myśli samobójcze.

 

Ale chcę Ci powiedzieć, że mimo tego co przeżyłaś, to wg mnie jesteś jedną z najsilniejszych osób na tym forum. Pokazujesz, że można żyć ze schizofrenią, nawet lepiej niż ktokolwiek inny. Naprawdę podziwiam

 

A swoją drogą, jak Ci się podoba czeski? 

[Gość]

@MarekWawka01 to miłe co mówisz, ale to jest taka udawana siła. Tak mnie nauczono, nie potrafię inaczej. Najgorsze jest to, że wymagam od innych, żeby byli "twardzielami jak ja", przez co wdaję się na forum i na facebooku w niepotrzebne konflikty. Wiesz, chcemy mieć z mężem dziecko i obawiam się, że mogę powielać syndrom toksycznego rodzica. Ostatnio jednak pomogła mi jedna rzecz. A właściwie to dwie rzeczy, dwa wyobrażenia. Wyobraziłam sobie psa, która jako szczeniak był bity i maltretowany. A potem jak jest dorosły, to ma kochającą rodzinę, pełną miskę, rękę do głaskania, wszystko, czego trzeba. Tylko czy taki pies jest szczęśliwy? Czy naprawdę musiał przechodzić koszmar w szczenięctwie, żeby być dobrym psem? Drugie wyobrażenie dotyczy dziecka, które może będziemy mieli. Czy chciałabym, żeby ono jak już będzie dorosłe, traktowało mnie tak jak ja traktuję teraz mojego ojca? I myślało o mnie w ten sam sposób? Odpowiedź jest oczywista.

[Gość]

Co do czeskiego to powiem Ci, że nam, Polakom, jest łatwiej. Mamy w grupie Brytyjczyka i jemu jest naprawdę ciężko. Ogólnie bardzo fajny język, jak już się osłuchasz, to nawet zaczyna dobrze brzmieć. Dla kogoś obcego łatwiejszy niż polski, przynajmniej w wymowie.

[eleniq]

@z o.o. No tak pytam o ten czeski, bo właśnie to też język słowiański, dokładnie zachodniosłowiański więc dokładnie ta sama grupa co polski i słowacki. Tylko język czeski i słowacki w przeciwieństwie do polskiego mają iloczas, który może wpływać na znaczenie. No ale masz rację wymowa czeska dla Polaka rzeczywiście jest dość gładka, choć ma jeszcze tzw. sonanty "r" i "l" no i takie specyficzne "r" z takim daszkiem. Polski z kolei jako jedyny ze wszystkich słowiańskich ma samogłoski nosowe "ą" i "ę" za co lubię nasz język, bo brzmi troszkę jak francuski . Także polski rzeczywiście sprawia wrażenie trudnego, szeleszczącego języka. 

 

No ja akurat dzieci mieć nie mogę, nie tylko ze względu na zrypaną psychikę za dziecka, ale też ze względu na orientację. Cóż, nie wybierałem tego. Jak czasem jestem na spacerze i widzę szczęśliwą rodzinę czy nawet parę bez dziecka to nie ukrywam, czuję potworną zazdrość. Może dlatego, że boję się samotności albo niedostosowania, bo cóż, świat mężczyzn homo jest taki troszkę... płytki(?). No rozwijać mi się nie chce. 

 

Ja z kolei mam tak, że strasznie momentami dramatyzuję, wyolbrzymiam, ale to w dużej mierze zależy od nastroju. Kiedy mam dobry nastrój, jestem zrównoważony i myślę normalnie, to nie robię fanaberii ze swoich problemów. Dziś tak jest  A wiesz przy takiej nerwicy ciężko z samym sobą wytrzymać, a co dopiero inni ludzie przy takim histeryku. Mam nadzieję, że uda mi się to rozpracować na terapii nerwic, z którą startuję od 18 października, żeby poznać się od tej lepszej strony. W rodzinie też mam ciocię, którą wykończył poprzedni mąż i ona jest dopiero histeryczką. Jak nie odbiorę od niej telefonu, to od razu się rzuca "czemu mnie tak unikasz itd". Oj, nie dziwię się, że z takimi osobami ciężko czasem wytrzymać. 

 

No ja też święty nie byłem, moje pierwsze wpisy na tym forum też były dość ostre. Ale wiem teraz, że to dlatego, że całe życie dusiłem w sobie złe emocje i potem wylewałem je bezpodstawnie na innych. Także się nie przejmuj, każdy z nas czasem po prostu gorzej się może poczuć, coś tam w złości powiedzieć nie takiego...

