Problem z partnerem

Partner z którym się spotykam ma za sobą przeszłość.

Ma prawie 3 letnie dziecko.

Nasz, a może jego problem polega na tym, że nie może przestać myśleć o dziecku.

Cieszę się, że dziecko jest dla niego najważniejsze i go popieram, ale jak sam ostatnio wspomina ciągle, jest mu ciężko układać swoje życie. Myśleć o kimś innym (o mnie).

Jego myśli są tak natrętne, że wykańczają go.

Chciałby więcej czasu poświęcać mi i być spokojnym kiedy jakiegoś dnia nie spotka się z dzieckiem lub spędzi z nim mniej czasu.

Teraz jeśli to się zdarza jest zamknięty w sobie, przygnębiony, smutny.

Nie potrafię mu już pomagać.

2 lata mijają a my nic nie możemy zbudować, bo on jakby ciągle się waha.

Stawia mnie i dziecko jako wybór, albo ono albo ja bo nikt z nas nigdy nie będzie szczęśliwy.

Jeśli wybierze mnie boi się, że dziecko na tym straci.

Jeśli wybierze dziecko będzie cierpiał z braku mojej osoby.

Tworzymy fajną parę, dogadujemy się we wszystkim i ciągle pomagamy sobie, ale jedynym tematem który stwarza nam problemy jest właśnie wyżej opisana sytuacja.

Wszystko to dla niego czarne obrazy i wieczne cierpienie do końca życia.

Jak mam mu pomóc? Jak on sobie może pomóc?

Stwierdził, że poszedłby do psychologa, ale uważa, że to tylko głupie rozmowy.

Ostatnio zaczął uciekać w alkohol. Nie może wypić umiarkowanie tylko zawsze dużo za dużo

Martwię się.

Zmartwie Cie.

Chcac byc z nim musisz sie pogodzic z faktem,ze bedziesz zawsze na drugim miejscu po dziecku.

Tak jest zawsze,kiedy tworzy sie zwiazek z dzieciatym.

Albo dzieciata :)

Ale mi to nie przeszkadza.

Jestem na drugim miejscu, ok.

Pisałam zupełnie o czymś innym...

To też jego męczy, że non stop myśli tylko o dziecku.

Chciałby nie mieć wyrzutów sumienia, że kiedy jest ze mną, to krzywdzi dziecko i odwrotnie.

Nie. Pomieszkujemy tylko. Raz u niego, raz u mnie.

Chciałabym aby chociaż na wieczory wracał do domu, móc zjeść z nim kolację, porozmawiać o całym dniu nie przez tel. Zjeść rano śniadanie, wypić kawę i każde rozchodzi się do pracy.

Tylko kiedy od jakiegoś czasu jest w depresji to woli wrócić do siebie do domu, albo spotkać się z kolegami i wypić.

Może nie zaklimatyzował się jeszcze w tej sytuacji, że rozszedł się z żoną i dziecko mieszka z nią.

Często mówi, że brakuje mu rodzinnego ciepła, ale ma na myśli tylko okrzyki, bieganie i budzenie dziecka...

Byłby najszczęśliwszy, gdybym była ja i dziecko.

Wiadomo, to nie realne...

Plus jest w tym, że on chce nauczyć się nie myśleć tylko o dziecku, ale też ułożyć swoje życie, dać coś sobie.

Chce ale nie potrafi.

[Dodane po edycji:]

Ostatnio nie potrzebnie "wsiadłam" na niego ze wszystkimi pretensjami. Zwyczajnie to wynika z tego,że się martwię, ale mężczyźni.. w dodatku Ci "nadmiernie wrażliwi na swoim punkcie", nie rozumieją tego.

Zazdrosna się zrobiłam o te jego wypady, alkohol.. do tego stopnia, że nie wiedział, czemu wyłączył telefon, jak wrócił do domu i tym bardziej o której.

Zazdrosna też jestem o kilka kobiet, które przez jego imprezy zaczęły jakoś dziwnie uśmiechać się do niego i oczywiście to wystarczyło by w mojej głowie powstały różne wyobrażenia.

Powiedział w końcu, że powinnam się leczyć, z kimś porozmawiać, bo on mnie nie oszukuje. Żeby wszyscy mu dali święty spokój, że jesteśmy tacy sami i wykańczamy go..

Nie wiem jak mam postępować. Powinnam dać mu spokój? nie odzywać się, czy dalej odzywać troskliwie?

Pewnie nie powinnam mieć żadnych pretensji.. tylko zdusić w sobie swoje głupie myśli i emocje.