Icer0 napisał(a):Witam! Brałem przez niecałe 2 lata Parogen (20mg). Przez 3 miesiące zgodnie z zaleceniamy psychiatry zacząłem zmniejszać dawkę. Mija już 14 dni od nie brania leku. Ogólnie nie było źle, lekkie prądy po głowie i tyle. Jednak dopiero od 12 dnia (wyszedłem biegać, wróciłem to myślałem, że nie wyjdę z psem bo byłem tak bez siły :X) nie brania czuje się fatalnie, tak jak przed leczenie, wyostrzony bodziec na lęki, wewnętrzny strach, osłabienie organizmu. Czy to normalne? Czytałem, że z różnym natężeniem występują te objawy odstawienia do 3 tygodni, chociaż nie ma na to reguły? Tyle dobrego, że do końca września mam wolnę, więc mam nadzieję, że do tego czasu będzie git. Najgorzej jak się nakręcam, że znów coś mi jest, chociaż wiem skad pojawiła się u mnie nerwica (obawy przed śmiercią, wmawianie sobie chorób) Teraz wiem, że jestem zdrowy w 99% więc odganiam te myśli, ale mimo wszystko człowiek myśli czy to nie nawrót, chociaż wiem co mi jest
Hej Icer0
według mnie to o czym piszesz jest zupełnie normalne. Ja jestem teraz na niższej dawce Paroksetyny (z 20 mg na 5 mg) i dzieją się ze mną podobne rzeczy. Trwa to już chyba z miesiąc, może dłużej, już nawet nie liczę 
ja też czytałam, że objawy odstawienne utrzymują się do 3 tygodni, ale myślę, że to tylko teoria (w praktyce wszystko zależy od człowieka i jego organizmu). Trudno też jest odróżnić objawy zespołu odstawiennego od nawrotu choroby, a jak wiadomo nerwicy nie tak łatwo się pozbyć (ja leczę się już 10 lat) różne leki brałam, różne objawy przerabiałam i chyba nadszedł czas, żeby powiedzieć dość i powalczyć trochę samemu (bez chemii). Musimy się z tym liczyć, że lęki i inne nieprzyjemne objawy jeszcze będą pewnie nie raz nas męczyć. Ale według mnie najlepszy lek na nerwice jest w Nas samych, potrzeba tylko trochę samozaparcia, silnej woli i wiary, że przyjdą dni kiedy zapomnimy o tym przez co musieliśmy przejść 
Ale w końcu doszedłem o co chodzi, jednak bez leków bym nie dał rady jak patrzeć na tamten okres 
Z ta roznica, ze biore paro juz ponad 13 lat, bo zawsze jak zmniejszam dawke, lub raz jak calkiem odstawilem paro, hipochondria wraca w calej okazalosci. Teraz planuje ponownie zmniejszac dawke, tym razem z pomoca psychoterapii. Samo branie paroksetyny nie leczy jednak natretnych mysli, tylko je deaktywuje. 
Jak wiecie od ponad dwóch miesięcy jestem na 5 mg paroksetyny i domyślacie się pewnie co przeżywam. Od zawsze miałam problemy z życie zawodowym, bo nerwicę mam od 16 roku życia. W szkole jakoś dawałam radę, ze studiów prawie zrezygnowałam, ale po nacisku rodziców dałam radę i udało się skończyć i studia magisterskie i podyplomowe, ale jeśli o prace chodzi, no nie mogę się przełamać. Myślę nawet, że w chwili obecnej jest to mój największy problem i jeden z czynników, który wywołuje ataki. Przez pół roku byłam na zwolnieniu (znowu, to już kolejne, każda nowa praca prędzej czy później się tak kończy). Moja lekarka nawet poradziła mi, żebym pomyślała własnym biznesie, bo po wielu latach leczenia i po tym co ode mnie słyszała - stwierdziła, że należę do osób, które nie nadają się do pracy na etacie, pod czyimś kierownictwem. Nie znoszę, kiedy szef jest cholerykiem, który non stop patrzy mi na ręce jakbym dosłownie wszystko miała zrobić źle. Przez tyle lat tylko raz trafił mi się kierownik idealny z prawdziwego zdarzenia, który przejmował się samopoczuciem swoich pracowników i zawsze można było liczyć na dobre słowo z jednego strony. Cała reszta to delikatnie mówiąc wredne podłe gbury. Mam wrażenie, że mieli ze sobą więcej problemów, niż my wszyscy tu wzięci 
Czuję, że wpadłam w błędne koło. Wszyscy wymagają ode mnie podjęcia nowej pracy (zwłaszcza teściowa, nawet dzisiaj mi powiedziała, że powinnam podjąć pracę). Dodam, że nie żyje na jej koszt, mam oszczędności i zasiłek. Pracę też chcę podjąć, ale na swoich warunkach, tak żeby moja nerwica na tym nie ucierpiała i żeby moja "kariera" nie skończyła się kolejnym zwolnieniem. Skończyłam podyplomówkę z BHP, ale żebym mogła być samodzielnym BHP-owcem muszę mieć roczny staż jako inspektor ds. BHP. I taki mam właśnie plan, podjąć pracę w tym właśnie kierunku, a po roku otworzyć własną firmę BHP. Od zawsze marzyłam o swojej firmie. Mój tato też całe życie pracuje na swoim, dlatego rodzina twierdzi, że wrodziłam się w tatusia. Być może, ale nerwica też nie ułatwia mi pracy U KOGOŚ. No ale teściowa nie rozumie, że nie od razu Rzym zbudowano, że CV złożone, ale na rozpatrzenie poczekać trzeba. Dzisiaj stwierdziła "idź do pracy byle gdzie", a ja mam ochotę się prędzej powiesić, niż iść do pracy byle gdzie. Chyba wrócę do rodzinnego domu, tam przynajmniej nikt się mnie czepia 
Co prawda nie paro, lecz esci, ale jednak 
Jeszcze nie zaczęły działać jak trzeba ale jestem dobrej myśli