Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia)

Snejana, dziś nażarłam się jak głupia, a powód oczywiście znany - moj wygląd... ludzie mają mnie za atrakcyjną, a ja czuję się jak gruba, utuczona świnia... ;(

nie ma to jak przytyć prawie 10kg w niespełna miesiąc. .

jestem ohydna.

Czy to jest aż takie śmieszne, żeby się z tego śmiać, głosy się ze mnie śmieją, że znów zwymiotowałam

nazywam się niewarto, to nie jest śmieszne wręcz przewnie smutne.

Przykro mi,że tak źle się czujesz.

mam takie pytanie: z jakich powodów siebie karacie? bo zaburzenia odżywiania są formą kary. ja np. wpadłam w to bo gdy skończyły się wszelkie opcje zwrócenia na siebie uwagi rodziców, pomyślałam, że może jestem brzydka, gruba i jak wyładnieję to mnie zauważą. a jak to jest u Was?

Dziękuję Wam dziewczyny... Tylko z kim ja mam porozmawiać? nie mam nikogo takiego. Boję się mówić lekarce. Czy ona może mnie zamknąć w psychiatryku, jakby się dowiedziała, że wymiotuję? Bo tego się najbardziej boję.

nazywam się niewarto, nie bój się. Przymusowe leczenie stosuje się tylko w skrajnych przypadkach zagrażających życiu. A naprawdę warto, żebyś o tym powiedziała.

WIem jakie to trudne, ja też mam trochę problemów jedzeniowych i jestem bardzo przeczulona w tym temacie, do tego stopnia, że również nie potrafię o tym rozmawiać, ale mam nadzieję, że kiedyś, z czasem, się uda. Tobie też tego życzę

wg. przepisów prawa - tylko w przypadku zagrożenia życia własnego lub cudzego (podejrzenie samobójstwa, agresja). nie słyszałam nigdy o tym, aby stosowano przepis do osób z zaburzeniem odżywiania. Ci trafiają na oddziały dopiero po hospitalizacji w wyniku skrajnego wycieńczenia organizmu chorobą.

nazywam się niewarto, Lilith, ma rację. nie sądzę żeby przez to zamknęli Cię w szpitalu a lepiej o tym mówić

2Proof, ja zawsze wpadam w rzyganie z poczucia bezradności... wtedy kiedy dociera do mnie że za dużo zjadłam... pojawia się paniczny lęk że przytyję więc się tego pozbywam... może i jest to jakiś sposób karania siebie za brak kontroli nad popędami.

powiem wam że najbardziej dręczą mnie moje "uczty" i przygotowania do nich. To przypomina planowanie przestępstwa Wypytuję mamę kiedy nie będzie jej cały dzień w domu, zapewniam sobie odpowiednią ilość pieniędzy i systematycznie znoszę do domu różne świństa... czekolady, ciastka, chipsy, budynie, paluszki, ogórki konserwowe itd. Czuję się podle kupując to i chowając w domu. Potem nastaje dzień uczty, czyli wpierdalanie tego wszystkiego i rzyganie a potem znów żarcie i znów rzyganie. Nie raz tracę przytomność podczas wymiotów. Po przebudzeniu jakby nigdy nic kontynuuję dopóki nie skończy się jedzenie. Choćbym już rzygała krwią nie odpuszczę sobie... i najgorsze jest to że zawsze i co chwilę obiecuję sobie że to już ostatni raz... a i tak to powtarzam

chyba niewiele mnie różni od ćpuna czy alkoholika...

Dziewczyny jeśli któraś z was niedawno zaczęła to robić to zawracajcie z tej drogi jak najszybciej bo u mnie to już trwa 14 lat i czuję do siebie coraz większe obrzydzenie

Agasaya, a dlaczego każesz się mając takie niepochlebne zdanie o sobie samej? bo dlaczego się wymiotuje to rozumie.

powiem Wam dziewczyny, że ja z tym 10 lat żyłam. stracone 10 lat życia. udało mi się w miarę wyjść, jeszcze parę lat potem trwało, abym unormowała stosunki ja-jedzenie. odchorowałam poważnie to zaburzenie. wyszłam na prostą, nawet udało mi się zajść w ciążę i urodzić zdorwiutkie dziecko, chociaż szans mi nie dawali. ale do dzisiaj (i wiem, że do końca życia) mam poczucie strachu, że znowu w to wpadnę. tak łatwo się w tym zatracić...

no właśnie ja nawet chciałabym jeść normalnie, ale nie potrafię już, a rozmawiać o takich rzeczach jest mi wstyd. To dobrze, że chociaż szpital mi nie grozi.

2Proof, wiesz na terapii udało mi się ustalić tyle że to jest wynik stosunku jaki mieli moi rodzice do mojego jedzenia.

