Czy mówicie sami do siebie?

oj, ja mam adwersarza nie do przegadania w mojej głowie, moją mamę czasem też kłócę się z córką, wałkując nasze tematy rozmowy w ciągu dnia i próbuję sobie poukładać, żeby nie być z kolei jak moja własna matka, to jest bardzo trudne...

a najgorsze są te dyskusje "po czasie", kiedy nagle przychodzi do głowy "cięta riposta"...

ja po wyjściu z oddziału zaczęłam do siebie gadać. robię sobie na głos instrukcje co teraz po kolei powinnam zrobić. i jadę jakby na autopilocie. myślę że to jakiś system samozachowawczy żeby się całkiem nie rozsypać. na oddziale był plan dnia i jakaś taka stabilność. gdy nie wiem co mnie czeka, trochę panikuję.

//Mały Off top - proszę o wybaczenie, ale nie umiałam się powstrzymać!

ojej. Jakie to dziwne trafić na swój stary wątek po 5 latach! tyle się pozmieniało!//

Ja też lubię sobie czasami po nawijać ze sobą jak nikogo niema w pobliżu, a nieraz się zapomnę i wtedy jest ciekawie ale już mam plana, kupię sobie słuchawkę bluetooth i będę nawijał kiedy będę chciał pod przykrywką

Ja często mówie sama do siebie, np.w pracy idąc do magazynu powtarzam

sobie co mam przynieść na sklep, żeby nie zapomnieć :-)

Ja mówię do siebie jak mam ataki paniki, lęki i derealizacje.

tak, gadam do siebie jak głupia jakieś rozmowy prowadzę, wczuwam się jak nie wiem co, a później stukam się w głowę co ja wyprawiam, heh. Idę chodnikiem i też coś do siebie gadam, śmieję się do samej siebie...

beti19, ja też powtarzam, albo jak dzwonię do kogoś i jest zajęte, a ja cały czas powtarzam sobie co mam powiedzieć, w końcu tak się skupiam na tym, że ktoś nie odbiora, że w momencie odebrania nie wiem co mam mówić i wychodzę na idiotkę

izzie, ja robię to tak: patrzę na półce brak np.wody Ustronianki gazowanej, wody Żywiec niegazowanej i Lemona ( nadmienię że pracuję w sklepie) i idąc na magazyn powtarzam sobie: Ustronianka gaz + Zywiec niegaz + Lemon

pewnego razu wychodzi zza rogu szef i pyta;

- Pani Beato czy Pani coś do mnie mówiła ?

a ja na to:

- nie szefie ja mówie sama do siebie

Musielibyście zobaczyć to jego zdziwienie w oczach ................

Kiedyś, jak byłam dzieckiem, takim 5-6 letnim, to potrafiłam pół dnia przesiedzieć na podłodze i prowadzić ze sobą monologi- że niby rozmawiam z drugą osobą, a tak naprawdę sama sobie odpowiadałam.

Teraz mam coś takiego, że patrzę się na jakiś przedmiot np. obrazek wiszący na ścianie i się śmieję do siebie, bo mi się nagle coś przypomni/skojarzy. Albo jak jadę np. autobusem i przypomni mi się jakaś zabawna sytuacja to też potrafię się mimowolnie śmiać. Nieraz ludzie patrzyli się na mnie jak na obłąkaną

mistral, A to nie każdy tak ma?

Też wyobrażam sobie rozmowy, które mają nastąpić, albo które już były, ale ich przebieg mi się nie podobał i wyobrażałam je sobie inaczej Albo układam sobie w głowie, to co mam zamiar powiedzieć terapeutce (co mnie strasznie męczy i wkurza swoją droga, ale nic na to nie moge poradzić), no ale ostatnio mnie w konia zrobiła, bo miała być dalsza cześć wywiadu-badanie moich zaburzeń osobowości, przychodzę, a ona, że jednak robimy normalną sesję. Ah poczułam, że tak może zrobić, ale dopiero w drodze autobusem. No i musiałam mówić z głowy;P i to co ciągle odkładałam bo nic innego sobie nie przygotowałam

wiola249 no chyba nie każdy, jak tak obserwuję ludzi

A no bo ludzie to tacy ponurzy są

Jakbym czytała o sobie, jak byłam mała to potrafiłam kilka godzin dziennie chodzić od ściany do ściany i prowadzić ze sobą długie rozmowy. Nie wiem, może to wynika z faktu bycia jedynaczką, bo sama też się bawiłam i wtedy udawałam, że ktoś jeszcze ze mną jest do dzisiaj mi zostało.

ja też jestem jedynaczką, może coś w tym jest

Póki co, nastrój mam nieco depresyjny, więc śmianie się do siebie poszło w odstawkę...

Ja czasem rozmawiam ze sobą , głównie w myślach , ale gdy jestem sam w mieszkaniu wtedy idę na całość , chodzę po dużym pokoju i rozmawiam sam ze sobą .

ja często rozmawiam sama ze sobą ale w myślach...

Nie wiem jak Wy , ale ja to lubię .