Skocz do zawartości
Nerwica.com

Samotność


ixi

Rekomendowane odpowiedzi

a co kiedy żyjesz praktycznie wśród samych ludzi którzy Cię nienawidzą, i jeszcze z toksyczną rodziną na głowie? ja tak żyłem mniej więcej 10 lat... dopiero zmiana środowiska, kiedy zacząłem spędzać więcej czasu z innymi ludźmi, niż do tej pory, powoli zaczęła mi uświadamiać że może nie jestem kompletnym zerem....

 

No ale zrobiles ten krok..zmieniles srodowisko..wiec wybrales. A mogles przeciez zamknac sie na innych i tkwic w tamtym toksycznym srodowisku

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Candy14, zmiana środowiska była chyba dla mnie nieunikniona... nigdy sobie nie wyobrażałem tu tkwić na stałe... inna sprawa że jak już zacząłem być wśród innych ludzi to ciężko mi było sięodnaleźć...

 

na szczęście teraz już tak się nie przymilam sztucznie. i jakoś się odnajduję tu gdzie jestem... to tyle postępu.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Mam dość tej samotności, ale nic z tym nie robię, a facet w ogóle nie zmienia tego stanu, nic nie polepsza. Traktuje mnie jak jakiś element krajobrazu w jego życiu, a chciałabym być dla kogoś elementem z pierwszego planu, a nie z krajobrazu... Jestem masakrycznie smutna, odechciewa mi się żyć... Czy to możliwe, żeby moja samoocena zależała od tego jak mocno wydaje mi się, że on mnie kocha?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Zawsze miałam takie przeświadczenie, że związki są nie dla mnie... Jak mi na kimś zaczyna zależeć, to moja samoocena staje się chyba kompletnie zależna od tej osoby... I nie ważne z kim się zwiążę, miłość mnie zawsze wyniszcza psychicznie, teraz to widzę. Za to jak jestem sama, to staję się niezależna i żyje mi się ogólnie lepiej. Niczym się nie muszę martwić, tylko żyć swoim życiem. Z tym, że chciałabym to w końcu zmienić, zacząć tworzyć normalne związki, nie uzależniać siebie od czyjejś miłości... Tylko jak to zrobić. :?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Zawsze miałam takie przeświadczenie, że związki są nie dla mnie... Jak mi na kimś zaczyna zależeć, to moja samoocena staje się chyba kompletnie zależna od tej osoby... I nie ważne z kim się zwiążę, miłość mnie zawsze wyniszcza psychicznie, teraz to widzę. Za to jak jestem sama, to staję się niezależna i żyje mi się ogólnie lepiej. Niczym się nie muszę martwić, tylko żyć swoim życiem. Z tym, że chciałabym to w końcu zmienić, zacząć tworzyć normalne związki, nie uzależniać siebie od czyjejś miłości... Tylko jak to zrobić. :?

Psychoterapia to jedyne rozsądne wyjscie,nasza samoocena nie może zależeć od innych osób tylko powinniśmy ją mieć w sobie ugruntowaną w odpowiedni sposób.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Psychiatra na następnej wizycie ma mnie zapisać gdzieś na jakąś psychoterapię. Ale to nie jest powód, żeby nie analizować siebie. ;)

 

Czyli znowu uświadomiłam sobie coś o mnie. Ostatnio ostro siebie analizuję i co rusz sobie coś uświadamiam. Myślałam nad tym już wcześniej, ale nie chciałam się z tym zgodzić. Dzisiaj do mnie dotarło, że jak mi naprawdę na kimś zależy, to jestem w stanie kochać bezwarunkowo i takiej też miłości chcę od tej osoby. Wszystko albo nic. To jest złe, to jest kompletne zaślepienie. Uzależniam w takiej sytuacji swoją wartość w moich oczach od miłości tej osoby. Wydaje mi się, że miłość słabnie - czuję się jak zero. Wydaje mi się, że miłość tej osoby do mnie rośnie - czuję się kimś. I tak w kółko, nawet najmniejsze wahania mogą mieć na to wpływ. Ale tylko wtedy, gdy na tej osobie naprawdę mocno mi zależy. Inaczej to nie działa. Może mechanizm jest taki: zrób mi tak jak ja tobie (odwdzięcz się) - ja chcę miłości bezwarunkowej, więc daję ci ją, aby otrzymać ją w zamian, a gdy to nie działa, odczuwam frustrację i zaczynam w siebie wątpić (mój plan nie zadziałał, porażka, za słabo się starałam, nie umiałam tego zrobić, pokochać dobrze). Niby wiedziałam, że chcę tyle, ile daję, ale nie uświadamiałam sobie, że daję wszystko chcąc też wszystkiego. Sama oddając wszystko i nie dostając wszystkiego czułam dziurę, stan miłości na minusie, frustracja była ogromna. I ogromne "dlaczego" w głowie. A przecież miłość bez względu na wszystko nie jest dobra - to muszę sobie uświadomić. Uargumentować, dlaczego nie jest dobra. Żeby mieć czarno na białym. Nie jest dobra, bo jest ślepa i szkodliwa. Tylko jak tu kochać ze względu na coś? Z powodu? Czy to jest wtedy jeszcze miłość?

