Emocje w nerwicy...

Najgorsze jest samemu sobie zacząć wkręcać, że wszyscy o mnie zapomną, nikomu na mnie nie zależy i tak dalej.

Nigdy nie miałam takiej bliskiej przyjaciółki (-łek) czy faceta, żebyśmy byli nierozłączni, więc zawsze tylko ode mnie zależało, czy będę spędzać czas z innymi, czy nie. Wolę nie sprawdzać, czy sami na mnie zwrócą uwagę, czy sami sobie o mnie przypomną, żeby się nie rozczarować. Teraz myślę o tym, ile ja mogę dać innym swoim towarzystwem, swoimi pomysłami.

Powtarzam więc: najgorsze jest samemu sobie zacząć wkręcać, że wszyscy o mnie zapomną, nikomu na mnie nie zależy i tak dalej. Czasem można chcieć się odciąć od ludzi, ale nie na długo, bo potem zaczyna się toczyć jakąś wewnętrzną walkę z samym sobą, obwiniać o to świat zewnętrzny i krzywdzić siebie i osoby, którym (wbrew temu uporczywemu myśleniu) na nas zależy.

roznie to bywa z ta izolaja...ja uwazam ze nie nalezy sie do niczego zmuszac!jak jacys znajomi proponuja mi wyjscie a ja sie zle czuje akurat w tym momencie i drecza mnie moje nerwicowe dolegliwosci nie mam zamiaru wychodzic i robic dobrej miny do zlej gry, bo takie sytuacje mnie mecza i w takim momencie mam ochote porozmawiac o chorobie a nie o jakis pierdach:p a zdrugiej strony nie chce sie otwierac i opowiadac o swojej chorobie!wiem ze to dla przecietnego statysty ktorego to nigdy nie dotknelo jest ciezkie do zrozumienia i jakies skomplikowane;/

wiecie co?ja z natury jestem typem aliena kiedys mniejszym (nie no w sumie bylam towarzyska:)) ale teraz to troszku wiekszym!nie mam zaufanych ludzi kupa znajomych w pracy na uczelni-zadnych bliskich wiezi ale jakos mnie to nie dreczy czuje sie sama ze soba w miare dobrze i nie trawie osob ktore dowartosciowuja sie liczba znajomych bo w tych czasach jeden prawdziwy przyjaciel to skarb i staram sie pamietac zeby nie byc zbytnio egocentryczna("za duzo chcecie za malo od siebie dajecie)

niepowie wam ze wasze objawy sa skutkiem nieprawidlowej struktury neuronalnej ... dotyczy to osob u ktorych objawy psychosomatyczne ujawnily sie bez zadnego czynnika w okresie miedzy 17-21 rokiem zycia i trwaja nadal.

cechy charakterystyczne osobowosci nieprawidłowej emocjonalnie niedojrzałęj to min

- podwazanie autorytetow

- początki bez konca

- nadmierne skupienie na sobie

- wpatrywanie sie w siebie ( przegladanie w lustrze )

- brak elastycznosci w kataktach z ludzmi

- przekonanie ze jest sie najwazniejszym i swiat kreci sie wokol mnie

- ograniczone zycie psychiczne - kapensowane przez narcyzm społeczny - robienie czegos na pokaz zeby innie podziwiali

- lęk ( deficyt lęku)

- konflikty społeczne

- obwinianie innych za wlasne niepowodzenia

- depresja

- labilnosc emocjonalna

- czeste szantaze samobojstwem

- dominujace zachowanie impulsywne (emocjonalne)

- wybuchy agresji

- ciągłe napięcie

- przedmiotowe traktowanie ludzi

- manipulacja

- zaburzenia somatyczne

- nieświadomośc siebie (zagubienie w lustrzanym odbiciu )

Tutaj leki niepomoga ,zadne SSRI czy benzodiazepiny - jedyna ulge moze dac psychoterapia .

sory za bledy .

...

jakos nie widze w tym prawdy ;p u mnie zaczelo sie to w wieku 15-16 lat, trwa, aczkolwiek tylko w sytuacjach kiedy mam stres, kiedy ma sie cos wydarzyc itp a tak to jest okej :]

różnych teorii jest wiele. Podana przez Ciebie lista "objawów" jest dość szeroka i niejednoznaczna, dodatkowo co to znaczy "bez zadnego czynnika w okresie miedzy 17-21 rokiem zycia" - w tym wieku wiele się z człowiekiem dzieje, szczególnie z mężczyzną, więc jakiś czynnik zawsze się znajdzie.

A ja np. wysnuję teorię, że wielu z nas brak "dojrzałości afektywnej"... ciekawe sformułowanko, prawda.