Moja mama karmiła mnie zawsze na zapas. Wmuszała nieraz we mnie aż zwymiotowałam z przejedzenia

Z drugiej strony był ojciec który na każdym kroku przypominał mi że jestem tłusta, gruba i za dużo żrę (nie jem a żrę wg niego). Zamykał mi lodówkę kiedy sięgałam po jedzenie i tego typu rzeczy.

no więc wychowywano mnie w takim sprzecznym stosunku do jedzenia i w poczuciu że będę niedobra niezależnie od tego czy zjem dużo czy mało

nazywam się niewarto, to niebezpieczny etap tej choroby. ponieważ masz świadomość co się dzieje, ale nie potrafisz sama się z tym uporać - czujesz wstyd. a przecież to choroba, tak jak chorobą jest grypa, nowotwór - i anoreksja i bulimia dotyczą fizycznego uszkodzenia organów, tutaj - żołądka i jelit, trzustki, wątroby... w wyniku tych zaburzeń organy nie funkcjonują prawidłowo, nie potrafią też samodzielnie (w zaawansowanych stadiach) powrócić do należnych im funkcją. Wstyd natomiast, to uczucie, które będzie Cię skutecznie blokować przed poszukaniem pomocy dla siebie! suma sumarum - Twój organizm w efekcie będzie wycieńczony, trafisz tak czy siak do szpitala gdzie zostaniesz zdiagnozowana a stamtąd do psychiatryka. no tak to było w moim wypadku. dodam, że wstyd, który odczuwałam w wyniku nieumiejętności poradzenia sobie samej z anoreksją spowodował, że chciałam przyśpieszyć destrukcję mojego istnienia... i w ogóle robiłam wiele głupich rzeczy...

-- 12 sie 2012, 22:38 --

Agasaya, to bardzo ważne aby odkryć przyczynę zaburzonego podejścia do jedzenia i swojego wizerunku, samooceny. często odkrycie tego i uświadomienie sobie, że doznało się krzywdy ogromnie pomaga wyjść z zaburzenia odżywiania dlatego zadałam ogólne pytanie.

nazywam się niewarto, zatem powiesz lekarce? obiecasz?

2Proof, ja sobie niby uświadomiłam ale nie jestem w stanie przypomnieć sobie jakie było moje myślenie wtedy na ten temat i dlaczego zaczęłam to robić

w innym wątku już pisałam że mam zablokowane niektóre obszary wspomnień... jakby wycięte z pamięci i nie jestem w stanie teraz do nich dotrzeć

wciąż ta myśl "przytyłaś, więc zadzwoń do kliniki, że nie potrzebujesz leczenia zamkniętego".

zaczynam patrzeć na jedzenie przez pryzmat tego, czy łatwo go zwrócić czy nie..

niech to się skończy.

2Proof, moja psycholog uważa że ja wyrzyguje złość... do ojca, do koleżanki, do siebie. Nie potrafię komuś powiedzieć wprost wielu rzeczy, tłumie w sobie masę emocji, aż nie daje rady... chociaż na etapie obecnym, często wymiotuje z braku zajęcia, z nienawiści do siebie (głównie z powodu tego że wymiotuje, więc błędne koło...) czy właśnie ze złości lub ze stresu...

Marze o zapisaniu się na jakieś zajęcia sportowe, gdzie mogłabym się wyładować. Może by pomogło? ale chwilowo brak czasu i pieniędzy, trzeba próbować sobie radzić samemu, choć jest to coraz trudniejsze i w mojej głowie prawie nierealne...

nieidealna, wiesz że potrzebujesz pomocy. Chciałabyś żebyśmy powiedziały, że nie, ale potrzebujesz, bardzo! Jak już zaczęłaś iść w dobrą stronę to nie rezygnuj z tego...

Agasaya, a tak na co dzień, po normalnych posiłkach też wszystko ląduje w kiblu? Jeju, czemu w końcu nie może być lepiej ...

ja wyżyłuję złość, samotność,brak samorealizacji któtej nienawidze...

bretta, wiem, że nie jestem zdrowa. ja po prostu nie chcę iść do szpitala..

nieidealna, nikt nie chce... ale pomyśl, chcesz żyć zawsze tak jak teraz? W szpitalu mogą Ci pomóc na dłużej, to będzie dla Ciebie dobre...

ja miałam anoreksję jakieś 10 lat temu, wtedy faktycznie byłam wycieńczona i przez cały czas jej trwania nie wierzyłam, że mam tę chorobę. Nawet miałam wypis ze szpitala z diagnozą, ale myślałam, że lekarze mnie oszukują. Dopiero po latach dotarło do mnie, że to była faktycznie anoreksja. A teraz nie mam już takich problemów, jem co prawda mało, ale regularnie. Zwymiotuję sobie czasem, jak mam na to ochotę. No i nie jestem już tak skrajnie chuda jak kiedyś, mam normalną wagę. Tak mi się wydaje, że to mało poważne, na tyle mało, żeby zadręczać takimi problemami moją lekarkę.

bretta, na co dzień nie... reguły tylko żrę napadowo

nazywam się niewarto, nie zadręczać tylko opowiedzieć o stanie swojego zdrowia. ona od tego jest

bretta, na co dzień nie... reguły tylko żrę napadowo

 

nazywam się niewarto, nie zadręczać tylko opowiedzieć o stanie swojego zdrowia. ona od tego jest

ja uważam , ze te moje problemy są wymyslami pustej idiotki...ludzie mają poważne choroby nie nie "zjeść i żygać" , "o boże dwa kilo więcej"

wiem, ze to choroba. ale i tak czuję się jak pusta idiotka

cokolwiek zjem, boli mnie brzuch postanowiłam, że postaram się odzyskać wypis ze szpitala, na którym mam diagnozę anoreksji i może dam go lekarce i powiem, że nie jest najlepiej... jutro pojadę do szpitala i dowiem się, czy mogę odzyskać ten wypis, bo oryginał zniszczyłam, bo nie chciałam, żeby ktokolwiek się dowiedział, że mam taką diagnozę.

Odchudzam się i widzę pierwsze efekty.Myślę,że to nie nawrót ed tylko zwyczajne ochudzanie,ale gdzie jest ta granica?

Szkarłatna litera, granica już została przekroczona, kiedy zaczęłaś się odchudzać i chudnąć...