10 letni fatalny stan umysłu - jak sie z tego podnieść??

Witam, mam 25 lat, nigdy nikomu o tym nie mowilem ani nie pisalem, czas najwyzszy cos z tym gownem zrobic, bo powoli zaczynam czuc ze umiera we mnie zycie, jest coraz gorzej, ale od poczatku. Moje problemy zaczely sie w wieku przejscia z gim do liceum, zawsze bylem dzieckiem kontaktowym, mialem duzo kolegow, kolezanek, bylem mysle w miare normalnym chlopakiem, nie zastanawialem sie nad soba, wstawlem rano i mialem spokoj w glowie, poprostu zylem. W liceum zrobilem sie dziwnym czlowiekiem, przestalem sie odzywac do ludzi, tracilem kontakt ze swiatem coraz bardziej, cos mi w glowie sie pomieszalo, zrobilem sie odrzutkiem i samotnikiem, ale mimo ze taki bylem to jednak nie czulem sie tak fatalnie jak dzisiaj, a dzis? jestem kompletnie zmeczony, najprostrze czynnosci fizyczne sa dla mnie wyzwaniem, moje cialo jest tak slabe jakbym ciezko pracowal fizycznie, a ja tylko odpoczywam, niczego mi materialnie nie brakuje, film "dzien swira" to caly ja ale tam jest jeszcze w miare kolorowo, myslalem ze to wina tego ze nigdy nie mialem dziewczyny, ze brakuje mi czulosci, bliskosci drugiej osoby ale to tylko tak myslalem bo od roku ja mam i przy niej udaje ze jest ok, patrze jej w oczy a ona mi i czuje jaka mam pustke w glowie, wracam do domu i jestem wypruty psychicznie, a ona? ostatnia rzecza na tym swiecie jaka by mogla sobie pomyslec to ze ja mam jakis problem ze soba, a tak wlasnie jest, chce z nia skonczyc od jakiegos czasu, ale nie potrafie tego zrobic, boje sie ze zrobi sobie cos zlego, wiem ze mnie bardzo kocha, az do przesady, chodz nie wiem za co, gdy pyta czy ja kocham, nie potrafie powiedziec ze nie, nawet nie wiem czy ja kocham, czy ja potrafie kochac?.. nie moge cale zycie udawac, mam taki burdel w glowie ze chyba nikt takiego nie ma, tak przynajmniej czuje, powoli zaczynam rozumiec bledy mlodosci, ale juz jest za pozno, jak mam sobie pomoc? jak myslalem o psychiatrze to odrazu mysl, co on mi moze pomoc, slowa mi juz nie pomagaja, nawet nie wiem jakbym mial mu opisac moj problem, to jest tak skomplikowane ze ja sam sie w tym zgubilem, ale jesli nie on to kto?? Co mam robic, nie moge tak dalej zyc bo to sie zle skonczy..

Adam87, spróbuj z tym psychiatrą

Rozumiem Twoje obawy, ale specjaliści są przeszkoleni do tego, żeby pomóc osobom takim, jak Ty.

Prawdopodobnie jesteś wystarczająco inteligentny, żeby zrozumieć że ludzka egzystencja jest chujowa i bezsensowna a społeczeństwo w którym żyjemy jest zjebane. Jeżeli sam nie znajdziesz sensu to nie pomoże psychiatra.

tak kaczanov najlepsze co możesz zrobić to jeszcze bardziej zdołować zdołowaną osobę.. brawo stary.

Prawdopodobnie jesteś wystarczająco inteligentny, żeby zrozumieć że ludzka egzystencja jest chujowa i bezsensowna a społeczeństwo w którym żyjemy jest zjebane. Jeżeli sam nie znajdziesz sensu to nie pomoże psychiatra.

Nie znalazlem sensu.. ale jesli ty masz normalnie w bani to nie musisz mi takich porad dawac, bo ja chce cos zmienic i oczekuje ze ktos mnie zmobilizuje, a nie splyci z dna do jeszcze wiekszego bagna, wogule to ze tutaj napisalem to sam sie sobie dziwie, bo jestem juz taki zoobojetnialy.. ze az prawie sztywny, rozumisz??

