Boję się ludzi....

chcialabym napisac o kontaktach z innymi ludzmi a raczej o ich braku..odkad pamietam nie mialam wielu znajomych , balam sie ludzi , bo myslslsm ze jestem beznadziejna i ze nikt mnie nie polubi:( i tak jest do dzisiaj .. boje sie nawet przejsc obok wiekszej liczby przypadkowych osob stojacych na ulicy , bo boje sie zaczepienia:( nie wie dlaczrego tak jest z jednej strony pragne wyjsc do ludzi , poznac kogos poczuc sie lubiana ale strach mi na to nie pozwala, i tak siedze sobie czesto w czterech scianach i patrze na przechodzacych ludzi, widze jak rozmawiaja , usmiechaja sie a ja cierpie...i cierpie...

Czuję się zupełnie tak samo jak Ty...też nie mam ochoty na kontakt z ludźmi...uciekam gdy widzę większą grupę rozmawiających ludzi..nigdy nie moglam się odnaleźć...cały czas żyję lękiem przed chorobą psychiczną...boję się ludzi...zrozumiałam jednak że izolacja mi nie pomaga czasami mam tak okropny nastrój i się boję że naprawdę nie chcę....ale nie warto się poddawać...rozmawiaj nawet jeśli się boisz...wiem że to trudne ale gdy będziesz odsuwać się z powodu swojej nerwicy będzie jeszcze gorzej...my neurotycy jesteśmy wrażliwsi na iopinię innych..ja myślę że jesteś fajną osobą tylko...wrażliwszą na zdanie innych...przejmujesz się tym co powiedzą jak pomyślą i patrzą ja też tak mam ale staram się to zmienić...bo nikt nie jest wart tyle co mówią o niminni...

powodzenia

pozdrawiam

nie martwcie się dziewczyny wszystko będzie gites, ja akurat nie mam kłopotów z rozmową z ludźmi, ale odkąd mnie dręczy nerwica natręctw to zacząłem się izolować od nich, tak że teraz między ludźmi czuję się jak dzikus i trochę wyobcowanie. Ale wierzę że będzie dobrze z czasem wszystko się ułoży trzeba tylko wyjść do ludzi i nie przebywać cały czas w domu, ja zaczynam walczyć z tą chorobą małymi kroczkami i wierzę że mi się uda

--------------------

chcialabym podziekowac wszystkim za slowa otuchy..postaram zastosowac je w swoim zyciu , bo ile mozna zyc w odosobnieniu? pozdrwaiam wszystkich , ktorzy walcza tak jak ja..

Ja też tak mam

Jestem taki Wy

mam identycznie...zastanawiałam się czy moze do jakiegos psychologa nie isc a w najgorszym przypadku do psychiatry no ale rodzice mnie wysmiali no i coz... mysla pewnie ze wszystko w porządku jest i wstydu bym narobila bo by mnie ludzie obgadywali

madeline20 a czy te obawy przed ludźmi wynikają z Twojego strachu przed oceną innych czy może spotkaly Cię kiedyś jakieś zle rzeczy ze strony ludzi i pozostal uraz?

Cóżmusze powiedzieć ,że mnie także to spotkało.I czuję się w skupisku ludzi dziwnie..;/ mam wrażenie że wszyscy się na mnie patrzą,mam ochote wtedy zapaść się pod ziemie..

Lęk to jeszcze nic ,bo wtedy zaczynaja sie objawy nerwicowe

też tak mam.. z jednej strony chcę poznawać ludzi, ale z drugiej boję się ich. to wynika głównie z kompleksów i dużego lęku przed odrzuceniem. ciężko jest się przełamać, ale trzeba z tym wlaczyć

chyba większość normalnie i zdrowo myslących ludzi ma obawy przed oceną innych albo że nie będą wiedzieli jak się zachować.....jeżeli występuje to w odpowiednich dawkach to nie widze problemu, ale gdy paralizuje to lepiej udac się np na terapię grupową albo jakis kursik asrertywności. CZasem pomaga pogadanie z psychologiem - kilka spotkań żeby obgadać podsawowe zagadnienia i uzyskać pomoc jak sobie z tym radzić, jakie ćwiczenia wykonywać żeby pokonywać strach przed ludźmi, podbudować swoją samoocenę. Wydaje mi się że w pojedynkę trudno to zrobić o ile wogóle mozliwe.

Pozdrawiam

a ja chyba mam dwa oblicza prywatnie boje sie opnii o sobie ale tylko tych osob na których mi zalezy oficjalnie potrafie np zorganizowac opłatek dla 40 facetów...sama siebie nie rozumiem