Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia)

overpowered, u mnie też lekarze zauważyli problem dopiero gdy schudłam,a najgorszy okres wspominam ten który opisałam

gdy miała 14-15 lat i nadwagę.

Pytali. Powiedziałam, że nie jem. Tak po prostu. Stwierdzili chyba, że ściemniam i zbagatelizowali to. Nikt mnie nie pilnował, nic nie jadłam, ale lekarze stwierdzili, że po prostu nie mam apetytu po próbie samobójczej, na wskutek stresu i smutku. :) Dodam, że byłam w placówce, która ma jakąś tam renomę. Spędziłam 3 dni na obserwacji w Instytucie Psychiatrii i Neurologii na Sobieskiego, w Warszawie.

Laima, owszem, to potworne. Ci ludzie nie dostrzegają tego, że człowiek może mieć problemy z jedzeniem nie wyglądając jak kościotrup. Rok temu na wskutek niedoborów doznałam porażenia nerwu strzałkowego prawej nogi i nie mogłam chodzić. Mój organizm zaczął zjadać tkanki. Co z tego, że ważyłam 80 kg.. Kazali mi 'jeść normalnie i uśmiechać się częściej'. Hahahahhaha, ryknęłam śmiechem, jak mi to neurolog powiedział. Gdyby to było takie proste..

dominika92 wiem o co chodzi, ja mam podobnie. niby patrzę po ubraniach, że jest ok, patrzę w lustro też jest ok, a potem ktoś zrobi mi zdjęcie, ja patrzę i szok. Nagle mam wrażenie jakbym była strasznie gruba i łapie doła. Zaczynam myśleć, że nie mogę próbować akceptować swojego wyglądu, bo jeszcze wyjdzie, że jestem narcyzem, albo jedną z tych grubych panienek, które zakładają obcisłe leginsy, balerinki na nogi i obcisłe, za krótkie bluzki a tłuszcz zwisa im do kolan, więc chodzę głównie w luźnych ubraniach. A jak założę jakąś lekko dopasowaną koszulkę to zaraz mam akcję, że ktoś będzie sprawdzał czy mam boczki, czy jak siadam to wałek mi się robi na brzuchu staram się to zwalczać mimo wszystko, tylko popadam ze skrajności w skrajność :/

pisanka, dokładnie tak..ja się postanowiłam znowu odchudzać mam zapas więc jestem bezpieczna..

ja sie gryze troche, bo boje sie, ze jak zaczne sie odchudzac to znowu wpadne w ciąg, wiec postanowilam, ze nie bede traktowac tego jak diete, odchudzanie itd tylko bede sobie podkreslac, ze dbam o wlasne zdrowie, poprawiam kondycje regularnym sportem i zdrowo sie odzywiam bez nadmiernego obżerania sie. tak jest mi latwiej nie popasc w schize na swoim punkcie aczkolwiek i tak musze to zrobic, bo lekarz mi każe zadbać o sobie, bo moj organizm jest do cna wyniszczony a uklad trawienny nawala na każdym kroku czego nie zjem to koszmar żołądkowy. teraz mam sajgon remontowo-przeprowadzkowy i zajadam stresy i zmęczenie, poza tym pogoda mnie wykańcza, bo ciągle mnie głowa boli, ale postanowiłam, że jak ten bałagan się skończy to wezmę się za siebie :)

dominika92 na Bemowie są rowery miejskie

dominika92, nie masz się z czego odchudzać!

pisanka, ech, też się tego boję . Do tego ostatnio tyję nawet przy diecie, terapeutka mówi, że najprawdopodobniej mi się metabolizm rozregulował i teraz wszystko zamienia w tłuszcz i odkłada bo nie wie kiedy dostanie znów . mam tego dość

bretta, na filmikach i zdjęciach wyglądam jak pączek

bretta no właśnie też to rozważałam, że to u mnie może być coś z metabolizmem. Bo jak chorowałam na ED to bardzo szybko schudłam w sumie dużo, potem jak zaczęłam leczenie to tak się ucieszyłam, że bardzo szybko przytyłam (18 kg w 2 miesiące ;>) więc oczywiście się załamałam i znowu schudłam z 8kg, a potem przytyłam. A, że byłam wtedy straszny gówniarz, dopiero dorastałam to pewnie mój metabolizm legł w gruzach i teraz jak jestem dorosła nie będzie mi tak łatwo zadbać o figurę. Fakt faktem mam też taką budowę ciała, że jestem szersza w biodrach, i to jest moja udręka, bo nawet jak uda mi się zrzucić kilka kg, to nigdy nie tam gdzie trzeba i chudnę w cyckach, a nie w tyłku aczkolwiek, każdy lekarz mi powtarza, że sama sobie biedy narobiłam, bo teraz będę się męczyć, a jak zajdę w ciąże to już w ogóle będę miała koszmar, żeby wrócić do odpowiedniej wagi. Tak, więc muszę uważać na węglodowany, bo to one rozpieprzają mi wszystko. tak jak pisałam, jak uporam się z przeprowadzką, siadam na rower i wzbogacam jadłospis w warzywa, których niestety teraz mi bardzo w menu brakuje

ech, to mnie jeszcze bardziej przestraszyłaś...

