Życie mi sie posypało masakralnie do bólu

[lukaniu]

Witam ...nie wiem od czego zacząć....może tak

...mój problem depresji a raczej mega problem ciągnie się już ponad dwa lata...kiedyś było wszystko świetne a wręcz zjebiste..miałem spoko studia socjologie , wielu świetnych przyjaciół , swoje pasje..kapela metalowa-koncerty-imprezy...życie było kolorowe...i było też coś jeszcze a raczej ktoś...ktoś komu ufałem jak nikomu innemu...kobieta rzecz jasna...wiedziałem wtedy że to jest to , kochałem ją nad życie i oddał bym zycie za nią (i to nie są puste słowa), każda chwila spędzona z nią była wspaniała , beztroska radość z życia chęć stawania się lepszym....i tak było przez dwa lata...aż nagle wszystko sie przewróciło , rąbnęło i tak zaczęła sie moja choroba..własnie w momencie kiedy zostawiła mnie dla kogoś innego zresztą jak sie okazało pozniej to leciała ze mną w chuja a słowa kocham czy coś były tylko dla niej zwykłymi słowami ..kto miał to samo wie jaki to cios ....zdekoncentrowało mnie całkowicie...ciemność!!

....od tamtej pory wszystko runęło ...dla mnie wtedy skończyło się zycie kiedy przyjeżdzałem na uczelnie i patrzałem jak jedyna osoba którą tak naprawde kochałem i wierzyłem w jej słowe ze ona mnie też oprowadza sie z innym typem...raz to poprostu wyszedłem z korytarza prosto do ubikacji i sie popłakałem ...JA SIE POPŁAKAŁEM ...nie rozumiałem nawet tego...z czasem robiło sie coraz gorzej ...brakowało mi jej coraz bardziej zacząłem pić , olałem szkołe...olałem moich przyjaciół , mój ukochany zespół metalowy który był dla mnie wazny...zacząłem sie zatracać ...ale to był dopiero początek...

