"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

jasne, tylko zatanawia mnie, dlaczego taka gromada ludzi się ode mnie odwróciła... nie robiłam im nic złego, stalam sie naprawde byc ok, mam dosc duze poczucie humoru.. nei jestem jakims ponurakiem a jednak...

kosunia91, wiem co czujesz, opinie innych są potrzebne aby zbudować w sobie poczucie własnej wartości, jak też tak mam, zresztą kazdy tego potrzebuje ale uwierz mi każdy , a szczególności Ty , jest wyjątkowy i wspaniały już choćby dlatego, że potrafisz się opierać modzie, opinii, poglądom innych itd.

Pamiętam czasy liceum kiedy rówieśnicy nie tolerowali mnie za to że jestem inna, mam swój świat, odrzucali mnie, zawsze stałam zboku, choć było mi ciężko bo strasznie mi dokuczali i wyśmiali, ja i tak starałam się mieć ich gdzieś choć łatwo nie było, . Dobrze bowiem wiedziałam, ze to dzieciaki, które umysłem nie wyszły jednak z przedszkola, nie chciałam mieć nic wspólnego z kimś takim. Oni widzieli tylko to co człowiek nosi na sobie, czy chodzi na imprezy i ile wtedy może wypić, itp. Typowy pusty przykład zepsutej młodzieży, i do tego dziecinnej. Ja zawsze inaczej spoglądałam na człowieka, bardziej dojrzale i dlatego dziś, z perspektywy czasu, nie żałuję swojej postawy. kosunia91, uwierz mi, także w Tobie tkwi piękno i dobro, które szuka tylko ludzi aby je odkryli kwestia oczywiście trafienia na takich ludzi, ale jeśli będziesz sobą NA PEWNO takich spotkasz Czołem i głowa do góry

Ooo dziękuję za słowa otuchy :** No mam nadzieje, że kiedys i ja wkoncu trafie na takich dojrzałych ludzi :)

Wraca strach przed rokiem szkolnym. Cholera, ataki paniki jeszcze przeboleję, ale jak tu skończyć liceum, nie potrafiąc słowa na głos przeczytać, o referacie nie wspominając i mając coraz gorsze problemy z wypowiadaniem się bez "duszenia" i trząsawki, tym bardziej, że cholernie się chce? Z góry wiem, że moja matura to będzie porażka, po co do liceum poszłam... No po co? Przez te zafajdane lęki nie mogę wykorzystać swojego potencjału!

I jak wbić sobie do głowy, że ja to ja, ta teraz, nie jakieś przyszłe wyobrażenie po dwudziestu terapiach? Jak "puścić" i żyć zamiast czekać, analizować i bać się, że jak zacznę spadać, to nikt mnie nie złapie? Fuckfuckfuckfuck...

Za dużo siedzę na jęczarni ostatnio z braku konstruktywnego zajęcia.

bardzo źle

tzn nie mam silnych lęków, bo mam świadomość tabletki w kieszeni, ale ogólnie taki bezsens mnie dopadł, taki brak sensu, takie poczucie.. samotności, odrzucenia, że znów zrobiłam coś nie tak..

no w zasadzie wszystko po staremu, tylko silniej to odbieram dziś..

Mama nauczyła się już, że jak na jej pytanie jak się czuję, mówię, że jest " normalnie", tzn, że nie jest dobrze i że nie ma sensu zadawać pytań..

uff

--------------------------

zaczepił mnie dziś znowu jakiś facet .. byłam tak niemiła , że aż mi się potem głupio zrobiło, jak go opier...łam ..

ale co.. kolejny starszawy lowelas myślący, że co to nie on

w każdym razie wiję się w tym moim smutku, samotności, rozpaczy momentami wręcz, karmię sie tymi lękami, poczuciem beznadziejności, nieatrakcyjności, i ch*j

no chyba się potnę normalnie..

chyba, że przejdę się na basen solankowy, a potem będę tak zmęczona, że nie będzie mi się nic chciało..

amelia83, mądra z Ciebie Kobietka

Czemu zawsze, jak coś organizuję, z myślą o sobie i o innych, to ostatecznie wychodzi ostatecznie na to, że ja z tego nic nie mam, tylko z uśmiechem przyklejonym do gęby muszę udawać, że wszystko okej, że inni się bawią znowu, ja nie, no cieszę się waszym szczęściem po prostu...?

ja pierdykam...

zrobiłam badanie moczu i krwi.. bo coś mało sikam..

2 razy wyższy niż norma poziom kreatyniny i ciut za niski poziom mocznika..

poza tym szczawiany wapnia, ale, to to nie nowosc :/

umieram ?

ma ktoś z Was doswiadczenia z podwyzszonym poziomem kreatyniny i za niskim poziomem mocznika we krwi ? :,(

jasaw, ...żadna mądra, z doświadczceń wiem, jak to jest zabiegać o akceptację a to często odnosi odwrotny efekt, a kiedy tą akceptacje odnajdziemy w sobie, nie taką na 100% ale taką zdrową to jest nam łatwiej

też odstawałam od rówieśników, czułam się inna prawie od zawsze "dziwadło, dziwoląg" i takie tam, bo nie byłam taka spontaniczna i wyluzowana i bardziej na kogoś z innej epoki się czułam...teraz przeszło, trochę już wyrosłam z lat szkolnych i nabrałam dystansu..ale czasem wracają myśli typu " co ja tu wogóle robię" ale boli zdecydowanie mniej

boli nerka

nie moge sie wysikac

matka nad głowa

upał

dno

Niemoc, zmęczenie, brak żadnych popędów które nadawałyby cel mojej egzystencji.

