Jak to cholerstwo się zaczęło?

Kiedy i w jakich okolicznościach dopadła was nerwica? W jakiej sytuacji bądz jakie wydarzenia w życiu do tego doprowadziły.Bo zakładam że każdy z was kiedyś był normalną spokojną osobą, cieszył się życiem itd.Piszcie szczerze.Może to jest właśnie sposób jak to świństwo pokonać? Zwalczyć to u zródła.

Hm, niestety w moim przypadu nie jest to łatwe. Próbowałam sie już nie raz zastanawiać skąd zięło sie to u mnie, ale nie potrafię określić jednoznacznej przyczyny:( Wiem tylko kiedy mniej więcej zaczęłam sie czuć gorzej. Nie było to jednak powiązane z zadnym jednym, konkretnym traumatycznym doświadczeniem, więc pewnie przyczyn jest więcej. Pozdrawiam.

U mnie tez przyczyn można by wiele wymienić. Tez nie bylo zadnego konkretnego wydarzenia. Oczywiście kiedyś byłam dziewczynką pełną życia, spontaniczną, wiecznie uśmiechniętą. Jednak z czasem przygasałan bardzo bardzo powoli. Przebywanie pod jednym dachem z rodzicami ktorzy żyli razem a jednak osobno, nonstop napięta atmosfera, nie odzywanie się miesiącami. Nadopiekunczość mamy. I wszystko co sie wiąze z tym wiąze. To tak w skrócie.

hmm u mnie też raczej nie da się określić początku. Ja to zawsze byłam "dziwna" - zawsze zbyt poważna, zbyt rozsądna, rzadko uśmiechnięta, niebywale :) skryta. Ale wtedy przynajmniej akceptowałam siebie. Taa - gorzej mi się zrobiło jak przestałam siebie lubić i akceptować i przestałam umiec wybaczać sobie błędy (nawet malutkie) i pozwoliłam sobie wmówić że jestem kompletnie do niczego itp. To też tak w skrócie.

HMM. a jeżeli chodzi o mnie to ja chyba załapałam najwiekszego doła, kiedy związałam się z człowiekiem zupełnie nie odpowiednim dla mnie Myśle ze to doprowadziło mnie do nerwicy. później był okres kiedy było troche lepiej, ale niestety teraz znowu wróciło , chociaż teraz jestem z chłopakiem naprawde cudownym :) kochajacym i w ogóle :) Nie rozumiem dlaczego to wróciło ?? Dlaczego powróciła ta cholerna nerwica ?? Przeciez wszystko jest dobrze! pozdrowionka

Z czasem zaczęło rosnąć moje wygórowane poczucie wartości, zaczęłam się izolować, żyć własnym światem. W końcu doszło do momentu kiedy byłam naprawdę szalenie szczęśliwa w swej samotnii. Ten otwarty umysł. Chęć zdobywania wiedzy. Głębokie uduchowienie. Wszechogarniająca miłość do świata. To było takie piękne. Potem z czasem wszystko zaczęło się sypać. Stopniowo było coraz gorzej. Aż w końcu czułam tak straszny ogrom cierpienia. Generalnie nie było powiązania z żadnymi wydarzeniami. Tak po prostu. Samo z siebie się zaczęło. Lekarz powiada, że prawdopodobnie wszystko ma podłoże endogenne. Mam nadzieję, że to co przeżywałam nie było hipomanią. Choć teraz to już dla mnie nie ma różnicy czy mam depresję dwu czy jednobiegunową. Od 2 lat nie mogę się wyzbyć tego bólu. Ile bym dała by czuć się tak jak wtedy.

obsesyjne odchudzanie dązenie do idealu

Kiedyś jak byłam mała, moja mama wyszła do sklepu i bardzo długo nie wracała. Strasznie się bałam, płakałam i trzęsłam sie ze strachu. Mamie na szczęscie nic się nie stało, po prostu spotkała tam kogoś i dlatego to tak długo trwało, a ja od tamtego czasu zauważyłam u siebie znerwicowanie.

HMM. a jeżeli chodzi o mnie to ja chyba załapałam najwiekszego doła, kiedy związałam się z człowiekiem zupełnie nie odpowiednim dla mnie Myśle ze to doprowadziło mnie do nerwicy. później był okres kiedy było troche lepiej, ale niestety teraz znowu wróciło , chociaż teraz jestem z chłopakiem naprawde cudownym :) kochajacym i w ogóle :) Nie rozumiem dlaczego to wróciło ?? Dlaczego powróciła ta cholerna nerwica ?? Przeciez wszystko jest dobrze! pozdrowionka

To tak jak ja...Wyszłam za mąż, wyjechałam do innego miasta, mieszkaliśmy z teściami. Od początku byłam intruzem, bo nie miałam "kasy". Mąz uderzył mnie raz, potem drugi bez powodu. Wtedy jeszce nie zdawałam sobie sprawy z tego, że to psychol... Wtedy pojawiły się pierwsze napady lęku w autobusach.

Na terapii dowiedziałam się, że to normalne, że po okresie spokoju, kiedy teoretycznie "uwolnimy sie" od napięcia i strachu - wszystko wraca nie wiadomo skąd...Wystarczy jakaś mała "iskra", coś co Ci przypomni...

U mnie była ta sama czytana gazeta, czerwony samochód, śmierdzacy ser i raz rzucone w kłótni hasło...Wszystko mi się przypomniało, chociaż to nie TEN facet

Czesc , ojciec alkocholik- nic dodac nic ujac.Potem gdy bylam juz w liceum klopoty w szkole . zawsze bylam zbyt powazna i skryta. Nawet przed moim leczeniem wiele osob nie domyslalo sie ze mam fobie spoleczna. Ale to juz weszystko poza mna. Pozdrawiam cieplutko.

Moja nerwica tez rozwijala sie latami i pierwsze objawy pamietam juz jako nastolatka (a jestem juz po 30tce) tylko wtedy nie wiedzialam, ze to nerwica, myslalam, ze mam cos z glowa Otoczenie "wspieralo" mnie w tym poczuciu az do momentu, gdy wszystko sie zaostrzylo i zaczelam szukac. Najgorsze bylo swedzenie skory i egzemy (do tej pory wracaja). Oczywiscie "pomoglam" nerwicy zakopujac sie w prace ponad sily organizmu a ten sie zbuntowal. Nie spalam normalnie juz od 7 lat ale jestem dobrej mysli. Bedzie lepiej.