Gosia26

Witam Serdecznie .

Zastanawiam się czy są tutaj  młode kobiety które mają podobne doświadczenie do moich .Czy też doświadczały przemocy seksualnej ze strony swoich bliskich ,w moim przypadku chodzi tutaj o ojca. Jakiś czas temu podczas sesji terapeutycznych Pani która mnie prowadzi zapytała mnie czy nigdy nie zastanawiałam się nad złożeniem zawiadomienia do prokuratury i zawalczeniem o sprawiedliwość w sądzie za wyrządzone mi krzywdy . Uważa iż mam do tego podstawy.  Ja mam bardzo mieszane uczucia co do tego i chyba nie chce podejmować takiego kroku. ..

Czy jestem tutaj sama z tym dylematem ?

Pozdrawiam Ciepło.

Czesc Wam .

Chciałabym się Was spytać co myślicie o tym aby wypowiedzieć wprost o swoim bólu i cierpieniu jako  ubocznym skutku traumatycznego wydarzenia człowiekowi które je spowodował? Mam na myśli tutaj tego chłopca  z  młodość  opisywanego  w tym wątku teraz obecnie jest już mężczyzną jednak  ,czy jest sens uświadamiać go w czymkolwiek ? czy zrzucenie tego ciężaru pomogłoby mi w jakiś sposób?

Czy jednak pozostać tylko przy rozwiązaniu tego problemu podczas sesji terapeutycznych  ?

Cześć Wam

Ostatnio na sesji terapeutycznej usłyszałam od swojej lekarki że moim dużym problemem jest mania kontroli własnych emocji . Tzn nie okazywanie ich .

Czy znacie jakieś sensowne sposoby które pozwoliłby na ekspresje  uczuć dotyczące przeżyć z dzieciństwa czy innych dramatycznych zdarzeń życiowych ?

Pozdrawiam Ciepło :)

W dniu ‎2018‎-‎06‎-‎15 o 19:51, *Monika* napisał:

Gosiu26, bardzo dobra decyzja. I jak Ci tam... na tych mitingach?

Mitingi to nie to samo co terapia indywidualna.

Zdaje sobie z tego sprawę . Co do spotkań do dopiero niedawno je zaczęłam jak na razie się oswajam z innymi osobami w grupie ,nie jestem zbyt otwarta i nie mówię wiele o sobie. Słucham ,przyglądam się .. trochę to potrwa zanim zdobędę się na coś  więcej.

Moim zdaniem powinnaś ograniczyć spożywanie alkoholu skoro kompletnie  tracisz rozum pod jego wpływem . Nie widzę powodu dla którego miałabyś uważać  że cierpisz na chad czy inne zaburzenie  psychiczne ,no bo niby dlaczego? Pozwoliłaś sobie na pieszczoty  z obcym mężczyzną nad jeziorem, jesteś dorosłą kobietą więc nikt nie ma prawa oceniać Twojego życia prywatnego pod tym kontem , skoro tego zajścia żałujesz to wyciągnij wnioski na przyszłość i nie odwalaj podobnych akcji . Tyle .

18 godzin temu, *Monika* napisał:

Gosia26... na pewno powinnaś rozpocząć terapię pod kątem  DDA. Musisz zmierzyć się z przeszłością i przepracować na terapii nie tylko emocje. Nauczyć się żyć tak, żeby radzić sobie z trudnościami. 

Dziękuje bardzo

Uczęszczam już na mitingi DDA więc znam takie pojęcie jak Dorosłe Dziecko Alkoholika. Czytałam też trochę literatury na ten temat, dobrze jest wiedzieć że nie jestem sama na  świecie z takimi problemami.

10 godzin temu, Apek napisał:

Jak to mówią - nadzieja umiera ostatnia.

Szczerze to nie wiem co napisać bo to bardzo ciężka sprawa. Terapia na pewno w jakimś stopniu pomoże. Nie chcę też udzielać jakiś większych porad bo po prostu w takiej sytuacji czuję się bezsilny. Wiem, że będzie to do Ciebie wracać, ale wraz z upływem lat powinno być lepiej. Przeszłaś przez piekło. Ale pamiętaj, że kiedyś nadejdzie ten dzień, w którym odrodzisz się na nowo.

Przypominają mi się słowa Bułhakowa:

"Zbyt mnie straszyli i teraz już niczym przestraszyć nie są w stanie."

Uczyń swój lęk swoją tarczą.

Dziękuje za komentarz. Każde dobre słowo jest ważne -mimo że nie zmieni przeszłość i niczego  nie cofnie. Jak na razie to wciąż wraca i sprawia mi przykrość. Tak ,wiem ze czeka mnie długie leczenie i mnóstwo pracy . Terapeutka powiedziała że minimum 3-4 lata terapii przede mną ,przy dobrych wiatrach oczywiście. W moim przypadku nadzieja umarła gdy targnęłam się na swoje życie -ale wciąż tu jednak  jestem i dostałam kolejną szansę od Boga.

9 minut temu, bedzielepiej napisał:

Chodzisz na psychoterapię?

Tak ,prawie od roku .

Witam Serdecznie .