przyszedł okres że juz dniami i nocami godzina po godzinie myslałem tylko o niej jej brak dołował mnie coraz bardziej , zacząłem jeszcze więcej walić wódy , zaczęły się również przez to konflikty z prawem i wezwania do dzielnicowego a pozniej do gminnej komisji rozw. problemów alkoh....postanowiłem jakoś z tym skończyć...powaliłem całkowicie studia , najwspanialszych przyjaciół jakich tam miałem i uciekłem do wojska...myślałem że tym posunięciem sprawie że chociaż troche sie wystabilizuje ze nie będę o niej myślał ......BŁĄD....zaczęło być jeszcze gorzej...nie miałem odwagi do niej zadzwonić chociaż brakowało mi jej coraz bardziej....w wojsku zacząłem znowu po jakimś czasie pić , płakać dołować się ...mysleć cały czas tylko o tej jednej osobie...nie potrafiłem dogadywać się z ludzmi , w pewnym momencie zaczęło mnie już wszystko jebać ...byłem tak rozdrażniony emocjonalnie że nawet oficera dyżurnego w stopniu kapitana pobiłem ...NIGDY mi sie takie rzeczy nie zdarzały bo zazwyczaj spokojny byłem przed tym wszystkim ...zaczynały sie myśli samobójcze..chociaz bał bym sie zabić to miałem//// pomyślałem sobie że z woja wychodze w pazdzierniku więc wznowie studia i wróce na studia..na przepustce złozyłem dokumenty i zostałem przyjęty..myślałem że jakoś zaczne od nowa...gówno prawda....po wyjściu z woja kiedy pierwszy raz pojechałem na wykłady po godzinie wyszedłem ze szkoły bo wróciły mi wspomnienia...wyszedłem z wykładów..poszedłem sie nawalić ....i bywało juz coraz gorzej ....ta osoba juz była w innym mieście na uzupełniających wiedziałem ze tam mieska i całkowicie mnie to rozbiło ...nic nie potrafiłem zrobić ..nie potrafiłem znalezć pracy , ani nic...tak było przez kolejne miesiące...całe doby miałem tylko ją przed oczami chlałem zacząłem walić amfe , schudłem jakieś 10 kg....dostałem prace w delegacji...to samo wyjebali mnie za picie i za to że nie moge sie skoncentrować.....złożyłem papiery na studia w lublinie na informatyke...zaocznie ale zawsze studia.....ale nadal te same problemy chociaż troche zbastowałem z alkoholem ...i co z tego jak jest coraz gorzej...mam teraz świetną prace umysłową ale nawet na wypełniniu głupiego kwitu nie moge sie skoncentrować....ostatnio odezwała sie do mnie i powiedziała że ma kogos.....i znowu to samo...boje sie nawet na jej konto na naszej klasie wchodzić bo sie boje że zobacze jej fotki z jakimś fagasem...poprostu mnie trzęsie..nocami rycze do poduchy nie moge spać nie mam apetytu ...teraz juz nie pije tak jak kiedyś ale jestem dla siebie stracony...dla mnie zycie bez tej osoby to koniec....przez tamten dłuższy czas łudziłem się nadzieją że może jeszce kiedyś sie zejdziemy ...byłbym wtedy najszczęśliwszy..mówią że nadzieja umiera ostatnia...i ona we mnie już umarła...nie potrafie juz funkcjonować , nie rozmawiam z ludzmi oprócz tego że chodze do pracy to z domu nigdzie nie wychodze...boje sie że niedługo sie dowiem że sie hajtnęła.....ciężko mi bardzo z tym wszystkim.......ta osoba była dla mnie wszystkim co miałem i nie zamienił bym jej na nic.....NIGDY...ale jej nie ma ....już nawet zacząłem panicznie sie bac ludzi..nie wychodze nawet na ławke pogadać bo czuje sie gorszy , jak bym wogóle gówno warty był....dzisiejszą noc praktycznie nie spałem....rozmyślałem o tym wszystkim ze łzami w oczach o tych pierdolonych dwóch latach które zmieniły mnie w wielkie gówno....zapisałem sie na forum bo chyba zrozumiałem że mam problem z tą chorobą....że nie potrafie sie podnieść z tego....tak bardzo chciałbym ja przytulić ucałować a niestety nie moge....nie mam nawet przyjaciół....rodziców przez te dwa lata zawiodłem , okradałem ich z majątku żeby tylko jakoś zająć sobie czas iśc na piwo czy gdzieś samemu do baru i sie wyciszyć i jest mi kureewsko głupio i wstyd z tego powodu .....dużo przez te noc myślałem ...po zapisaniu sie na forum zadzwoniłem do poradni psychiatrycznej i umówiłem się na jutro na wizytę....nie wiem co będzie dalej , nie wiem jak to będzie wyglądało ale spróbuje bo chce być taki jak kiedyś....sam siebie nie poznaje...nic mnie nie cieszy i uważam że życie mi już sie skończyło....nawet powiem że jest mi ciut lżej po tym jak to napisałem ...nie wim czemu bo przecież nic to nie zmienia....chciałbym żeby było poprostu tak spoko jak kiedyś ....DO CHOLERY ja mam 24 lata a rycze jak dziecko i nie potrafie z tego wyjść....myślałem że sie sam z tego wyciągne ale nie daje już rady...nawet nie mam siły...wszystko jest poprostu masakralnie niedorzeczne...chodze po pokoju bez celu ,nie wiem co mam zrobić....nie żale się ...prosze o choć małe zrozumienie bo poprostu jak patrze wstecz jakim byłem szczęśliwym człowiekiem jakie ciekawe rzeczy robiłem to aż mi teraz świeczki w oczach stają...chciałbym mieć kogoś kto by był przy mnie i mnie wspierał...i kim ja bym mógł sie zaopiekować....teraz rozumiem przynajmniej czym jest depresja...depresja to śmierć , to piekło za życia...chce naprawić błędy ale nie wiem jak to zrobić....jeżeli ktoś stwierdzi że jestem żałosny OK ...tylko że ja juz inaczej nie potrafie ..chwytam sie każdej deski ratunku żeby sie odbić bo chce być człowiekiem.....nie wiem co będzie jutro po wizycie...nie poprzestanę raczej bo chce chociaż spróbować wyjść z tego gówna....i tego życze każdemu kto cierpi na depre...pozdrawiam wszystkich....Ł.

[Alter Ego]

Kolego,

w skrócie powiem tak - ciesz się, że to Cię teraz spotkało a nie później - gdybyś z nią miał rodzinę już, to byłaby tragedia. Zobaczysz, że Ci się ułoży. Najlepszym lekarstwem jest czas.

 

Pozdrawiam

 

PS. Jak można ufać kobiecie? Nie ufa się czemuś co krwawi 6 dni w m-cu i nie zdycha;)

[lukaniu]

no ta....tylko że w kwestii czasu ...to juz trwa 2 i pół roku a ja nadal cierpie non stop i nadal to boli .....poprostu masakra jest

[Alter Ego]

Stary,

znajdź sobie jakąś nową laskę. to baaaardzo pomaga. A tamta cóż, osrać łajzę. Najlepiej pomoże Ci nowa laska. Nie ma lepszego lekarstwa :)

 

Pozdrawiam i 3mam za Ciebie kolego

[Conrado31]

lukaniu - znajdź sobie jakąś pasje , prace itp. Podbuduj własne ego.

Nie unikaj ludzi !!!