 

-- 17 sty 2013, 22:29 --

 

Właściwie życie to nieustanny biznes, ktoś nam coś daje, odwdzięczamy się podobną przysługą. Dajemy komuś coś licząc na to, aby coś dostać (nawet podświadomie). Więc dlaczego miłość bezwarunkowa ma być mniej interesowna od warunkowej... Właściwie ta bezwarunkowa jest nawet bardziej interesowna - bo chce więcej w zamian, czyli wszystko. Wychodzi na to, że miłość warunkowa to mniej ryzykowna inwestycja, lepszy biznes...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Psychiatra na następnej wizycie ma mnie zapisać gdzieś na jakąś psychoterapię. Ale to nie jest powód, żeby nie analizować siebie. ;)

 

Czyli znowu uświadomiłam sobie coś o mnie. Ostatnio ostro siebie analizuję i co rusz sobie coś uświadamiam. Myślałam nad tym już wcześniej, ale nie chciałam się z tym zgodzić. Dzisiaj do mnie dotarło, że jak mi naprawdę na kimś zależy, to jestem w stanie kochać bezwarunkowo i takiej też miłości chcę od tej osoby. Wszystko albo nic. To jest złe, to jest kompletne zaślepienie. Uzależniam w takiej sytuacji swoją wartość w moich oczach od miłości tej osoby. Wydaje mi się, że miłość słabnie - czuję się jak zero. Wydaje mi się, że miłość tej osoby do mnie rośnie - czuję się kimś. I tak w kółko, nawet najmniejsze wahania mogą mieć na to wpływ. Ale tylko wtedy, gdy na tej osobie naprawdę mocno mi zależy. Inaczej to nie działa. Może mechanizm jest taki: zrób mi tak jak ja tobie (odwdzięcz się) - ja chcę miłości bezwarunkowej, więc daję ci ją, aby otrzymać ją w zamian, a gdy to nie działa, odczuwam frustrację i zaczynam w siebie wątpić (mój plan nie zadziałał, porażka, za słabo się starałam, nie umiałam tego zrobić, pokochać dobrze). Niby wiedziałam, że chcę tyle, ile daję, ale nie uświadamiałam sobie, że daję wszystko chcąc też wszystkiego. Sama oddając wszystko i nie dostając wszystkiego czułam dziurę, stan miłości na minusie, frustracja była ogromna. I ogromne "dlaczego" w głowie. A przecież miłość bez względu na wszystko nie jest dobra - to muszę sobie uświadomić. Uargumentować, dlaczego nie jest dobra. Żeby mieć czarno na białym. Nie jest dobra, bo jest ślepa i szkodliwa. Tylko jak tu kochać ze względu na coś? Z powodu? Czy to jest wtedy jeszcze miłość?

 

-- 17 sty 2013, 22:29 --

 

Właściwie życie to nieustanny biznes, ktoś nam coś daje, odwdzięczamy się podobną przysługą. Dajemy komuś coś licząc na to, aby coś dostać (nawet podświadomie). Więc dlaczego miłość bezwarunkowa ma być mniej interesowna od warunkowej... Właściwie ta bezwarunkowa jest nawet bardziej interesowna - bo chce więcej w zamian, czyli wszystko. Wychodzi na to, że miłość warunkowa to mniej ryzykowna inwestycja, lepszy biznes...

Nie da się partnera kochać miłoscią bezwarunkowa,zawsze nawet podświadomie bedziemy mieli wobec niego oczekiwania,miłosć bezwarunkowa jest możliwa w relacji matka-dziecko.Skoro oczekujesz od drugiej osoby takiej samej miłości jaką Ty ja obdarzasz to nie jest to już miłość bezwarunkowa.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Saraid, Saiga, jak pisałam miłość bezwarunkowa, to nie chodziło mi o bezinteresowną, bo nic nie jest bezinteresowne. Bezwarunkowa to dla mnie to taka ślepa, nie zważająca na czyjeś wady, nie zważająca w skrajnych przypadkach na to, że ta druga osoba nas krzywdzi (jak np kobiety bite przez mężów kochają ich pomimo tego). Natomiast w moim przypadku jest to miłość nie zważająca na czyjeś wady, idealizuję kogoś w kim się naprawdę zakocham. I to jest jak najbardziej interesowna miłość, bo oczekuje w zamian tego samego - pokochania pomimo wad, bez względu na cechy charakteru, ułomności psychiki itp. Mam nadzieję, że zrozumiecie o co mi chodzi. Bezwarunkowa nie równa się bezinteresowna.