Jestem nowa na tym forum i postanowiłam założyć wątek ponieważ potrzebuje obiektywnego spojrzenia na pewną trudną dla mnie sprawę. Otóż mam obecnie 26 lat a cała historia którą chce wam przedstawić miała miejsce gdy miałam zaledwie 16. Był to okres szkoły średniej ,przeżyłam wtedy swoja pierwszą wielką nastoletnią miłość ,byłam z tym chłopkiem zaledwie pół roku więc był to bardzo krótka znajomość, jednak nie wyszło nam ,rozstaliśmy się i to była jego decyzja. ..

Jak można się domyśleć moje serce zostało złamane i bardzo przecierpiałam nasze rozstanie ,chodziliśmy do jednej klasy więc widywaliśmy się na co dzień ..on po naszym rozejściu bardzo mi dokuczał, mówił przykre rzeczy ,po prostu źle mnie traktował ,wiele razy płakałam przez niego.. no było to dla mnie straszne . Nie rozumiałam dlaczego tak się zachowuje wobec mnie i mimo że starałam się szanować jego decyzje co do naszego rozstania to nie rozumiałam dlaczego tak bardzo mnie rani swoim zachowaniem . Udało mi się raz z nim o tym porozmawiać on próbował mi to wytłumaczyć że łatwiej jest mu zachowywać się jak cham w stosunku do mnie aby dać mi do zrozumienia że ta znajomość już go nie interesuje i mam mu niczego nie zarzucać ...

Chciałabym dodać do tego wszystkiego ze wychowywałam się w patologicznym środowisku ,mój ojciec jest nałogowym alkoholikiem i wygląda gorzej od menela który chodzi po śmietnikach  wstyd mi czasem iść z tym człowiekiem jednym chodnikiem ,matka zaś jest współuzależniona . Od dziecka doświadczałam przemocy fizycznej ,byłam bita i maltretowana, znęcano się nade mną psychicznie ,a jako nastolatka  byłam również molestowana przez ojca  , moja relacja z nim była kazirodcza odebrano mi godność ,odebrano szacunek, odebrano dzieciństwo i dorastanie ..czego miała świadomość reszta członków mojej rodziny zwłaszcza matka która ignorowała wszelkie sygnały świadczące o tym jaka krzywda mi się dzieje ,często chodziłam potłuczona po szkole...dodatkowo ta sytuacja z tym chłopakiem dobiła mnie psychicznie ,zaczęłam mieć problemy z autoagresją ...

Tamten chłopak dowiedział się o tym że robię sobie krzywdę od naszej wspólnej znajomej ..i  wyśmiał mnie ,stwierdził że jestem żałosna ,że nie imponuje mu to co sobie robię ,że to pewnie nie prawda i go nie obchodzę ...takie były jego słowa. Jak można się domyśleć nie zareagowałam najlepiej ,pokaleczyłam się  wtedy tak mocno że do dziś mam szramy po tamtych zdarzeniach ...jego reakcja była dla mnie wstrząsem ..potem dowiedział się o tym mój ojciec , za to również byłam bita i upokarzana, wyzywana od wariatek, stukniętych, nienormalnych. Krzyczał ze to jest ciało, że jestem jego własnością i nie mam prawa tego robić byłam jak skulony, stłamszony szczeniak skamlący z bólu .Kilka miesięcy później przeżyłam próbę samobójczą przedawkowałam leki nasenne i  trafiłam wprost do szpitala .. ,Przewieźli mnie potem na odział psychiatryczny, spędzałam tam kilka  miesięcy. Byłam wśród swoich i czułam się tam dobrze, bezpiecznie pod opieką specjalistów, ponieważ cały czas bałam się że znowu spróbuje coś sobie zrobić. Zostałam tez zdiagnozowana pod kontem depresji i nerwicy lękowej. Leczyłam się prawie 2 lata,

On nie miał świadomość tego co wtedy przeżywałam ,nie wiedzieli tego ani moi znajomi ani też nauczyciele w szkole .Nikomu nie zwierzałam się z tego co dzieje się za drzwiami mojego domu ,miałam młodszego brata i bałam się ze możemy trafić do domu dziecka ,bałam się sądu ,opieki społeczność,...  ,byłam przestraszona ..
 

 Po tylu latach spotkałam właśnie jego ,robiłam zakupy w osiedlowym markecie i wtedy właśnie się z nim zetknęłam . O dziwo powiedział część ,uśmiechnął się ..próbował zagadać ...Jednak ja nie chciałam z nim rozmawiać ,nie chciałam nawet na niego patrzeć za to jak mnie kiedyś potraktował ,wciąż to pamiętam i nadal mnie to w jakiś sposób dotyka ..i wiem że byliśmy dzieciakami ,niedojrzałymi i być może to dlatego zachowywał się tak a nie inaczej ale mimo to wciąż boli ...nie wiem jak mam tego człowieka dzisiaj traktować w sumie jego zachowanie wskazywało na to że on nie do końca zdaje sobie sprawę jak bardzo przeżyłam jego zachowanie ..a może nawet już tego nie pamięta? ten człowiek nigdy nie przeprosił.. a zachowuje się tak jakby tematu nie było .

Wiem że potrzebuje profesjonalnej pomocy specjalisty, może również terapii ale ten koszmar wciąż do mnie wraca  i sprawia mi ból. Czy kiedyś nauczę się normalność ?Czy jest na to nadzieja?