Jak to jest być kochanym?

Jakie to uczucie kochać i być kochanym?

A Ty jak myslisz?

myślę, że tylko tego mi brakuje, ale nie wiem jak to jest, bo nigdy tego nie doświadczyłem w pełni

Jezeli tylko tego, to szczesciarz z Ciebie :)

raczej AŻ tego :)

mar_fil, ile masz lat?

do momentu aż ktoś Cię nie zrani jest całkiem zajebiście

nie zapomnij, że Ty też możesz ranić

CzlowiekWmasce, lubie to

W zweiazkach co jakis czas ludzie sie rania.. chociazby nieswiadomie i z uwagi na roznice plci,,wazne jest co sie z tym zrobi

mar_fil, ile masz lat?

17

CzlowiekWmasce, lubie to

A ja nie lubię określenia jakiego użyła koleżanka powyżej. Rodzaju ran może być parę trzeba umieć być człowiekiem umieć je określić i wybrnąć z danej sytuacji, a nie taić swoje emocje.

Czy jest na forum ktoś oprócz mnie, komu w ogóle nie zależy na byciu kochanym ?

mark123, ja tam lubię się kochać i być kochanym.

mark123, nie sadze... jestes przeciez wyjatkowy

to pytanie tylko do kotków perskich.odpowiedzą jest przerazliwe mruczenie i wyraz ryjka przypominający kopertę

mark123, nie sadze... jestes przeciez wyjatkowy

Moim zdaniem bycie wyjątkowym raczej dotyczy tylko pozytywnych osób. Do mnie pasuje określenie nietypowy, dziwny.

Czujesz spokój, wsparcie, a także masz pewność, że jeśli nawet coś cię dotknie, jesteś pewna/y, iż "autor nie to miał na myśli" /czytaj, nie chciał Cię zranić/...

Rozowo nie jest, to nie bajka :) Bycie kochanym nie oznacza zycia w scenariuszowym wyidealizowanym harlekinie. Niemniej jednym zdaniem mozna okreslic: kochanie to jakby otualaly Cie puchate skrzydla, jest cieplo, bezpiecznie, unosisz sie w chmurach

Mnie nigdy nikt nie kochał. Za to uczucie obojętności i pogardy znam bardzo dobrze. Przez to ja też nie umiem kochać. Przeraża mnie ten chłód wewnętrzny. Jak widzę na ulicy czy w tv zakochane pary tulące się do siebie to szlag mnie trafia.

Miłość ma raczej zbyt wiele postaci,by jednoznacznie to określić,chodzi o miłość partnerską,rodzicielską,przyjacielską ? O jaki rodzaj relacji chodzi D: ?

Często też dla dobra człowieka,rani się go teoretycznie i dopiero później z czasem wychodzą intencje.

Takie to zbyt poyebane jest imho.

Ja byłem kochany (matka i babcia okazywali mi to, co jest uznawane jako okazywanie miłości), natomiast sam ich nie kochałem. Mój układ limbiczny nigdy nie potrafił identyfikować czegoś takiego jak miłość. Jakieś dwa lata temu mniej więcej poznałem od strony teoretycznej, czym jest miłość, ale od strony emocjonalnej to dla mnie nieznane uczucie.

Jak widzę na ulicy czy w tv zakochane pary tulące się do siebie to szlag mnie trafia.

Ja gdy widzę w realu osoby przytulające się do siebie, to czuję zażenowanie i gniew, że to co robią jest idiotyczne i mam ochotę im tego zakazać. Natomiast w świecie fantazji akceptuję przytulanie, czasem lubię fantazjować w myślach, że przytulam kogoś, albo rzadziej, że ktoś mnie przytula.

siostrawiatru, dobrze byłoby gdybyś na początek choć polubiła siebie, mimo to wszystko...

To świetne uczucie. W moim życiu miłość to zawsze była jedna rzecz, której byłam absolutnie pewna. Coś jak poczucie oddania swojej pracy czy pasja u innych ludzi. To poczucie pewności najbardziej lubię. Ale ogólnie jak już większość zwróciła uwagę miłość wiąże się z wieloma nieprzyjemnościami. Jest nietrwała, dla większości ludzi to wieczna zazdrość, poczucie niepewności, czy druga osoba kocha nas tak mocno jak my ją. Często właśnie ranienie się nawzajem. Poza tym sprawia, że jesteś trochę bardziej podatny na opinię drugiej osoby, uzależniasz się od niej. Jeśli trafi Ci się ktoś absolutnie szczery, otwarty, wyrozumiały i kochający, jest ok. Ale w innym przypadku jest wiele uczuć w życiu, które są cudowne, dają o wiele większą stabilizację i są bardziej trwałe.

Wszystko nabrało koloru i sensu. Kiedy obejmujemy się wzajemnie i czuję to cieplo, bliskość, akceptację czuję się spełniona i szczęśliwa