Czy to wstyd iść do psychologa?

Spotykałam się z takimi opiniami postronnych ludzi, że jak ktoś idzie do psychologa bądź do psychiatry to co jest z nim nie tak. Tacy ludzie potrafią być złośliwi.

Np. mówią w ten sposób:

- ma coś z głową

- chory/ chora jest

- nienormalny/a

- psychiczny/a

Takie krzywdzące określenia: - psychol/ psycho.

Osobiście to dla mnie bardzo krzywdzące określenia.

Z resztą ludzie tak obrzucają się ''nieadekwatnymi słowami''. Nie zdają sobie sprawy co mówią.

Myślę, że osoby które czują że coś się w ich życiu dzieje to mają większa świadomość niż te osoby postronne którzy uważają się za ''zdrowych''(oczywiście kosztem kogoś)

Jakie jest wsze zdanie na ten temat???

moje zdanie jest na ten temat, że gucio mnie obchodzi co mówią inni i tak powinno być. Nie można się tym sugerować w swoim leczeniu. Jak tak mówią, to świadczy to tylko o nich..i ich głupocie i ignorancji.

Ja jestem psychiczna ...obracam sie wsrod ludzi psychicznych i majacych "cos z glowa"... nie znam ludzi normalnych a ci ktorym sie wydaje ,ze tacy sa zycze odrobine samoswiadomosci

rafka,

To raczej świadczy o małej swiadomosci kogoś i trzeba sobie zdawac z tego sprawę i próbowac sobie pomóc a przejmowanie sie opiniami innych nikomu za bardzo tak naprawde nie wyszło nigdy na zdrowie, bo koniec koncow zawsze sie okazuje ,ze wiekszosc ludzi patrzy na siebie .

Nie zwracać na to uwagi. Niektórzy potrafią podobnie reagować na zwykłe choroby i nieszczęścia tłumacząc że ktoś "sobie na to zasłużył". Być może oni się wtedy czują bezpieczniej, bo myślą że ich nic takiego nie spotka, bo nie są "tacy". To jest winienie ofiary albo po prostu zwykła ignorancja.

Też się nasłuchałem sporo stereotypów o ludziach którzy chodzą do psychiatrów, od kiedy sam zdecydowałem się iść, przestałem słuchać tych bzdur. Wyśmiewają, czy obgadują tylko osoby, które z psychiatrą czy psychologiem nigdy nie miały do czynienia, więc chyba nie warto na nich zwracać uwagi.

A czy to wstyd? Ja się nie wstydzę pojawiać u takich lekarzy, ale też się nie chwalę.

Niektórzy są po prostu złośliwi, wyśmialiby tak samo za chodzenie do psychologa jak za niepełnosprawność fizyczną i wiele wiele innych rzeczy. Ale czemu pojawiły się określenia "psychol" czy "psychiczny" na osoby chodzące do psychiatry to nie wiem, tak samo jak nie wiem co one konkretnie oznaczają, że ktoś jest niebezpieczny? Czy o co chodzi?

(poprawka) Wydaje mi się, że wielu wyśmiewa sam fakt chodzenia do psychiatry czy psychologa. Zupełnie inaczej zabrzmi "mam nerwicę" niż "mam nerwicę i muszę chodzić do psychiatry"

Nie. to lekarz jak kazdy inny.

Poza tym depresja i nerwica to zaburzenia, a nie choroby psychiczne.

Kiedys wyczytałam ze co 4 osoba w swoim zyciu ma okres, kiedy powina skorzystac z pomocy psychiatry choc nie kazdy to robi.

Myślę ze w obecnym świecie i tempie życia coraz wiecej ludzi bedzie zmuszonych udac się do psychiatry i tolerancja będzie rosla.

Oczywiscie nie nalezy sie tym chwalic wszem i wobec i spowiadac komu popdanie bo ludzie mogą to złośliwie wykorzystac, tak jak robia z innymi rzeczami.

Ja jestem chory, nie jestem normalny , więc chodzę , a teraz pomyślicie co by , było , gdyby, człowiek chory nie chodził do specjalisty ?Zresztą te środowisko, w którym się obracam (real ) wie ,że jestem chory i robi z tego problemu .

Absolutnie nie wstyd... wręcz przeciwnie to odwaga, żeby coś zmienić w swoim życiu, żeby się skonfrontować z tym, co trudne.... A w niektórych środowiskach terapia staje się modna. Masz swojego terapeutę, tak jak masz swojego fryzjera!

http://wszystkooterapii.blogspot.com/

Podobno tak jest w Ameryce. Co drugi tam ma swojego terapeutę.

Raz, polska mentalność - tutaj wszystko co 'inne' i wszystko co odbiega od normy jest z automatu karcone, jeszcze nie dojrzelismy do takich spraw

Dwa, aktualna mentalnośc ludzi - wartości takie jak empatia i współczucie zanikają, w ich miejsce wchodzi zaspokajanie swojego ego, gdzie zawiera się dowartosciowanie się w taki sposób, pragnienie poczucia bycia lepszym.

Trzy, ogólna ludzka głupota. Bądz jak kto woli, nieświadomość, mało kto prawdziwie myśli przed tym co mówi, każdemu wydaje się, że to niekrzywdzące, bo to przeciez nie przemoc fizyczna.

