Samookaleczenia.

[Gość]

Sprzeczne te dedukowanie?

Jak ból może przynosić ulgę?

No pomyśl.

Samookaleczanie jest patologicznym mechanizmem.

Chodziło mi o to, że skoro wiesz, ze nawet przy cięciu się nie dostajesz owego ukojenia to po co ranić się?

Istnieją inne formy radzenia sobie z autoagresją .

Na psychoterapii nie rozmawiasz o tym?

Rozmiawiam o tym i myślimy jakie inne formy radzenia sobie z autoagresją mogę wykorzystać, ale one mi nie pomagają, jak to przychodzi to jest impuls i nie myślę o tym żeby się nie krzywdzić i zrobić coś innego, bo myślę tylko o tym żeby się na sobie wyżyć. Chociaż czasem jest tak, że tnę się bez pomodu, tak po prostu i boję się, że to może uzależniać.

A o tym, że ból przynosi ulgę to chodziło mi o to, że gdy zadaję sobie ból fizyczny to czuję się spokojniesza czyli przynosi to ulgę, a takie cięcię się żyletką nie powodowało bólu.

[darkMary]

Nie umiem przestać się ciąć

Przeraża mnie , że rany są coraz głębsze...

Nie panuję już nad tym

A najgorsze jest to , że ostatnio przechodzi mi przez ten głupi łeb , żeby pociąć twarz

Trochę się boję , że w przypływie emocji w końcu to zrobię

[*Monika*]

darkMary, I nie odstrasza Cię wizja zmasakrowanej twarzy?

 

Głos_w_głowie, darkMary, dziewczyny!

[darkMary]

Monika1974, Jeszcze na razie tak ale powoli przestaje

Wcześniej cięłam tylko nogi , bo nie wyobrażałam sobie jak mogę oszpecić ręce...

Dlatego przeraziło mnie kiedy pomyślałam o cięciu twarzy

[superpit99]

jaka jest roznica miecy twarza /widoczna dla otoczenia) a reszta ciala? zadba nie robimy tego zeby ktos reagowal na nasze rany/blizny to jest nieistotne liczy sie cos innego

jedba, dwie. 100 nie ma roznicy ani znaczenia ten bol ktory chcemy zagluszyc i tak zostanie;(

[darkMary]

Właśnie różnica jest taka , że ja nie chcę , żeby wiedzieli , żeby ktokolwiek widział

A jeżeli się złamię i potnę tą cholerną twarz , to ludzie się dowiedzą

 

Dzisiaj pocięłam sporo ciała i trochę się wystraszyłam , bo krew za szybko krzepnie...

Praktycznie w ogóle nie leciał a rany były dosyć głębokie

[*Monika*]

darkMary, Nie wiem co Ci poradzić bo piszesz tak, jakbyś wolała, żeby krew wolniej krzepła.

 

Dziewczyny jak czytam Was to czuję się bezsilna, jest mi obcy ten mechanizm i na prawdę choćbym nie wiadomo jak chciała, nie umiem pomóc.

Głos_w_głowie, darkMary, Czy takie pisanie o tym, że pocięłyście się daje Wam ulgę?

[Aria]

Aria, gratuluję. Ja też już od dłuższego czasu tego nie robiłam. Jednak wiem, że to nie jest pstryknięcie palcami.. I nie każdemu silna wola wystarcza

 

buu dasz radę z tym wygrać!

 

Wszyscy dacie radę z tego wyjść, tylko musicie mocno w to uwierzyć i tego chcieć!

[kornelia_lilia]

Aria, przyznam się ja tego mechanizmu nie rozumiem? Po jaką cholerę się ciąć? Żeby siebie ukarać, sprawić ból fizyczny, który zagłuszy ten psychiczny?

[szak]

Albo żeby cokolwiek poczuć. MI się wydaje, że robię to, żeby coś poczuć. Zresztą zależy od nastroju, czasem żeby się wyżyć, żeby się ukarać, żeby czuć, bo nie czuję, żeby ból fizyczny, sprowokował wewnętrzne uczucia, ale nie robi to na mnie powoli wrażenia.