 

Ze swojej strony życzę ci żeby się wszystko układało  

[Gość]

@MarekWawka01 dzięki za życzenia, Tobie również życzę wszystkiego dobrego. A wiesz, że będąc gejem też można mieć rodzinę i dzieci? Ostatnio czytałam reportaż o rodzinie dwóch gejów, którzy mieli dwie córki z poprzedniego małżeństwa jednego z nich, oczywiście z kobietą. Niestety, prawnie dzieci pewnie miały tylko jednego opiekuna. No ale Polska jest pod tym względem zacofana, Czechy są bardziej otwarte, w ogóle Czesi są bardziej wyluzowani, w kwestii seksu również. Życzę Ci, żebyś znalazł swoją drugą połówkę (a raczej połówka ) i żeby Ci się ułożyło jak najlepiej. Trzymaj się.

[eleniq]

@z o.o. No w moim przypadku dzieci to jeszcze bardziej skomplikowany temat, bo mam pewne nieprzyjemne przeżycia związane z dziećmi i nawet stres pourazowy. 

 

No to już kontrowersyjna sprawa, kiedy dziecko ma dwóch ojców, albo dwie mamy heh. Powiem Ci, że jak chodziłem do liceum, to spotykałem się z taką psycholog, której specjalnością były dzieci i młodzież i powiedziała mi, że jakbym zdecydował się kiedyś na dzieci z innym facetem, to żebym wiedział, że z jej doświadczenia wynika, że dzieci czują duży wstyd mając "inaczej zbudowaną" rodzinę i wolą mieć tak jak ich pozostali koledzy i koleżanki. No ja bym w Polsce nie chciał mieszkać, chętnie bym się wyniósł za granicę, ale nie ze względu na "zacofanie" naszego kraju, tylko dlatego, że lubię obcokrajowców i języki obce. 

 

Mimo wszystko życie facet z facetem to cóż trzeba się trzymać, bo jak się ktoś uczepi... no wiesz, boję się napiętnowania. Trzeba by na jakimś totalnym zadupiu zamieszkać, żeby mieć spokój heh. A ja nie lubię takich odosobnionych miejsc. Zawsze mogę spotykać się z kimś co jakiś czas, żeby ludzie nie podejrzewali, raz ja u niego, raz on u mnie. No nie wiem, heh. 

[Gość]

@MarekWawka01 mogę sobie tylko wyobrazić, że jest Ci ciężko tak się z tym kryć. Ludzie bywają okrutni i głupi.

[eleniq]

@z o.o. Wiesz teraz już nie tak ciężko. Jak byłem nastolatkiem to wtedy bardzo było ciężko, ciągle byłem narażony na pytania "co ty dziewczyny nie masz, taki młody?", jednak rodzice o mnie wiedzą, nikomu innemu się nie chwalę. Z tym się pogodziłem, bo to nie ja sobie wybierałem, taki byłem w zasadzie od urodzenia. No tak, niestety wiele ludzi ma niski próg tolerancji, ale tym się nie przejmuję. Sądzę, że ludzie bez tolerancji mają pewien lęk przed tym czego nie tolerują, tylko nie zdają sobie z tego sprawy i zakrywają to agresją. 

[Gość]

@MarekWawka01 bardzo trafna diagnoza. A jednak nie tłumaczy to w żaden sposób podłości ani nienawiści.

[eleniq]

@z o.o. No tutaj też pewnie kwestia osobowości albo przekazanych schematów w domu rodzinnym się kłania. Niektórzy ludzie mają większe skłonności do odczuwania takich negatywnych emocji.

[Jeronimos]

Odpowiadając na pytanie z tytułu - ja nie jestem w stanie tego wybaczyć.
Moja matka to książkowy narcyz/socjopata - po dziś dzień wszystkiemu zaprzecza lub bagatelizuje "może kiedyś ode mnie dostałeś, ale byłeś już duży - przestań jęczeć" - w rzeczywistości tłukła mnie, molestowała, naruszała granica (generalnie cały wachlarzyk przemocowych zachowań) od 4-ego roku życia. Jednak nigdy tego nie przyznała i nigdy nie przyzna. Jeszcze parę lat temu próbowałem z nią o tym rozmawiać - pytałem np. "dlaczego mi to zrobiłaś?" itd. Odpowiedź zawsze była ta sama "nic Ci nie zrobiłam, nie wymyślaj" - był to czas, że gdybym wtedy usłyszał "przepraszam" - możliwe, że bym wybaczył, ale obecnie już nie potrafię - uciąłem kontakt i na samą myśl o mojej matce i jej spojrzeniu dostaję bladej gorączki i spazmów na całym ciele. Często mam myśli o zemście itd. itp. jako dziecko marzyłem o tym, że jak będę dorosły, a ona będzie już stara i niedołężna, a ja w końcu będę od niej silniejszy - to ją tak pobiję, że po prostu umrze - niestety... teraz kiedy nastał ten czas - nie chcę reszty życia spędzić w więzieniu, a tak by to się niestety skończyło - chociaż chęć zrobienia tego jest przeogromna.