Kiedy słyszę, że ktoś określa ludzi korzystających z pomocy psychiatry bądź psychologa jako nienormalnych, zaburzonych, psycholi itp., to najczęściej pytam, co według niego, jest "normalne". Określenie "normy" jest względne. Zazwyczaj odpowiedzi nie słyszę, tylko zostaję zmierzona od góry do dołu dziwnym wzrokiem. Tu trzeba by było się zastanowić nad wskaźnikami "nienormalności". Co uznać za takie wskaźniki? Cierpienie człowieka? Jego nieprzystosowanie do życia? Irracjonalność myślenia? Nieprzewidywalność zachowań? Nieobliczalność? Niekonwencjonalność? Statystycznie rzadkie zachowania, odbiegające od zasad prawnych albo moralnych?

Podziwiam ludzi, którzy korzystają z pomocy psychologicznej. Jak ktoś słusznie wcześniej zauważył - decyzja o skorzystaniu ze wsparcia psychiatrycznego bądź psychologicznego to wyraz odwagi, tym bardziej, że niektórzy Polacy chyba jeszcze nie są w stanie zrozumieć, że psychiatra to lekarz jak każdy inny, a psycholog to nie wróżka, która wróży z fusów. Nie warto oglądać się na innych i rezygnować z leczenia ze względu na niepochlebne opinie innych osób. Niestety, stygmatyzacja, czyli etykietowanie bardzo często wynika ze stereotypów, a te Polacy bardzo chętnie powtarzają.

Wszystko ładnie. Tylko jest pewien problem..chodzić do psychiatry/psychologa to jest wstyd. Albo inaczej. Kazdy(wiekszość) kto do psychologa idzie wstyd odczuwa i to jest normalne.

zujzuj, zgadzam się, że spora część ludzi ma obawy przed pójściem do psychiatry/psychologa, wstydzi się, myśli, co ludzie sobie o mnie pomyślą itp. Nie generalizowałabym jednak, że wszyscy tak mają. Co prawda, ci, którzy chodzą do psychologów, by zadbać o swój komfort psychiczny, stanowią w Polsce nikły odsetek - to jednak nie można zaprzeczyć, że są takie osoby. Powoli, ale jednak zmienia się trochę mentalność ludzi. Kiedyś pójście do psychologa szkolnego było poczytywane jako "idzie tam za karę", "narozrabiał, więc na dywanik". Obecnie są uczniowie, którzy sami, bez przymusu przychodzą do gabinetu psychologa szkolnego, by porozmawiać, z czym sobie nie radzą. Coraz więcej przychodzi rodziców, którzy nie wiedzą, co dzieje się z ich dzieckiem. Do gabinetów psychologów przychodzą kobiety w ciąży, które nie potrafią zrozumieć swoich emocji i chcą z kimś to "przegadać", czy wszystko jest w porządku, czy przypadkiem nie dzieje się nic niepokojącego. Te kobiety nie odczuwają wstydu, nie zastanawiają się, czy przypadkiem są nienormalne, czy coś w ten deseń. Chcą po prostu porozmawiać ze specjalistą. Jak mówię, takich przypadków nie jest dużo, ale jednak są. :)

iść można, ale lepiej się nie przyznawać.

Michuj, dlaczego?

Mimo że wiem że to nie wstyd,to jakoś się tak głupio przyjęło... że to "wstyd",skąd taki durny stereotyp...

choć mimo wszystko ciężko byłoby mi się przyznać że idę do psychologa..mimo że to absurdalne myślenie.

Ja powiedziałam najbliższym znajomym, że chodzę do psychologa i każdy przyjął to ze zrozumieniem. Niektórzy twierdzili nawet, że to bardzo dobra decyzja, bo będę mogła przepracować swoje problemy i w rezultacie poprawić jakość życia. W żadnym razie nie czułam się przez nich napiętnowana. A ja sama wychodząc od psychologa czuję samozadowolenie, bo - tak jak niektórzy chodzą do kosmetyczki, żeby poprawić swą urodę - ja chodzę do psychologa, by 'ulepszyć' swe wnętrze. Czuję, że jestem dla siebie ważna i chcę dla siebie jak najlepiej

paga, bardzo dobre podejscie

Candy14, ponieważ 90% reaguje na zasadzie, ''to sobie wymówke znalazłeś na niepowodzenia''

Myślę że to żaden wstyd, ale za szeroko też lepiej nie rozpowiadać, szczególnie osobom od których jakoś zależy nasze życie (np. jak ktoś pracuje to w pracy) bo ludzie są często dosyć uprzedzeni i mogą potem różnie zareagować.

Ludzie oceniają innych według własnego postępowania. To tak odnosząc się do tego co napisał Michuj.

ujmę to prościej: nie wiedzą co to znaczy, gdy wszystko się układa, jest ok i nagle nastrój dosłownie miażdży, paraliżuję. Jakby ktoś przywalił z bejzbola w łeb. Ledwo można sobie tyłek podetrzeć, a co dopiero pracować. W sumie się nie dziwie. Też nie mogłem tego skumać, dopóki mnie to nie dopadło.

Michuj, to ja w jakims innym swiecie zyje :) Wsrod moich znajomych swobodnie rozmawia sie o terapii i zaburzeniach ale fakt ze niezaburzonych lub nieswiadomych nie mam

u mnie równie dobrze mógłbym zachwalać egzorcyzmy.