nie wiem już co robić, nie umiem tego ogarnąć, nie znam określenia normalne jedzenie, zawsze jest coś nie tak jak powinno...

bretta nie chcialam Cie przestraszyc ! pamiętaj, że każdy organizm jest inny i u Ciebie nie musi byc tak jak u mnie! ja przez lata bardzo niszczyłam swoj organizm. mam 22 lata, a lekarze mój stan zdrowia oceniają jak dla 80 letniej staruszki codziennie muszę brać garści leków i muszę być pod stałą opieką chyba wszystkich możliwych specjalistów :/ więc głowa do góry, nie będzie tak źle :)

pisanka, oj to rzeczywiście... też mam 22lata . no ale mam nadzieję że stan troszkę lepszy, ostatnio tylko ze stawami problem ... ale i tak nie umiem normalnie jeść

dominika92, też uważam,że nie masz z czego się odchudzać

no ja też nadal nie umiem, mimo, że często wydaje mi się, że umiem, a potem wychodzi, że jednak nie

prosze,powiedzcie mi jak sobie poradzic z wilczym apetytem(a taki mam od niedawna) nie wieczorkiem a wrecz w nocy?

zakręcona, powiedz nam coś więcej, dużo jesz w ciągu dnia? bierzesz jakieś leki? cierpisz na jakieś zaburzenia odzywiania? :)

-- 28 kwi 2012, 20:11 --

ej w ogóle musże powiedzieć, że na początku pilnie czytałam ten temat ostatnio coraz bardziej go zaniedbuję, tak jakby moja ana przestała mnie dręczyć... od paru dni znikły wyrzuty sumienia, apetyt w normie, jem i obchodzę się z tym jak normalny człowiek. Nie wierzę, że można wyleczyć się w pare dni. Moja anoreksja chyba coś knuje ;>

po prostu uspokoiło się, ale to nie oznacza, że nie będziesz miała nawrotu niebawem. ja jak chorowałam też miałam tak, że bywały dni, że wszystko było w porządku, tak jakbym była zdrowa, a potem trzask i od nowa.

pisanka, ale jeśli przychodzą takie dni "normalności" to chyba znaczy, że stawiam jakieś pierwsze kroki do wyleczenia :)

nie no jasne jak nie miałaś ich wcześniej to jest to PROGRES! :) Tak więc wielkie gratulacje :)

odkad pamietam jestem na diecie wiec jest dla mnie silnie irytulacy fakt mojego nieopanowanego obrzarstwa, jestem borderem i biore leki od bardzo dawa ale nie zmienialam ich. nierozumie faktu pojawienia sie tego mojego gigantycznego juz nie jedzenia a wieprzania

zakręcona, a masz nadwagę? hmm myślę, że lepiej nie pytać anorektyczek o dietetyczne rady ale zgaduję, że to jest związane ze "zjadaniem swoich uczuc" czyli takim odreagowywaniem? też tak nieraz robię, zwłaszcza wieczorami

Snejana, nie mam nadwagi ale mam wrazenie ze spuchlam jak balon a ten widok mnie dobija(mowiac lagodnie)

zakręcona, więc może warto ustawilić sobie jakiś "schemat" np, że kolacje zawsze jesz o danej porze (nie zbyt późno, ale też nie za wczesniej zeby potem nie czuć głodu) nie masz potrzeby się odchudzać tylko pewnie zmienic nawyki żywieniowe :) zdaję sobie sprawę, że łatwo mówić-trudniej zrobić, ale jeżeli weźmesz sobie za cel swoje samopoczucie to może jakoś pójdzie, powodzenia

źle mi, mam ochotę wymiotować, za dużo dzisiaj zjadłam i czuję, że tyję mam ochotę znów prowokować wymioty i najlepiej jeść same warzywa całymi dniami, w ostatnim czasie nie chce mi się gotować obiadów i jem tę samą zupę przez kilka dni, ale dobrze, że chociaż zupę. źle mi z moim wielkim ciałem, ja chcę być szczuplutka jak kiedyś.

za codzienną dostawę świeżo przygotowanych warzyw wszelkiego rodzaju dałabym się pokroić takie małe zboczenie

a ja pierwszy raz w zyciu poczułam potrzebę żeby sie odchudzać