Luna*

kurcze, to ja bym chciała nie mieć apetytu, bo u mnie akurat odwrotny problem, tzn kompulsywne podjadanie..

Ja długo chodze na psychoterapie w nurcie psychodymanicznym, ale widze efekty. Wyczucie momentu, kiedy relacja z T stala się dla mnie lęcząca było bardzo ważne, ale zanim do tego doszło minelo dużo czasu, wydaje mi się, ze wcześniej nie potrafiłam zaufac i prawdziwie się otworzyć, a przez to trochę stałam jakby w miejscu. Ale rozmawianie o uczuciach i emocjach to jednak podstawa. Z innymi nurtami nie miałam do czynienia.

O, byłoby dobrze.

W miare stabilnie. Spokojnie. Ale upal trochę wykańcza i rozleniwia.

Pierwszy raz slysze o możliwości nagrywania - tez miewałam nieraz czarna dziurę, i sporo mi umyka.

zabawa zle mi się kojarzy, bo głupoty robiłam, przesadzalam z alko itd

grill na tarasie

Powiedzialabym sobie - przeczekaj, przetrwaj, choc teraz w to nie wierzysz, kiedyś będzie wolna, dorosla i będziesz zyc po swojemu.

Bardzo dziecinne prezentujesz stanowisko. Wkurza cie, ze ktoś bierze pieniądze za swoją prace? Jak masz zaplacic za nowe buty albo drinka w barze, to tez zakładasz zlosliwy temat na forum? Po prostu nie do końca rozumiesz, czym jest psychoterapia, czego się można po niej spodziewać, i jaki wkład wlasny, czyli zaangazowanie pacjenta jest konieczny, by terapia przyniosła pożądany skutek.

Sprawa jest prosta, - jeżeli umiesz się od razu realizować i zyc, (albo za wskazówkami mamy), to tylko pozazdroscic. Niektórzy korzystają z psychoterapii, bo inaczej nie potrafią, a psychoterapia im pomaga. Nie ma obowiązku przecież. ps. Ja place 100zeta

Na poczatku terapii bylam bardzo spieta i oniesmielona, tez trzymalam wzrok wlepiony w podloge. Potem stopniowo kontakt byl coraz czestszy i bardziej naturalny, teraz czasem zdarza mi sie "uciekac wzrokiem", kiedy czuje sie niepewnie wobec mojej T. Twoj terapeuta pewnie o tym napomknal, bo chce zwrocic Twoja uwage na przyczyny tego zachowania - dlaczego tak robisz.

Jak ktos lubi taka forme, to czemu nie? Pisalam jako nastolatka, potem jakos nie bylo czasu ani checi, a teraz - tzn kilka lat temu wrocilam do tego, znow bylo mi to potrzebne. Fajnie jest wrocic czasem do tego, co sie pisalo, jak myslalo kiedys.

Nie rozumiem Twojego pytania - za dlugo czy za krotko?

Sa tez terapeuci mężczyzni, sama bylam niedawno na grupie wyjazdowej, prowadzący byl mężczyzną. Wsrod uczestnikow byli rowniez faceci, wiec chyba nie wtym rzecz. Wydaje mi sie, ze ogolnie męzczyznie trudniej jest przyznac sie, ze ma jakis problem (ze soba), bo od męzczyzn oczekuje sie, ze beda "silni" (albo im sie tak wydaje, ze sie oczekuje) Nie wiem, czy pomoglam..? :) O, widze, ze kolega powyzej napisal w podobnym tonie, to chyba cos w tym musi byc

No, byc moze - ale mity czy stereotypy tez skąds sie biorą:)