Też mam ochotę często sobie pociąć twarz, ale wszyscy by widzieli, musiałabym coś z tym zrobić...a najbardziej się boję, że nie zrobiliby nic, nawet gdyby widzieli.

[darkMary]

Na przykład u osób , które doświadczyły przemocy seksualnej chodzi o to , żeby "zdążyć" przed sprawcą.

To taki pewnego rodzaju mechanizm obronny , który polega na odczuciu przejęcia kontroli.

Ja się skrzywdzę , zanim on to zrobi mimo iż najczęściej realne zagrożenie ze strony oprawcy już nie istnieje.

 

 

darkMary, Nie wiem co Ci poradzić bo piszesz tak, jakbyś wolała, żeby krew wolniej krzepła.

Bo po pierwsze patrzenie jak krew powoli skapuje z ran w jakiś sposób mnie chyba uspokaja...Przynajmniej tak mi się wtedy wydaje.

A poza tym to było dla mnie trochę dziwne , bo nigdy nie widziałam u siebie tak gęstej krwi.

 

Dziewczyny jak czytam Was to czuję się bezsilna, jest mi obcy ten mechanizm i na prawdę choćbym nie wiadomo jak chciała, nie umiem pomóc.

Głos_w_głowie, darkMary, Czy takie pisanie o tym, że pocięłyście się daje Wam ulgę?

 

Nie wiem czy daje mi ulgę samo pisanie o tym...

Chyba bardziej to , że pokazuje mi to , że nie jestem z tym sama.

[Gość]

Głos_w_głowie, darkMary, Czy takie pisanie o tym, że pocięłyście się daje Wam ulgę?

Ja nie czuję się z tym sama jeśli się tym podzielę, a jeszcze lepiej gdy dzielę się tym z osobami, których nie znam, tak anonimowo, lepiej, lżej pewnie trochę, ale ulgi raczej nie przynosi, po prostu gdy to zrobię a potem o tym napiszę to tak jakby to było zwieńczeniem całości. Nie piszę o tym za każdym razem, tylko wtedy gdy jest mi naprawdę źle.

[Gość]

U wielu osób jest to sposób na rozładowanie emocji,z którymi sobie nie radzą, dla innych jest to forma ukarania siebie,bo ich zdaniem nie zasługują na nic,poza cierpieniem.Jeszcze inni robią to,ponieważ ból psychiczny jest tak dotkliwy,przytłaczający,że sprawiając sobie ból fizyczny,na pewnien czas odciągają swoją uwagę,przynosi to nieznaczną ulgę.Później jednak wszystko wraca ze zwielokrotnioną siłą.W dodatku pojawiają się wyrzuty sumienia i wstręt do samego siebie,za to,co zrobiliśmy.Wszystko jest skupione wokół bólu psychicznego.Jest to niemy krzyk rozpaczy,który ogarnia wnętrze i znajduje ujście w ranach,które sobie zadajemy.Im są głębsze,im bardziej bolą,tym ulga wydaje się większa.

Lepiej bym tego nie ujęła, mam dokładnie tak jak napisałaś Często jeszcze po tym jak potnę skórę jestem na siebie wściekła i uderzam głową w ścianę, żeby się ukarać, albo po prostu jeszcze bardziej i głębiej ryję ostrzem w ranie mimo krwi, ot, taka forma kary. Dziś znowu miałam kryzys, kłótnia z mamą, bezradność, już chciałam zadać sobie ból, zrobić nowe rany, ale się powstrzymałam, nie wiem na jak długo, nie chcę mieć blizn, boję się spojrzeń ludzi, chociaż teraz jest sprzyjąjący czas, bo długie rękawy się nosi. Dziwi mnie tylko, czy mama na prawdę nic nie widzi czy ja je tak dobrze ukrywam...

[szak]

A moja widziała i nic nie zrobiła. Wystarczyło powiedzieć, że kot, że zacięłam się przy goleniu nóg i stąd te blizny, i stąd krew. Miałam cały brzuch pocięty i zobaczyła mnie bez bluzki, zapytała, nie odpowiedziałam, zmieniłam temat, nie wracała do tego. Więc mogę się dalej ciąć bezkarnie, skoro nawet nie zwraca uwagi...