Czy jest mozliwe ale tak realnie, aby wstac rano i sie nie bac, a poprostu zyc? jak 10 lat temu? czy sa jakies leki ktore sa w stanie fizycznie zmienic moj stan umyslu? sama rozmowa czy terapie z psychiatra nic nie da, ja nie potrzebuje podniesienia systemu wlasnej wartosci, bo i tak mam go niski i on mi nie przeszkadza, ale tego zeby sie tak nie meczyc, byc chociaz "sztucznie szczesliwszym".

Jestem w niesamowicie podobnej sytuacji, z tym że deko krótszej oraz przeplatanej epizodami normalności.

Podziwiam, że potrafiłeś wytrwać w takim stanie 10 lat i nawet zdobyć dziewczynę, to kosztuje sporo energii, utrzymanie relacji. Nie rzucaj jej, najlepiej powiedz jej o wszystkim. Może nie tak od razu, ale teoretycznie jest to bliska Ci osoba, a zakładając, że zaczniesz walczyć z otępieniem i rozpoczniesz leczenie - warto być szczerym, związek to związek.

No pewnie, że są na to leki. Psychiatra to mus. Skoro 10 lat nic nie drgnęło, farmakologia to podstawa. Zwłaszcza, że jak piszesz, jesteś już wyczerpany fizycznie. Dobrze, że piszesz na forum. Znaczy to, że masz jeszcze jakiś impuls walki z tym marazmem. Może jak pogadasz o tym z dziewczyną to też Cię trochę zmobilizuje.

Trzymam za Ciebie kciuki. Staraj się nie zapominać o tym jak to było kiedyś budzić się z energią do życia.

Adam87,

fajnie miec bliska osobe , która pomoze i popatrzy z boku czasem doradzi coś czego samemu sie nie zauważa , to ważne,idź do lekarza i spróbuj z lekami one pomagaja i walcz

Adamie jezeli chodzi Ci o sztuczne szczescie to nie tak zle widze Twoja przyszlosc. Wystarczy ze pojdziesz po leki i bedziesz mogl je miec. Osobiscie radzilbym poszukac jeszcze sily w sobie i zmobilizowac sie np do pojscia do psychologa i sprobowac na nowo znalesc sens zycia. Jak wejdziesz w psychiatrie to pewnie zostaniesz tam na dlugo a leki dzialaja tylko wtedy kiedy je bierzesz a nie rzadko pogarsza sie po ich odlozeniu.

Nie chce psychologow, naprawde slowa, ani rozmowa mi nie pomoga, ja nie mam potrzeby zeby przed kims sie otworzyc, tylko zeby miec wiecej zycia w sobie i zebym sie nie zastanawial nad soba i nie byl taki zmeczony, jedynie co moze mi pomoc to leki, tylko interesuja mnie jak one dzialaja, bo jesli tak jak piszecie ze po odstawieniu ich wracaja te same szare mysli , to nie ma sensu ich brac. Czy ktos moze cos wiecej na ten temat powiedziec.

Myślę, że jakbyś znalazł dobrego psychiatrę, to on by ci wytłumaczył co i jak z tymi lekami. Choć mi leki średnio pomagają, to i tak wydają mi się najsensowniejszą formą pomocy. Również średnio wierzę w uzdrawiającą moc rozmowy, co najwyżej wspierającą. Pociesz się że taka apatia to nic niezwykłego i stanowi część ludzkiego doświadczenia. :)

Lec do psychiatry, nie ma na co czekac Pelno tu ludzi z problemami twojego typu i nie jedna osoba z tego wyszla Leki w dzisiejszych czasach sa w wiekszosci bezpieczne i skuteczne... bylem w podobnym stanie jak ty, jednak po dobraniu odpowiedniego leku wszystko przynajmniej czesciowo wrocilo do normy. W kazdym razie jak najszybciej udaj sie do lekarza... zobaczysz, zalowac nie bedziesz Pozdrawiam

Jeśli chodzi o leki to bez wątpienia pomagają one w ciężkich stanach psychicznych.