Dlaczego ja muszę ciągle sabotować własne życie?

Dlaczego nie mogę sobie pozwolić na szczęście?

Dlaczego muszę żyć w takim poczuciu winy? Bo chyba karę sobie funduję.

Tak w przenośni to samotnie, własnymi rękoma kręcę sobie ochoczo własną pętlę na szyję, podśpiewując drżącym głosem słodko-gorzką piosenkę o tym jak mnie to nie obchodzi, kiedy właśnie jest wręcz przeciwnie.

Nie mam sił do siebie.

Nie mam nawet sił do tego, że nie mam do siebie sił i tylko słowo "żałosne" mi chodzi po głowie.

Ile mozna myslec o osobie z ktora juz dawno sie nie jest ? 3 lata ? to chyba nienormalne

SeRu, zdefiniuj słowo " normalne"

Ile mozna myslec o osobie z ktora juz dawno sie nie jest ? 3 lata ?

Całe życie.

dobra.. muszę się wyżalić..

jak to jest.. niby ma się tych znajomych, lepszych , gorszych..

i tak by było fajnie raz na jakiś czas dostać smska z pozdrowieniami, albo ogólnie jakieś dobre słowo..

nie wydaje Wam się?

ot tak.. bez oczekiwania na odpowiedź..

każdy chciałby wiedziec jak ma dalej żyć

To prawda, niestety zauważyłem, że przyjaciele nie pojawiają się tak znikąd, trzeba o nich zabiegać. Od kiedy popadłem w depresję większość osób zapomniała o mnie, to przykre, ale jak ktoś za sprawą doła wtapia się w otoczenie to mało kto go zauważa. On właśnie tym bardziej potrzebuje uwagi, tego żeby ktoś zaobserwował jego problemy, a tym czasem staje się jakby niewidzialny dla innych. Tu się okazuję że z przyjaźniami jest jak w Simsach, trzeba o nie dbać, bo inaczej wygasają. Szkoda że czasem tak prosta sprawa, jak wysłanie SMS-a czy wiadomości na Facebooku od starego znajomego jest takie trudne do pomyślenia.

no

-- 29 lip 2012, 20:37 --

dobra.. powrót tutaj nie był najlepszym pomysłem..

wręcz fatalnym

serduszko tylko drży, myśli, nadzieja..

pier*olona nadzieja

i zakrwawiona ręka

przynajmniej uświadomiłam sobie moje problemy

ze sa powazniejsze niz myslalam

-- 29 lip 2012, 20:48 --

no nie.. nawet usunac sie nie umiem

-- 29 lip 2012, 21:08 --

chce umrzeć :,( :,( :,(

tak dawno nie było mi aż tak źle

-- 29 lip 2012, 22:19 --

na reszcie przychodzi wyciszenie...

Jestem koszmarna

Nie dość, że nie chciało mi się iść na siłownię to jeszcze zjadłam milion kalorii. Będę gruba!!!

-- 30 lip 2012, 18:35 --

be_strong, już Ci lepiej?

ja przytyłam 3 kg i nie moge sie wziąść spowrotem za diete... brak motywacji do diety i ruchu...

i tak bede gruba,brzydka, stara panna...

-- 30 lip 2012, 18:35 --

 

be_strong, już Ci lepiej?

tak.. bez porównania

dziękuję :*

SeRu,

całe życie

Widzę, że to jeden z aktywniejszych tematów a biorąc pod uwagę, że w moim nie bardzo chcecie mi pomóc to pojęczę tutaj troszeczkę. Więc siedzę sobie od kilku dni w domu co kompletnie mi nie służy. Całymi dniami leżę patrzę się w sufit i nawet o niczym nie myślę. Śpię czasami po 12 godzin, co może być przyczyną wiecznego zmęczenia, ale dzisiaj spałam idealne 8 godzin, może nawet niecałe. Powinnam być wypoczęta cały dzień natomiast cały czas leżę i pewnie bym spała gdyby nie to, że nie potrafię zasnąć :/ Tak mnie wszystko irytuje, że mam ochotę skoczyć z okna jak słyszę od rodziców "znowu nic nie robisz cały dzień" i tym podobne. Nom, to chyba tyle co chciałam pomarudzić. Zapytam jeszcze czy ma ktoś jakiś sposób, może zna jakieś produkty, albo tanie tabletki w aptece czy sklepie zielarskim które dałyby mi jakiegoś kopa? Czuję, że kompletnie marnuje te wakacje leżąc i nic nie robiąc. Co mam zrobić żeby nie być wiecznie zmęczona? :/ Kawę już staram się odkładać bo niezdrowa :)

już od miesiąca nie mogę normalnie spać, coraz mniej jem. dziś prawie podcięłam sobie żyły nożem, w końcu zrezygnowałam. terapię zaczynam dopiero od września, a leki nie działają. moje życie to jedna wielka pomyłka...