[Korba]

i znowu poszło... z czasem robi się to coraz łatwiejsze.

[Atalia]

Nie wiem dlaczego,ale odnoszę wrażenie,że niektóre matki wolą unikać problemów,udawać,że ich nie ma.Być może gdyby reakcja była inna,to łatwiej byłoby przestać sę kaleczyć.Miałoby się wsparcie.A tak?Poczucie odrzucenia i bezwartościowości.Brak zaprzeczenia ze strony matki,który utwierdza,że to,co robimy jest słuszne.To jakby cicha aprobata.Bez sensu

Cóż. Moja mama także nie widziała, a jeśli zdarzyło jej się "coś" zauważyć obrażała się na mnie i przestawała odzywać się potęgując we mnie wzrost poczucia winy.

[Atalia]

Atalia, moja się nie obrażala...po prostu przeszła nad tym do porządku dziennego...

Z jednej strony poczucie - tak jak pisałaś - odrzucenia, wrażenie cichego przyzwolenia i obojętność, ale i po części ich sposób na radzenie sobie z problemami (jakby nie było NASZYMI)..

[darkMary]

Już mi jest wszystko obojętne...

Pocięłam...

A jutro?

Potnę , to potnę...

Mam to gdzieś

 

Moja matka wielu rzeczy nie widziała...

Do tej pory nie widzi

Chociaż może gdyby zareagowała wiele lat temu , to nigdy nie musiałabym się ciąć i byłabym zupełnie innym człowiekiem

[girl anachronism]

Wczoraj odreagowałam nerwa, nie wiem, co mnie napadło, nie stało się nic strasznego, a ja byłam jak w transie - udo trochę marnie wygląda

[szak]

Pocięłam sobie uda wzdłuż. Na całą długość. Bo zjadłam jajecznicę na kolację i kanapki z Almette.

[betty_boo]

przecież jedno z drugim nie ma nic wspólnego. poza tym na pewno zasługujesz na jajecznicę i almette:)

[szak]

Oczywiście, że ma. Próbuję schudnąć. Nie zasłużyłam na istnienie, a co dopiero na wstrętne żarcie.

 

-- 01 lis 2011, 20:14 --

 

Przepraszam za posta pod postem, ale NIE MOGĘ JUŻ DŁUŻEJ TEGO WYTRZYMAĆ. Czuję coś w sobie, nie wiem w środku, jakby mnie zatknięto jakimś gumowym korkiem i zabrano możliwość dostrzegania, postrzegania świata, odczuwania emocji, motywacji, ŻYCIA jakby ten korek zamknął mi moje okno na świat i nie mogę oddychać, tylko bym cięła i cięła i cięła i wydaje mi się, że wtedy otworzę sobie z powrotem to okno, ale ono się nie otwiera, a ja nadal nic nie czuję. Nie jestem w stanie już nic zrobić, tylko siedzę i gapię się w pierdoloną ścianę, nie mam z kim porozmawiać, nie mam siły i motywacji, żeby formować zdania i prowadzić dialog, CO SIĘ DZIEJE?! nic nie czuję, nic nie mogę, paraliż kompletny, mimo to coś mnie od środka niszczy i coś rośnie, rośnie, rośnie, rośnie, rośnie i nie mieści się we mnie i roznosi mnie i NIE ROZUMIEM TEGO UCZUCIA.

[Korba]

Jezu, Jezu, jak bardzo mnie korci, oj jak bardzo. ale powstrzymam się.

[szak]

a ja się nie powstrzymałam.

patrzę z żalem i zastanawiam się jak się stałam człowiekiem, którym jestem teraz.

[darkMary]

Trochę mi ostatnio miejsca brakuje i nie nadążają się goić

Ale sukces...

Już dwa dni celibatu żyletkowego.

Może się uda dociągnąć chociaż do tygodnia , żeby się trochę podgoiło