Fobia społeczna?

[cisowianka]

Tak strasznie boję się ludzi, nawet tych, których znam. Nie obawiam się tylko rodziny, tej, z którą mam częsty kontakt. Przed spotkaniami rodzinnymi, gdzie mają być np. kuzyni, których widuję raz na rok, strasznie się stresuję, że będę musiała z nimi rozmawiać. Dziś np. spotkałam kolegę, nie widziałam go pół roku i jak zobaczyłam go z daleka, to myślałam, że mi serce wyskoczy, ledwo co powiedziałam cześć, byłam tu i tu i poszłam. Jak zniknął mi z oczu to dalej serce mi biło i tylko zastanawiałam się, czy nie powiedziałam nic głupiego, jak mnie odebrał. Podobnie jest jak przyjdzie jakiś sąsiad, powiem mu coś, zamknę drzwi i zastanawiam sie czy nie nagadałam głupot, z nerwów sobie pośpiewuję albo mówię sama do siebie, że jestem głupia i mam ochotę się najeść..

[Goldielocks]

Cisowianko - dokładnie wiem, co czujesz. Na przejmowaniu się tym, co ludzie o mnie powiedzą, bądź rozmyślaniu nad tym, czy aby nie zachowałam się głupio w czyjejś obecności, przepędziłam niestety większość mego żywota.

 

Strasznie ciężko jest się uwolnić od tego, że tak powiem - "syndromu"... Bo z jednej strony chciałoby się wyprzeć ten tok myślenia, a z drugiej ciąży to usilne pragnienie bycia akceptowanym i docenianym.

 

Chociaż wiadomo, tak jak nie każdy musi dobrze myśleć o mnie, tak i ja nie muszę być w fanclubie konkretnej osoby... Ale zdarzały się sytuacje, że ktoś na siłę chciał Cię ośmieszyć, i za cholerę nie wiadomo po co to robił...

 

Fobia społeczna - boję się, że przez to doszczętnie zmarnuję sobie życie. Bo wiecznie będę się bała, co ludzie o mnie myślą... czy aby się nie ośmieszam swoim zachowaniem.

 

Mam nadzieję, że za niedługo moja opracowana w główce koncepcja - "ch*j im w oko" (tym ewidentnie nieprzyjaznym i wścibskim ludziom), w końcu ulegnie realizacji. Czego i Tobie życzę.

 

Pozdrawiam.

[cisowianka]

A jest na to jakaś rada oprócz afirmacji?

[Goldielocks]

Gdybym ja to wiedziała... Staram się być "ponad to", niekiedy nie specjalnie mi się to udaje, no ale w życiu nie zawsze wszystko wychodzi po naszej myśli... Co nie oznacza, że z góry jesteśmy skazani na klęskę.

 

Wydaje mi się, że afirmacje typu - np. "jestem zajebista i mam w dupce, co mówią inni" ( ), jak na początek są całkiem dobrym pomysłem.

 

Skąd u Ciebie wzięła się fobia społeczna? Bo przyczyna zawsze jakaś jest...

 

Pozdrawiam

[cisowianka]

Nie mam stwierdzonej fobii społecznej, nie byłam z tym u specjalisty, ale to, co robię, jak reaguję na ludzi, utwierdza mnie w przekonaniu, że mam z nią coś wspólnego. Zawsze byłam nieśmiała, ale jakoś z tym żyłam, problemy zaczęły się wraz z dorosłym życiem- koniec liceum, poza tym nieprzyjemne sytuacje w życiu osobistym, zaczęłam kompulsywnie się objadać i coraz mniej wychodzić z domu. Duży wpływ miał też związek z pewnym facetem, który na siłę chciał mnie odchudzić, zrobić ze mnie barbie i wbił mi do głowy, że dziewczyna powinna być chuda, wymalowana, siedzieć jak posąg i wyglądać. Właśnie po przygodach z nim zaczęłam się obżerać. Do tej pory boję się, że go spotkam- rzeczywiście spotkałam go ze 2 razy, przy dłuższym spotkaniu byłam pijana, więc jakoś przeszło. W ciągu ponad 2 lat widziałam go 2 albo 3 razy, a pomimo to nadal czuję lęk przed jego oceną.

Pracowałam już w 4 albo 5 miejscach, rekord to 10 miesięcy- im mniejszy kontakt z ludźmi tym dłużej pracowałam w danym miejscu. W sklepie dla dzieci w galerii przepracowałam niecałe 3 tygodnie, pewnego dnia nie dawałam już rady, poszłam na zaplecze, rozpłakałam się i zdecydowałam, że koniec z tym. Od roku nie pracuję, teraz kończę studia i nie wiem, co dalej.

Ciekawa jestem, czy satysfakcjonująca praca (najchętniej własna działalność) i związek coś by mi dały? Nie miałam faceta od ponad 2 lat, ostatnio poznałam ciekawą osobę przez internet, niestety mieszka 2 godziny drogi ode mnie, ale sam zadeklarował, że chciałaby przyjechać.. Tylko, że jak się spotkamy, to pewnie dostanę blokady i nie będę taka rozmowna, jak na gg.

[maggieflakes]

ja już wiem od dawna, że przez tą cholerną fobię marnuję sobie życie...bez pracy, bez miłości (dziś zakończył się mój 3,5 letni związek ) bez żadnych perspektyw na przyszłość

[cisowianka]

Maggie mam nadzieję, że to tylko kłótnia, a nie zakończenie związku na dobre.

Ja nie wiem, czy jestem sama przez "fobię", czy wpadłam w to przez brak drugiej osoby.

[maggieflakes]

to jest ostateczne zakończenie, ja zawsze miałam trudność w nawiązywaniu kontaktów z ludźmi z powodu nieśmiałości, a z wiekiem się to pogłębia