 

zawsze nawet podświadomie bedziemy mieli wobec niego oczekiwania,

Wiadomo, w moim przypadku chcę tego samego w zamian - to są moje oczekiwania, bo bezwarunkowa to nie jest bezinteresowna.

 

miłosć bezwarunkowa jest możliwa w relacji matka-dziecko.

A w relacji rodzice-dziecko powinna być spełniona, abyśmy w dorosłym życiu nie mieli jej niedoborów. Ja mam te niedobory. Dlatego mam z tym problem w związkach.

 

Wszystko ma swoje granice,i każdego da się jakoś "złamać"..

Nie mówię, że nie. W bezwarunkowej te granice są wg mnie daleko przesunięte, bo nie chodzi o 100% dosłowności słowa "bezwarunkowa", tylko o kochanie kogoś bez określonych powodów i warunków, a w miłości warunkowej chodzi o kochanie kogoś będąc w pełni świadomym za co i z jakiego powodu się kocha. Ta druga opcja jest po prostu zdrowsza, bo pierwsza jest skazana na niepowodzenie (jest ślepa, przynosi frustrację, itd).

 

No raczej... inaczej kazdy zaslugiwalby na nasza milosc a przeciez kochamy konkretna osobe

No tak... W mojej przeszłości pamiętam, że zakochiwałam się w byle kim i bardzo niewiele było mi trzeba. Ktoś był ponadprzeciętnie dla mnie miły, to z tego powodu mogłam się zakochać... Dopiero po iluś zawodach miłosnych stwierdziłam, że muszę wytępić w sobie uczucia i przestać się zakochiwać. Po jakimś czasie zaryzykowałam jeszcze raz dla mojego aktualnego partnera, też mieliśmy dużo przebojów... Teraz muszę stworzyć sobie listę rzeczy, za które go kocham. I przestać twierdzić, że gdy jakaś rzecz zaczyna mi w nim przeszkadzać, to znaczy że się odkochałam (a do takiego myślenia miałam zawsze skłonność). Najlepiej stworzyć listę jego plusów i minusów, żeby patrzeć na to moje zakochanie bardziej realnie, a nie idealistycznie. Widzę, że byłam zawsze jak taki skaczący szczeniak, desperacko chcący, by go pokochać. :?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Natomiast w moim przypadku jest to miłość nie zważająca na czyjeś wady, idealizuję kogoś w kim się naprawdę zakocham. I to jest jak najbardziej interesowna miłość, bo oczekuje w zamian tego samego - pokochania pomimo wad, bez względu na cechy charakteru, ułomności psychiki itp.

W zasadzie nie ma ludzi bez wad wiec tak sie wlasnie kocha. Jednak sa wady na ktore mozemy przymknac oko i takie ktore uwieraja nas do tego stopnia, ze na dluzsza mete nie zniesiemy. Wtedy dobrze jezeli partner nad nimi pracuje. Dotyczy to tez nas... nad wadami zawsze warto pracowac. Najgorsze podejscie to chyba takie "jestem jaki jestem i takim mnie bierz albo wypad"... taka postawa nie rozwija a czlowiek cale zycie powinien sie rozwijac

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

W zasadzie nie ma ludzi bez wad wiec tak sie wlasnie kocha. Jednak sa wady na ktore mozemy przymknac oko i takie ktore uwieraja nas do tego stopnia, ze na dluzsza mete nie zniesiemy. Wtedy dobrze jezeli partner nad nimi pracuje. Dotyczy to tez nas... nad wadami zawsze warto pracowac. Najgorsze podejscie to chyba takie "jestem jaki jestem i takim mnie bierz albo wypad"... taka postawa nie rozwija a czlowiek cale zycie powinien sie rozwijac

Tzn, najlepiej kochając kogoś mieć jednocześnie pełną świadomość jego wad i je akceptować lub dopingować partnera w pracy nad nimi, jeśli ich nie zniesiemy...? ;) A co jeśli jest jakaś wada nie do zaakceptowania, a partner pomimo zapewnień, że będzie nad nią pracował nie robi tego przez długi czas... Czy to jest powód do rozstania?

 

Chyba muszę wypisać sobie jeszcze swoje wady i rozpocząć pracę nad nimi...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Chyba chciałam to pytanie odwołać do pewnej sytuacji u siebie, ale mi nie wyszło, bo sytuacja jest bardziej skomplikowana. No nic, nie będę robić offtopu.

życie nie jest biało-czarne tylko kolorowe.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×