Bezsens w życiu. Co się ze mną dzieje?

Postrzegam siebie jako osobe "grubą", mimo tego iż inni uważają, że jestem szczupła i często komplementują mój wygląd. Ja po prostu w to nie wierze... Całyczas "katuje się" dietami, co kilka tygodni wymiotuje mając nadzieje, że w ten sposób pozbede sie kilku kilogramów, czasami po zjedzeniu obiadu, kolacji, wpadam w pewnego rodzaju szał (nie wiem jak to określić) i ćwicze byle tylko nie przytyć. Bywały takie dni w których nie chciałam w ogóle wychodzic z domu bo wstydziłam się tego ile waze (pewnie pomyslicie, że to glupie). Chciałam wykonać zabieg liposukcji, ale chirurg uznal, ze nie ma takiej potrzeby, pozatym jestem nieletnia... Zdaje sobie sprawe, że to bylo glupie, ale

Przed otoczeniem udaje twarda, pewną siebie, lekko zarozumiała osobe, ale tylko po to aby nikt mnie nie skrzywdzil. Nienawidze mężczyzn. Boje sie czulosci, dotyku. Nie zasluguje milosc. Moje zycie jest bezsensu, pomimo tego ze wielu ludzi mnie otacza, nie moge na nikim polegac. Nikt mnie nie kocha. Nic nie ma sensu.

-- 09 paź 2012, 15:26 --

Dodam tylko jeszcze, że wiele osób mnie skrzywdziło. Nikomu nie ufam, czasami zamykam się na ludzi przez to uchodze za osobe zarozumiałą, a wcale taka nie jestem. Mam wrażenie, że jestem głazem, nic nie czuje oprócz smutku, złości. Mam wahania nastrojów, raz jestem wesoła, pełna energi, a za chwile płacze. Czuje, że nic nie znacze, wszystkie moje plany na przyszłosc są bezsensu. Nie mam dla kogo żyć. Nawet nie mam odwagi żeby ze sobą skończyć, bo w głebi serca chce żyć. Jestem tchórzem.

-- 09 paź 2012, 20:06 --

Nikt nie odpowie?

Czytając nasuwa mi się tylko: Ciesz się tym, kim jesteś, doceń to, co masz. Może pójdź do psychoterapeuty, pożegnaj się z przeszłością, wypłacz i wykrzycz wszystkie emocje i zamknij to. A potem skoncentruj się na tym, co mimo wszystko od życia dostałaś, przypomnij sobie szczęśliwe chwile, poczuj się kimś obdarowanym. Zaakceptuj siebie w pełni, taką, jaka jesteś, ze wszystkim strachami, wadami, ułomnościami, upodobaniami, wspomnieniami, uczuciami, decyzjami, zdolnościami (lub ich brakiem), zaletami itd. No i spróbuj wierzyć w to, co Ty sama naprawdę uważasz, a nie w to, co Ci się wydaje, że uważają inni. Zaufaj swojej ocenie sytuacji. Pożegnaj się z próbą spełniania oczekiwań, bo zawsze znajdzie się ktoś, kto Ci zarzuci, że nie jesteś wystarczająco piękna, dobra, uczciwa, inteligentna, albo bogata. Tobie się wydaje, że gdybyś była idealna z wyglądu, to coś by się zmieniło w Twoim życiu, rozwiązałby się jakiś problem. A tak naprawdę nic by się nie zmieniło.

Długo możnaby tak pisać.

Ja Cię akurat rozumiem, bo do mnie dotarło, że mam problem dopiero jak wyglądałam jak szkielet (anoreksja). Cały czas wydawałam się sobie gruba, mimo, że nie byłam... Co do tego nie wychodzenia z domu, bo "coś". U mnie teraz tak jest z cerą, ale można to porównać, bo gdy widzę jakąś niedoskonałość to potrafię nawet zrezygnować z imprezy. A co do tej pewności siebie... ja często jestem słuchaczem. Wolę jak inni mówią. Tylko, że też nie jestem wtedy najlepiej odbierana.

To co opisujesz wygląda jak pierwsze symptomy anoreksji. Ponadto utwierdziło się w tobie jakieś poczucie nieufności wobec innych, a z drugiej strony skądś przejęłaś obraz siebie jako osoby bezwartościowej. Powinnaś się zgłosić do psychiatry lub psychologa. Może być na początek psycholog szkolny jeśli nie chcesz żeby któreś z rodziców się dowiedziało.