Skocz do zawartości
Nerwica.com

Samotność


ixi

Rekomendowane odpowiedzi

Ukasz, jak Wy smędzicie nakręcacie się :roll: sami...

 

-- 09 kwi 2012, 21:07 --

 

jeśli jeden zwiazek nie wychodzi drugi,to należy znależc tego przyczynę,a nie uciekać od problemów....

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

arhol, skoro nie byłeś w związku to nie możesz powiedzieć, że się do związków nie nadajesz...

 

Apofis, przynajmniej masz coś co odciąga teraz Twoje myśli... Brakuje mi czegoś takiego... Nie umiem się na niczym skupić... Widzę same znaki zapytania, których się boję... Tracę grunt pod nogami...

 

Jeszcze mam stres związany przed jutrzejszym szkoleniem... Chyba zarzucę sobie jakąś tabletkę na uspokojenie żebym w ogóle dzisiaj zasnął...

 

Trzymajcie się wszyscy, miłego wieczoru.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Wiem jedno na pewno:

 

Jak mi kiedyś ktoś powie, że nie próbowałem, że nie szukałem zmian to zasadzę mu porządnego kopa w tył. I jak ktoś kto będzie w temacie powie, że nie mam powodów do smutku i melancholijnych nastrojów to w ogóle marne jego szanse. Może faktycznie czasem brakowało mi cierpliwości, chciałem wszystko na już, na teraz, ale ogólnie zrobiłem wiele by zmienić swe życie na lepsze.

Dziś mam więc pełne prawo dołować się, wściekać i użalać nad sobą. I nie przekonują mnie słowa, że to nic nie daje. Bo walka jak widać też nie.

Życzę Wam przyjaciele byście odnosili bardziej spektakularne sukcesy. Przynajmniej w tych sprawach w których ja mogę sobie poczytać lub pooglądać w tv.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ty masz ten luksus, że posiadasz znajomych do których możesz wyjść. Moje znajomości były na tyle płytkie, że nie przetrwały końca szkoły (z czego sobie już wcześniej zdawałem sprawę). Z resztą jeśli środowisko jest nerwicogenne lub depresjogenne albo ma pewien niekorzystny obraz twojej osoby to lepiej je zmienić. A to, że ludzie szybko szufladkują, a później zmiana wizerunku bardzo długo trwa chyba każdy wie :)

 

U mnie na przykład półroczna izolacja czytaj nauczanie indywidualne zdziałały cuda :P Na początku miałem taką nerwice i stany depresyjne, że bałem się wychodzić z domu, bałem się spojrzeć ludziom w twarz. Spotkania z psychologiem ( tu zaznaczam, że same spotkania, a nie psychoterapia) i właśnie nauczanie indywidualne mocno poprawiły mój stan.

Pochwale się, że przez pół roku nauczania indywidualnego zdążyłem nadrobić jeden cały rok, w co sama dyrektorka wątpiła. Ogólnie to dość ciekawe doświadczenie, od razu mniej więcej widać w czym człowiek jest dobry a w czym nie. Poznanie nauczycieli z ludzkiej strony całkowicie zmienia spojrzenia na szkolnictwo.

 

Generalnie masz racje, konfrontacja z lękami to najskuteczniejsza metoda zdrowienia, ale nie w każdym momencie. I jako neurotyk obawiam się, że moje życie to będzie jedna wielka walka z lękami, bo o innym sposobie "zdrowienia" nie słyszałem.

Ten luksus nie jest takim znowu luksusem, bo można go policzyć na palcach jednej ręki. Ci ludzie mnie znają, całą moją nędze i część problemów.

Natomiast jakbym ich nie miał to szczerze pisząc też nie wyobrażam sobie odświeżyć jakieś stare kontakty. Oj na pewno nawet....jeszcze nie ten etap.

Co do indywidualnego nauczania, to też znam przypadki, że na dobre to ludziom wyszło ;) w sensie nauki oczywiście. No, bo skoro siedzi nad Tobą jakaś kobieta to wiadomo, że starasz się jej słuchać, a na lekcjach to wiadomo, różnie bywa :D

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam wszystkich...

To mój pierwszy post tego typu, bo już po prostu chyba przestałem wierzyć we własne siły zaradcze i zaczynam wątpić, czy sobie sam z tym poradzę.

Od ok roku bywam "przygnębiony" (eufemizm) mam niesamowicie zaniżoną samoocenę i brak mi perspektyw na przyszłość. Wszystko zaczęło się gdy, dowiedziałem się, że mój najstarszy brat zginął uderzony przez pociąg (jego śmierć jest niejasna i wiele wskazuje na chęć popełnienia samobójstwa) do tego 3 miesiące po tym zdarzeniu odeszła ode mnie żona i niedługo potem wniosła o rozwód. Mieszkam w irlandii północnej, nie mam tutaj zbyt wielu znajomych i chociaż mam dobrą pracę jako CNC operator, to jednak coraz rzadziej się potrafię odnaleźć. Jak wspomniałem powyżej, moje poczucie pewności siebie leży i kwiczy, nie mam dzieci ani większego majątku, mam za to 29 lat i kryzys, z którym pierwszy raz w życiu sobie nie radzę. Nie wiem nawet po co to piszę, ale chyba chciałem się tylko częściowo wygadać... Przepraszam, jeżeli zająłem wam czas na czytanie tych pierdów.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

POL_SouL, Witaj

Jeśli masz możliwości finansowe,spróbuj o siebie zadbać,nie myśl o tym, rozwijaj pasję,próbuj poznać nowych ludzi.

 

życzę powodzenia i szczęścia.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Samotność... jest ciekawa na swój sposób,niezmienna,taka sama,nie porzuci cię,zrani,nie zdradzi.

Polegając na sobie,zawiedziemy jedynie samych siebie,unikniemy rozczarowań z powodu innych ludzi,czy też ich nie zawiedziemy.

Są w tym zalety.

A być może tak już pieprzę, będąc w relacjach jedynie z rodziną,(czy też ludźmi z którymi mnie łączy pokrewieństwo),czasem sztucznych, niczym kukiełkowy teatr...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Smutny_clown, ja zrozumiałam o co Ci chodzi, ale potrzeba bycia w związku wyklucza potrzebę samotności, moim zdaniem.Jeśli człowiek przyzwyczai się do życia w samotności, to nie będzie poszukiwał osoby do wspólnego bycia.

 

Kobiety są mniej precyzyjne w swoich wypowiedziach, dlatego często nie jesteśmy dobrze zrozumiane.

Ja miałam na myśli samotność-wolność w związku dwojga ludzi, bo to o czym Ty napisałeś, jest dla mnie oczywiste /jw/.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Smutny_clown, Moim zdaniem nie... każdy czasem potrzebuje chwili dla siebie i samotności, z 2 strony jeśli całkowicie porzucimy kontakty z innymi, prowadzi to prędzej czy później do całkowitego "zdziczenia".

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Smutny_clown, napisze tak,myśle że w tym coś jest w tym ,,przyzwyczajeniu,,się do samotności...pisze to z autopsji....sam nie wiem czy byłbym zdolny do życia we dwoje...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

NextMatii, carmen1988, Ale chcielibyście być w związku czy nie? Czy też byliście (pytam każdego z osobna), i nie wyszło?

 

Ja np, chciałbym być. Inna kwestia że to raczej skończy się tym iż związek by legł w gruzach, z powodu tego że jestem gorszą kopią mojego ojca (charakter). Po prostu się do związku nie nadaję,i prawdopodobnie zniszczył bym ową relacje,nawet nieświadomie popełniając takie a nie inne błędy.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×