Trzeba się przywitać

Chciałabym się przywitać - bo chyba tak wypada Uznałam, że to będzie najlepsze miejsce na przedstawienie swojego problemu. Właściwie nie wiem po co tutaj weszłam (tzn. na to forum), wiem że nikt mi nie pomoże, ale chyba zawsze lepiej podzielić się swoimi problemami i zobaczyć, że nie jest się SAMEMU, że ktoś inny też tak cierpi

Od początku - mam 22 lata, gdy poszłam do liceum (2006) zaczęło się coś niedobrego. Wymioty średnio raz na miesiąc, w dodatku towarzyszące im zawroty głowy i ogólnie masakra chodzenie od lekarza do lekarza, od początku sugerowali, że to na tle nerwowym, ale Ania nie chciała wierzyć wolała wrzody albo coś takiego. Ale badania super. Aż w końcu poszłam na obserwację do szpitala, byłam 3 dni, płacząc połowę tego czasu w ostatni dzień znów się powtórzyły wymioty, co tylko utwierdziło ich w przekonaniu, że to z nerwów. Diagnoza - nerwica wegetatywna. Od tego czasu (luty 2007) praktycznie nic nie zrobiłam w kierunku poprawy zdrowia psychicznego. Na początku skierowano mnie do psychologa, ale jako, że nie byłam jeszcze pełnoletnia to pierwsze spotkanie było z panią pedagog i pytania typu "co to jest pomarańcz?" potem przyszła krótka opinia i poszłam do psychologa, powiedziałam, że czuję się lepiej, bo tak było i tyle. Ogólnie po tym pobycie w szpitalu trochę się poprawiło. Naprawdę. Z perspektywy czasu myślę, że to ze strachu. Szpital to straszne miejsce, bałam się, że tam wrócę i było trochę lepiej

Cóż jeszcze na początku mogę dodać. Boję się. Wszystkiego. Dosłownie. Nie radzę sobie z tym. Boję się ludzi, boję się, że zrobię/powiem coś głupiego i co gorsza przeważnie "publicznie" właśnie tak jest. Gafa za gafą. Domyślam się, że większość ludzi tych moich "wpadek" nie rozpamiętuje, ale ja tak. Do dzisiaj pamiętam same negatywne, przykre wydarzenia z mojego życia. Pozytywne słabo, przez mgłę.

Nie mam chłopaka i nigdy nie miałam. Nie nadaję się do życia z ludźmi na dłuższą metę. Nie wiem co będzie z pracą. Czuję, że sobie nie poradzę. Nawet przez etap rekrutacji nie przejdę. Przed zwykłą prezentacją na studiach, czy kolokwium nie śpię całą lub pół nocy. Co będzie przed rozmową kwalifikacyjną? Jak przetrwam pierwszy dzień w pracy?

Nie należę do osób atrakcyjnych fizycznie (mówiąc eufemistycznie). Usłyszałam parę niemiłych słów w swoim życiu (raczej gdy byłam młodsza - np. gimnazjum), pamiętam je do dzisiaj. Jednak najgorsze jest to, że sama siebie nie akceptuję. A to już prosta droga do innych schorzeń (pewnie dobrze wiecie jakich).

Ostatnio mam jakiegoś doła. Wakacje jak zwykle były dla mnie straszne. Całe dnie w domu przed kompem + dołująca rodzina. 3. tydzień studiów a ja płaczę ostatnio właściwie codziennie. Czyżby to jesień? Czy po prostu to normalne u mnie.

Dobra, dobra, resztę napiszę w odpowiednich tematach

Najgorszy jest ten lęk. Trudno to wytrzymać jak się jest samemu. A wszystko przez niezaspokojone potrzeby.

ankag, hejka na forum

Witam na forum!! . Czuj się jak u siebie

ankag, hej

Miło Cię poznać, nie mniej jednak na wstępie muszę zaznaczyć, że mocno powinnaś pomyśleć o odwiedzeniu psychologa lub psychiatry, a najlepiej obu

L.E., przydałoby się, ale ja naprawdę nie wiem czy to coś da. Ja mam problem otworzyć się przed kimkolwiek, wątpię żebym się otworzyła przed kimś obcym. Tutaj w Internecie jestem całkowicie anonimowa to jest o wiele łatwiej.

Doskonale rozumiem Twoje problemy. Jestem taki sam.

Witaj na forum.

duskfall, dzięki za miłe słowa - z jednej strony cieszę się, że w końcu ktoś rozumie moje problemy, a z drugiej strony przykro mi, że ktoś jeszcze się tak męczy jak ja widzę, że też z Wrocławia jesteś :)

duskfall, dzięki za miłe słowa - z jednej strony cieszę się, że w końcu ktoś rozumie moje problemy, a z drugiej strony przykro mi, że ktoś jeszcze się tak męczy jak ja widzę, że też z Wrocławia jesteś :)

=)

Haha, tak. Zaraz sie okaze, ze sasiadami jestesmy