Rozejrzyj się, ile fajnych kobiet łazi dookoła. Może kogoś znajdziesz. Zapomnij o tej pindzie, to nie ma sensu, Ty się męczysz, a ona ma Cię "głęboko w doopie" i wcale pewnie o Tobie nie myśli. To jest BEZ SENSU !!! Olej więc ją i poszukaj sobie alternatywy. Znajdź kumpli, albo skontaktuj się ze starymi znajomymi.

Nie uzależniaj się od jednej tylko osoby. Inaczej nigdy nie będziesz miał silnej psychiki i nie będziesz szczęśliwy. Porzuć wspomnienia. Najlepszą na to radą jest coś działać, uciec w działanie.

Wielu ludzi ma za sobą związki, które się rozpadły i nie zatruwają sobie życia z tego powodu.

Z czasem zapomnisz o tej dziełsze i przestanie Cię zupełnie obchodzić.

Może znajdziesz sobie jakąś pocieszycielkę, jak już bez kobiety nie możesz wytrzymać.

W zasadzie jestem zgodny całkowicie z Alter Ego

Pozdrawiam i trzymaj się mocno.

[lukaniu]

z jednej strony to fakt ....i racja ale z drugiej to nie takie proste...próbowałem już tego i jakoś wspomnienia wracają i nie potrafie przerzucić uczucia z jednej osoby na drugą

[Gość]

lukaniu, wydaje mi sie ze jestes uzalezniony od tej osoby emocjonalnie. Oczywiscie ze kazdy przeywa takie wydarzenie w swoim tempie, ale Ty ciagle to rozpamietujesz, dowiadujesz sie co u niej itd. Po 1) zeby wyjsc z tego trzeba CALKOWICIE zerwac kontakt, usunac z naszej klasy, zmienic numer telefonu, zablokowac na gadu. I zajac sie czyms, czyms co Ciebie bedzie pasjonowalo, moze jakis sport, fotografowanie cos co bedziesz lubil robic. I oczywiscie przydalaby sie jak najbardziej terapia.

Napisales ze to dla Ciebie koniec zycia z nia, a tak nie jest. ZObacz masz swoje zycie, funkcjonujesz...jakos sobie radzisz. Twoje zycie sie nie skonczylo i lepiej ze tak to sie skonczylo, bo dla niej widocznie nie byles warty uwagi, skoro tak postapila. Teraz trzeba zawalczyc o siebie, trzymam kciuki

[lukaniu]

tak sie składa że zajęcie to mam bo wróciłem do grania , wróciłem do kapelki niedługo płytke nagramy i w trase....tylko no ...nie wiem może jakoś dam rade ale i to zajęcie kojarzy mi sie ze starymi czasami ....napewno pierwsze co w poniedziałek uczynie do udam sie do specjalisty ..jakiegoś psychiatry na rozmowe bo musze coś z tym zrobić....w innym wypadku zaryje się ....tylko jest jeszcze jedna sprawa...ja poprostu nie wierze w skuteczność terapi antydepresyjnej....poprostu nie chce mi sie uwierzyć że sie z tego wyciągnę ...być może się myle no ale .....

[Alter Ego]

lukaniu,

zobacz historię zespołu Rammstein - oni też się założyli żeby być sławnymi, żeby zrobić ex dupom na złość. Bierz z nich przykład :)

 

Pozdrawiam

[Gość]

Przede wszystkim dobrze, ze umówiłeś się z lekarzem! Myślę, że przydałyby Ci sie leki np. Prozac. Ale to juz terapeuta zdecyduje.

3maj się

[Gość]

Lukaniu terapia bedzie miala sens, jezeli wyrzucisz to z siebie i sie z tym pogodzisz. A nastepnie zamkniesz za tym drzwi. Wtedy tak...a poza tym najlepsza bedzie nowa milosc (nie taka ktora bedzie pocieszeniem, ale prawdziwe uczucie). A jak bedziesz ciagle wracal do przeszlosci to zawsze bedzie Ciebie to trzymac, trzeba sobie powiedziec: to kolejne doswiadczenie w moim zyciu a teraz ide do przodu :)

[lukaniu]

tak Agusiu rozumiem Cię doskonale tylko rzecz polega na tym że przez jebane dwa i pół roku rozpamiętywałem to , dzień po dniu i noc po nocy i poprostu teraz tak to siedzi w pschice ze ciężko się wyzbyć...dla mnie nie jest to takie banalne ///poprostu nie mam konkretnego sposobu żeby sie pogodzić , zapomnieć i wyrzucić...a bardzo bym chciał takowy znalezć...nawet powiem więcej ...to jedyna kwestia teraz najważniejsza którą chciał bym zdobyć w życiu ...to złoty środek na to żeby sie tego szitu całego wyzbyć z siebie...dobrze chociaż że wierze w to że "może" jeszcze będzie mi dobrze w zyciu !!!pozdrawiam