Hej, hej, hej...

Hej! Jestem Karolina i mam 17 lat. Na prawdę zawsze potrafiłam sama sobie poradzić i wiedziałam, co dla mnie najlepsze, ale teraz już na prawdę nie daję rady...

To trwa już prawie dwa miesiące... W sierpniu przesypiałam pół dnia, a potem kolejne pół zamulałam, albo włóczyłam się autobusami i tramwajami po mieście szukając sobie jakiś zajęć i celów. Wtedy jeszcze nie było tak źle, chociaż nie było dnia, abym nie ryczała. Ale teraz jest już na prawdę fatalnie. Budzę się z płaczem, w szkole prawie się nie odzywam, wręcz wszyscy chyba myślą, że jestem jakaś nieśmiała, cicha i spokojna. I taką sobie już chyba wyrobili u mnie opinię (mam 17 lat, ale dopiero teraz poszłam do liceum, bo kiedyś mieszkałam... w innym kraju i tak wyszło). Co jest absolutnie nieprawdą... Jeszcze w towarzystwie starych znajomych zachowuję się normalnie, ale teraz przy nowych osobach jakoś kompletnie nie potrafię w tym stanie zawiązać nowych przyjaźni... Cały czas tylko myślę, kiedy wrócę do domu, gdzie będę sobie zamulać sam na sam i żyć swoimi myślami, które ani chwili nie dają mi spokoju... Nic mi się nie chce, mam sporo wolnego czasu, a w ogóle się nie uczę, rzadko odrabiam zadania, szukam sobie tylko takich zajęć, które zajmą moje myśli - typu granie w pasjans albo bilard na komputerze. Cały mój tydzień polega na tym - byle do końca lekcji, byle do piątku.

Im starsza jestem, tym bardziej wychodzi ze mnie ta niepolska mentalność, coraz bardziej po prostu wychodzi to, jak bardzo tu nie pasuję. 1 września obudziłam się z rykiem, chociaż powinnam się na prawdę cieszyć... Kompletnie nie potrafię się ogarnąć, z dnia na dzień czuję się jeszcze bardziej fatalnie i żyję myślami daleko stąd...

CarolinaRodríguez, Witaj na forum!

Witaj!

Tak się składa, że też jestem nowa na tym forum i również mam 17 lat..

Co do Twojego problemu to koniecznie musisz znaleźć w sobie siłę po to by żyć, a nie jak Ty to napisałaś "zamulać"..Jesteś młoda i jeszcze całe życie przed Tobą. Rozumiem, że przeprowadzka do innego kraju musiała być dla Ciebie bardzo trudna. Ale cóż..zdarza się i trzeba się wziąć w garść. Znajdź sobie jakieś hobby. Nie wiem: taniec, sport itp. To zawsze pomaga. Ja np uwielbiam słuchać muzykę, biegać i tańczyć. Jak mam złe dni to zawsze robię którąś z tych rzeczy i automatycznie po takim zabiegu czuje się lepiej.

Nie możesz też tak uciekać w samotność. Owszem każdemu ona jest czasami potrzebna, ale nie można się tak zamykać w sobie. To na dłuższą metę nie pomaga. Spróbuj się za kumplować z kimś ze swojej klasy. Może akurat znajdzie się jakaś osoba która okaże się warta poznania.

I jak to napisała secretladykkk potrzeba Ci chęci, także zmobilizuj się mocno i pomóż sobie. W każdym bądź razie mam nadzieję, że Ci się uda pozbierać.

Pozdrawiam ;-)

Witaj!

 

Tak się składa, że też jestem nowa na tym forum i również mam 17 lat..

 

Co do Twojego problemu to koniecznie musisz znaleźć w sobie siłę po to by żyć, a nie jak Ty to napisałaś "zamulać"..Jesteś młoda i jeszcze całe życie przed Tobą. Rozumiem, że przeprowadzka do innego kraju musiała być dla Ciebie bardzo trudna. Ale cóż..zdarza się i trzeba się wziąć w garść. Znajdź sobie jakieś hobby. Nie wiem: taniec, sport itp. To zawsze pomaga. Ja np uwielbiam słuchać muzykę, biegać i tańczyć. Jak mam złe dni to zawsze robię którąś z tych rzeczy i automatycznie po takim zabiegu czuje się lepiej.

Nie możesz też tak uciekać w samotność. Owszem każdemu ona jest czasami potrzebna, ale nie można się tak zamykać w sobie. To na dłuższą metę nie pomaga. Spróbuj się za kumplować z kimś ze swojej klasy. Może akurat znajdzie się jakaś osoba która okaże się warta poznania.

I jak to napisała secretladykkk potrzeba Ci chęci, także zmobilizuj się mocno i pomóż sobie. W każdym bądź razie mam nadzieję, że Ci się uda pozbierać.

 

Pozdrawiam ;-)

 

taaa, weź się w garść - jak ja to kocham