Żeby wiedzieć coś na pewno trzeba przeprowadzić eksperymenty. Np. gdyby operacyjnie wyleczono 1000 osób z lęków, to by można mówić - jest skuteczna metoda leczenia operacyjnego nerwic. Ale to się raczej jeszcze długo nie stanie...

bez czynnika to mam namysli uzywki w szegolnosci twarde narkotyki oraz jakies urazy glowy , lub juz wczesniejsze urazy okołoporodowe tez wchodza w ten schemat .

Jesli chodzi o cierpienie o ten cierń który cały czasz przeszkadza i kłuje - o całą mase psychosomatycznych dolegliwosci pochodzenia psychogennego mozna skorygowac psychoterapia - wiadomo ze leki a wszegolnosci benzodiazepiy daja chwilowa ulge bo dzialaja hamujaco na struktury sorodkowego ukladu nerwowego pobudzajac GABA ,ale powoduja uzaleznienie ktore pogarsza sprawe kazde przerwanie leczenia wiaze sie z odstawiennym cierpieniem fizycznym i psychicznym ,radze co niektorym poszukac dobrego psychoterapeuty ktory odnajdzie problem i pomoze zyc z tym obciazeniem .

Zastanawiam sie jak to jest. Czy wstydzicie sie łez na terapi?? Czy da sie zwalczyc nerwice nie płacząc. Ja wstydze sie płakać .. nie dlatego ze jestem silną kobietą, wprost przeciwnie ... czuje sie słaba, a płacząc jeszcze bardziej utwierdzam sie w tym ze jestem beznadziejna. Rozmowa o tym co czuje zawsze powoduje u mnie wzruszenie .... i nie wiem czy to normalne płakac na terapi ???

Nie uczęszczam na terapie ,ale ilekroć jestem u psychologa czy nawet u psychiatry a poruszony zostanie jeden temat nie potrafię pohamować łez,one lecą same..

Czy się tego wstydzę?Nie ,nie wstydzę się tego ,to emocje.

Myślę że to że płaczesz wcale nie jest oznaką Twojej słabości,a tym bardziej beznadziejności.

Głowa do góry.

Płacz jest to naturalny stan emocjonalny, będący reakcją na strach, ból, smutek, żal i ma tak samo znaczenie pozytywne ''płacz szczęscia''

Pearl płacząc wylewasz swoje emocje. Zdaj sobie pytanie czy po tym jak sie wypłaczesz jest ci lepiej?

Płaczemy wszyscy a jest to dobry znak jeśli chodzi o emocje.

Nie wstydż sie swych łez na terapiach,jesteś tam po to aby wyładować z siebie wszystko możesz nawet krzyczeć.Jesteś rozdrażniona emocjonalnie a emocje które powodują u Ciebie płacz na Terapii nie wskazują na to że jesteś słaba

I nawet jak czytam wasze odpowiedzi to płacze. Mój pierwszy post na tym forum i taka szybka reakcja. Dziękuje !!!!

I nawet jak czytam wasze odpowiedzi to płacze.

Bo to wzrusza ,wiem po sobie ,nic się nie martw

Płaczliwość to chyba jedna z cech nerwicowców. Kiedyś żeby się rozpałakać naprawdę musiałabym przeżyć jakąś tragedię, teraz kiedy mam nerwicę wystarczy błahostka.

Płaczliwa jestem ostatnio

raz na tydzień 10 minut mi starczy, wtedy przychodzi ekipa ratunkowa i mnie pociesza.

ale to zalezy.

czasem rzadziej czasem częściej, niekiedy nie mam po co.

ale na terapii uwielbiam płakać. dostaje z miejsca rozgrzeszenie i pokutę a potem jak wracam to wycieram łzy i się śmieję.

fantastyczne uczucie.

aha- bluźniłam, krzyczalam. psychologowie rozumieją. najgorzej jak coś tłumaczę i niechcący przechodzę do nich na TY, wygląda to jak tłumaczenie krowie na granicy.

Kurcze,zazdroszczę wam.Ja nie umiem ani płakać,ani krzyczeć,ale za to wystarczy kiwnąć palcem,a ja już się pokładam ze śmiechu może to i lepiej

Ja nie dość że płaczę baaardzo rzadko, to się łez jeszcze wstydzę. A ze śmiechem mam tak jak Róża

U mnie najwyzszym stopniem placzu jest zazwyczaj nazwana przeze mnie Gorycz w gardle. Nie placze wcale chociaz byl wyjątek ale o tym gdzies juz w innym watku chyba napomknąłem.

Moj pierwszy post tez bedzie dotyczyc lez.

Jestem znerwicowana, a problem z placzem mam od dziecinstwa. Plakalam przy ludziach, co mnie od dziecinstwa przerazalo, ale nie umialam sie powstrzymac.

