Przewlekły ból

12 lat przewlekłego bólu.

Jakieś pomysły jak być szczęśliwym?

Solpadeina - duże dawki.

O, bardzo ciekawe. W składzie kofeina, serio działa przeciwbólowo?

Bo jakoś instynktownie ciągnie mnie do kawy i faktycznie jest trochę lepiej przez chwilę. Nawet powiedziałem o tym psychiatrze, to mnie wyśmiał że najwyraźniej se coś wkręcam i powinienem to przerobić na psychoterapii.

Do tego biorę solian i skubaństwo wchodzi w interakcji z różnymi przeciwbólowymi. Niemal po każdym mam skutek uboczny związany z nietypowym napięciem mięśniowym, ostatnio samoistnie zwijały mi się 3 palce lewej ręki.

O, bardzo ciekawe. W składzie kofeina, serio działa przeciwbólowo?

Kawa...nie sądzę, potęguje napięcie.

Solpadeina - duże dawki.

Chyba jaja se robisz, przecież tam jest kodeina uzależniająca i paracetamol będący obciążeniem dla wątroby.

Fajnie w ogóle proponować komuś cierpiącemu z fizycznych bóli (jeśli to nie jest ból somatyczny bo nic nie piszesz co to za ból) psychoterapię. Jak gadaniem można wyleczyć np. migreny na które akurat cierpię??? Ci lekarze to jakieś chamy i też powinni się zmierzyć z przewlekłym bólem to by nabrali szacunku i ogłądy do ludzi. Chamstwo w państwie normalnie. Ale co sie dziwić, nieboszczyk wstawił niedawno gdzieś jakiś link jak wygląda walka z bólem osób chorych na nowotwory, że wyją z bólu i nikt ich cierpieniom nie przyjdzie ulżyć. To jest dramat, że w tym antyludzkim państwie ludzi się katuje jak w średniowieczu, bo w innych krajach jakoś nie męczą tak ludzi cierpiących z bólu, tylko w tym porąbanym katolandzie musisz dźwigać swój krzyż i znosić rozrywający ból!!!!!! Papież Jan Paweł II biczował się i on jest wzorem dla katolików, wszyscy powinni chłostać się zardzewiałymi kolczastymi łańcuchami po plecach i tego właśnie chyba chcą biskupi. Także jak rodzić trzeba w bólu, żyć też trzeba w jak największym bólu bo to człowieka uczy pokory tak.

Tak , o fizyczny ból chodzi. Mam coś ze stawami, ścięgnami, itd, jakaś hipermobilność i zwyrodnienia. Codziennie rano stękam z bólu i z usztywnienia, ciężko obracać głową. Po myciu naczyń pokładam się przez pół godziny, spacer po 15 minutach przestaje być przyjemnością, jak się co jakiś czas nie mogę położyć na kilkanaście minut to jest przerąbane i różne takie szczegóły z życia.

Neurolodzy, reumatolodzy, ortopedzi zachęcają żeby być twardym, że dla mnie leki to nie rozwiązanie bo bym musiał je całe życie brać.

Tyle, że sytuacja już dojrzała do tego, że nerwy puszczają i jestem na tyle zdesperowany, że godzę się z ryzykiem uzależnienia i szkody na zdrowiu, żeby tylko odzyskać trochę życia bez bólu.

Kiedyś traktowałem życie z bólem jako trening charakteru, gdy byłem wierzący i idąc w procesji konałem z bólu, to wyobrażałem sobie, że dźwigam ten krzyż. Jak od 16 roku życiu takie dolegliwości stają się częścią życia, to kształtują psychikę, ale niechciane i niekontrolowane raczej sieją spustoszenie i traktuje się taki ból jako intruza.

Co innego jest się chłostać, czy samookaleczać, albo cierpieć od ran po bójce czy operacji, a co innego ból mieć wpisany w standard dnia codziennego.

W pewnej skali problem ewidentnie ogranicza wszystkie sfery życia i tylko zdrowe podejście ratuje to co się da.

Dalej są możliwości, których się trzymasz, czasem jednak potrzebując przerwy na mniejszy czy większy postój, czy wręcz zrobienie paru kroków wstecz.

Chciałbym usłyszeć jakie podejście do życia warto mieć by depresja i chwile załamania nie miały aż takiej siły przebicia gdy już się nie daje rady.

Chyba jaja se robisz, przecież tam jest kodeina uzależniająca i paracetamol będący obciążeniem dla wątroby.

Jest wiele takich bez recepty, co jak się je stosuje dłużej, to mogą szkodzić a nawet uzależniać. Się ostatnio dowiedziałem, że taki xylorin na katar, zbiera niezłe żniwo.