Jeszcze parę lat temu, pytałem obojga rodziców w chwili kompletnego załamania nerwowego "dlaczego mi to zrobiliście?" - mój ojciec z wielką agresją w głosie odpowiedział tylko: "a co Ty nam gnoju zrobiłeś?!" - uciekłem stamtąd i już nigdy nie wróciłem. 

Przypuszczam, że w 99% przypadków - nigdy nie usłyszymy tego "przepraszam" - ludzie z zaburzeniami narcystycznymi/psychopatycznymi/socjopatycznymi, oraz cała reszta tkwiąca w tym kręgu tłumaczy sobie swoją przemoc wobec Ciebie wmawiając sobie i innym, że to z Tobą jest coś nie tak, że to Ty jesteś problemem, że jesteś zły/głupi etc. i po prostu na tę przemoc zasługujesz - oni w to święcie wierzą i są święcie przekonani, że Twoja krzywda oznacza dobro ogółu. To działa jak sekta albo kult satanistyczny, gdzie ludzie, którzy składają noworodki w ofierze są przekonani, że to dziecko jest złe i robią to dla ogólnego dobra.

Tak - jestem kozłem ofiarnym w rodzinie narcystycznej - więc znam ten temat od podszewki.
Nie życzę nikomu takiej drogi, choć wiem, że to zarówno w Polsce (jak i całym świecie) coraz bardziej popularna sprawa.
Jest masa ludzi, którzy nie są tego świadomi i żyją myśląc i wierząc w to, że faktycznie są złem wcielonym - przez co często postępują też źle/niewłaściwie/szkodliwie dla siebie i innych. Prawda jest jednak taka, że w rzeczywistości nie istnieje podział na złych/dobrych ludzi - świat nie jest czarno/biały. W każdym z nas są skłonności do czynienia zła, ale i w każdym z nas są skłonności do czynienia dobra.
Jednak ludzie z zaburzeniami narcystycznymi (czy żyjący w tym kręgu z bardzo wąską perspektywą) nie potrafią tego dostrzec - oni przyklejają ludziom łatki - "ten jest dobry", "ten jest zły" - i cała dalsza narracja odbywa się na tym poziomie. Rodzisz się - masz przypiętą łatkę "złego" i już zawsze tak będzie - nic tego nie zmieni. Możesz pomagać ludziom, możesz wpłacać pieniądze na fundacje, możesz wychować dzieci na super ludzi, ale oni Ci powiedzą, że "udajesz", albo "grasz". Z kolei osoba z łatką "dobry" - może ćpać, wykorzystywać kobiety po pijaku - robić co jej się żywnie podoba, ale zawsze zostanie - "tym dobrym".

Tymczasem istotne jest to, że w rzeczywistości podział na dobrych/złych ludzi nie istnieje. Ludzie są jak rzeka - cały czas płyną, a ich nurt/koryto zmienia się w zależności od zastanych okoliczności - czasem leci na złamanie karku jak wodospad, a czasem płynie spokojnie jak górski strumyk. Dlatego porównanie narcyzmu do satanizmu/okultyzmy - jest tak trafne - zabawa białe/czarne, dobro/zło (dualizm świata - czyli 2) - to nic innego jak gra samego Lucyfera - w/g niego potępienie zła jest wieczne - nie masz wyjścia - jesteś w piekle - będziesz tam przez wieczność. W Biblii z kolei mamy zasadę trójki (Bóg ojciec, syn Boży i duch święty) - więc to zupełnie zmienia postać rzeczy. I sam Jezus wielokrotnie mówi "idź i nie grzesz więcej" - czyli zgrzeszyłeś, popełniłeś błąd, ale po prostu staraj się go nie powtarzać. W narcyzmie/satanizmie - nie ma takiej opcji - tam się po prostu rodzisz, albo zły, albo dobry i koniec - klamka zapadła.