Duża Mi

Wydaje mi się, że mniej więcej tak to wygląda - z naciskiem na omówienie emocji, gdy na przykład w relacji terapeuta-pacjent pojawi się przeciwprzeniesienie. Nie wiem, czy terapeuta może poprosić wprost swojego superwizora o radę w sprawie konkretnego pacjenta.

Popieram w całej rozciągłości, ostatnio tylko gorzej z wcieleniem w życie też pisałam na początku notatkę po każdej sesji, potem rolę "dziennika terapeutycznego" zaczął pełnić ten wątek.

Tak, to jest druga strona medalu. Pacjent nie zawsze musi być agresywny, czasem będzie po prostu natarczywy w taki czy inny sposób (i pewnie zdarza się to częściej niż agresja). Terapeuta musi umieć nie tylko postawić i utrzymywać granice, ale też w rozsądny sposób poradzić sobie z wyżej wymienionymi zachowaniami - i myślę, że ta umiejętność nie jest wynikiem przestrzegania zasad prowadzenia terapii, a raczej jest kwestią doświadczenia. I tu raczej nie da się pozostać "mumią". (kto nie "stalkował" swojego terapeuty w internetach, niech pierwszy rzuci kamieniem )

Jeśli to faktycznie ma zadziałać, to bardzo dobrze, że masz możliwość kontynuowania takiego trybu pracy. Ale rozumiem Twoje zmęczenie. Czasem tak, ale mam wrażenie, że to mój kolejny sposób na ucieczkę przed sobą.

Jestem nieogarem, który spakował sobie papier, notatki i zagadnienia, po czym zostawił je na biurku. Muszę uczyć się z kompa, plan był inny. @Lilith dziś już trochę lżej w pracy?

Tak Was czytam i myślę sobie, że chciałabym znów mieć po sesji masę przemyśleń w głowie. Chyba codzienność i nawał obowiązków sprawiły, że pracę nad sobą odsunęłam gdzieś daleko na boczny tor. Jutro mam kontynuować temat z wczoraj, tymczasem nie mogę sobie za cholerę przypomnieć, na czym skończyłam... i tak od tygodni.

Jestem w terapii pół roku bez leków. Rok temu mówiłam psychiatrze od wejścia, że nie chcę i nie będę nic zażywać, zresztą na tamtym etapie ona sama uznała, że farmakoterapia nie jest potrzebna. Niemniej w ostatecznym rozrachunku widzę znaczne pogorszenie swojego samopoczucia (nie wiem na ile to efekt uboczny terapii, a na ile wpływ zewnętrznych okoliczności; mniejsza z tym) i co jakiś czas zastanawiam się nad lekami. Myślę, że mogłabym efektywniej pracować nad sobą i w ogóle lepiej funkcjonować na co dzień, gdybym mogła "wyłączyć" przynajmniej spektrum objawów nerwicowych, ale boję się właśnie tego wytłumienia emocji, o którym pisze @Disappear - może wtedy byłoby mi łatwiej o nich mówić, ujarzmić je, poukładać, ale z drugiej strony, czy byłoby wtedy w ogóle o czym mówić, czy sesje przypominałyby jedynie zdawanie relacji z życiowych wydarzeń? @el33, czy u Ciebie przyjmowanie leków poprawiło efektywność pracy w terapii, czy wręcz przeciwnie?

@uprising, bardzo mi przykro, że tak się stało dobrze, że możesz utrzymywać z Nią kontakt w razie potrzeby. Trzymaj się tam dzielnie.

Psychicznie mogę dziś góry przenosić, tylko ciało nie chce współpracować. Albo to zmęczenie, albo somaty, albo mnie przewiało, albo muszę pójść do dobrego neurologa. Podejrzewam, że wszystko na raz.

Dlaczego??

Rozumiem, nic się nie stało a terapię zawsze można rozważyć, to swoją drogą.

Analogię zrozumiałam od razu Dopijam już kolejną kawę i daję sobie chwilę wytchnienia.

Myślę, że wydają bliżej nieartykułowane dźwięki, które dla zwykłego zjadacza chleba są równie zrozumiałe, co zamieszczony wyżej zapis. Dzień dobry wszystkim.

@Lilith, do marca już na szczęście niedaleko

@Lilith rozumiem i współczuję do kiedy przewidujesz taki młyn?