Kiedy doroslam, bardzo sie staralam nie plakac i np. na studiach, nie plakalam, ukrywalam swoje emocje do konca. Choc mialam czasem ochote sie rozplakac.

Niestety ostatnio zdarzylo mi sie plakac przy ludziach, co powodowalo u mnie frustracje i zlosc na sama siebie.

Przy bliskich, nie jest mi tak trudno sie rozplakac, wiec placze namietnie i faktycznie troche mnie to oczyszcza ze zlych emocji.

Ostatnio rozplakalam sie wlasnie u lekarzy. Jeden niezbyt milo to przyjal, drugi stwierdzil, ze nie pozwala plakac swoim pacjentkom, dlatego bardzo sie powstrzymuje.

Po zastanowieniu, to ten moj placz to takie moje wolanie o pomoc. Tylko ta pomoc nigdy nie nadeszla, wiec bardzo sie przed tym placzem w miejscach publicznych bronie.

Nie jedną wizytę u terapeutki przepłakałam.

Teraz jest mi ciężko z różnych powodów i czesto popłakuję sobie weczorem do poduszki, wtedy trochę mi lepiej.

Nie wstydze się co prawda nie płakałam nigdy u trapetów bo nigdy nie bylam u trapety ani nigdzie ale pewnie gdybym miała to wyrzucać przed kimś wszystko co we mnie siedzi to bym się rozpłakala

ja ostatnio tez czuje taka straszna pustke emocjonalna :/ a najgorsze jest to, ze czuje ja tez w sosunku do swojego chlopaka, ktorego bardzo kochalam i wiem, ze kocham go nadal ale jakos nie moge tego poczuc. czasami zastanawiam sie czy moze rzeczywiscie cos sie juz w naszym zwiazku skonczylo, ale ta pustka zaczela sie tak nagle. nadal chce sie do niego przytulac, calowac go, ale czuje wlsanie ta pustke i przez to nawet nie mam ochoty na seks, bo nic nie czuje tesknie za tym uczuciem i mam nadzieje ze to wroci... napiszcie czy to normalne uczucie podczas depresji i nerwicy. nigdy tak sie nie czulam, a ta pustka mnie dobija. do tego ciagle mam nogi jak z waty, rece tez, czuje sie taka lekka i... no pusta...

pustka w sobie i nieznajdowanie sensu mojego istnienia, to jedna z najgorszych rzeczy z ktorymi sie wzmagam. staram sie o tym nierozmyslac, bo jak tak zaczne sie w to zglebiac, to czuje ze zwariuje, boje sie smierci, boje sie zostawic dzieci, meza.

po co mam dzis isc do pracy, skoro moze mi cegla na glowe spasc i niedozyje jutra.... cos takiego dreczy mnie bardzo czesto. gdy widze starsze osoby, chodzby na ulicy, to dziwie sie, ze oni jeszcze zyja, bo ja niedopuszczam mysli, ze czlowiek moze dozyc chodzby do piecdziesiatki.

paradoks, bo moi rodzice maja po 60 lat i nawet niedopuszczam mysli, ze mogli by umrzec, a ja sama niewierze w dlugie lata zycia.

psycholog tlumaczy i karze nauczyc sie z tym zyc i odrzucac takie mysli, ale niestety, to niejest proste. a jesli chodzi o wiare w zycie po smierci, to niewierze w to, tez mysle, ze smierc to ostateczny koniec, bedzie tak jak wtedy gdy sie jeszcze nienarodzilismy. tak sadze, ale jak jest naprawde tego niewie nikt.

pozdrawiam

Ja wierzę w życie po śmierci, bo faktycznie jeśliby śmierć była końcem wszystkiego, to życie nie miałoby sensu. Chyba coraz mocniej wierzę też w reinkarnację.

 

Co jest sensem życia? Według mnie sensem życia jest nieustający rozwój duszy. Żyjąc, mamy okazję uczyć się i stawać coraz lepszą i mądrzejszą istotą i to właśnie te najgorsze, najsmutniejesze doświadczenia życiowe uczą nas najwięcej.

Ja też wierzę w reinkarnację. To jedyne, w co wierzę, że w kolejnym wcieleniu będzie lepiej.

To jedyne, w co wierzę, że w kolejnym wcieleniu będzie lepiej.

Dla mnie nie jest istotne tak bardzo, co i jak będzie po życiu, tzn. czy to będzie reinkarnacja czy odrodzenie. Tak czy siak, to życie zostanie wykasowane z mojej świadomości więc co to za różnica A perspektywa kasacji pamięci wydaje mi się całkiem kusząca

Mnie też ta propozycja kasacji mojej pamięci wydaje się bardzo kusząca.