Myśli samobójcze

Doskonale rozumiem Ciebie. Ja mam tak samo, nerwica mi odebrała naprawdę WSZYSTKO.

Gdyby tylko człowiek by zdrowy to by mógł robić wiele, a tak nie da rady.

kornelia_lilia, dla moich jestem czymś, co trzeba zachować w klatce jak w zoo, na pokaz, wszystko musi być idealnie i cały czas dostępne. Nieważne, co chcę, czuję, najważniejsze jest to, żeby 'ludzie dobrze mówili' i żebym 'nie paliła głupa', blablabla.

Jestem według nich puszczalskim ćpunem (puszczalskim, bo jak chciałam pojechać z kolegą na imprezę sportową, dowiedziałam się, że chcę się puścić, a nie popatrzeć na auta, a ćpunem, bo... piłam melisę ), który ma jakieś 5 lat i trzeba trzymać za rączkę.

Nie umiem tego opisać, po prostu mam być maszynką do nauki wszystkiego, późniejszym sponsorem wycieczek dla rodziców (matka wciąż mi powtarza 'no jak zaczniesz pracę, to zabierzesz nas tu, tam')

Do tego ciągle słyszę, że wstyd takiego dziecka jak ja. Dlaczego? Bo nie siedzę z książkami 24h/dobę, bo uznałam, że jestem niewierząca i nie poszłam do bierzmowania, kręcą mnie tatuaże, kolczyki, chciałabym inaczej się ubierać, czasem się pomalować, chociaż nie umiem...

Starałam się być dobrym przyjacielem. I zawsze, gdy komuś zaufałam, zostałam porzucona i wymieniona na lepszy model. Nie ufam w rzeczywistości nikomu. Nie mam komu się wyryczeć, komu pojęczeć, z kim spędzić głupie przerwy. Żyję z boku, patrzę jak inni cieszą się życiem.

I tak boję się, że będę niesamodzielnym ścierwem z ograniczonym samodzielnym myśleniem. Nie chcę tak żyć.

Abbey, doskonale Cię rozumiem Przepraszam Paulinko, nie mam dobrej rady. Może to zabrzmi strasznie banalnie, ale bądź dobrej myśli. Wierz w siebie i nie daj się otoczeniu.

kornelia_lilia, wiesz co? Rady radami, ale jestem cholernie wdzięczna za to, że jesteście, że mogę napisać, wyrzucić to z siebie.

To pomaga.

Dziękuję.

powrocily mysli samobojcze a wraz z nimi szpital psychiatryczny.

czarnaroza2, trafiłaś do szpitala??

U mnie są cały dzień...ehh, może lepsze to wyjscie niż się męczyć z tym wszystkim

Mam myśli s. Ktoś powinien poważnie się mną zająć i mi pomóc.

Bellatrix, szantaż emocjonalny powiadasz? Pamiętam, jak miałam z siedem, osiem lat i borykałam się z problemami ze snem. Były to potworne lęki, które niedawno wróciły, a polegają głównie na tym, że cholernie boję się ciemności. Wtedy strasznie potrzebowałam czyjejś obecności - potrzymać kogoś za rękę, zasypiając, czuć oddech, słyszeć go, mieć świadomość obecności. Nie umiałam zasnąć sama, strasznie się bałam. Matka wtedy ciągle powtarzała, że przez te moje problemy rozwiedzie się z ojcem i będzie to tylko i wyłącznie moja wina. Moja - małego dzieciaka.

Ojciec nie był lepszy, bo może i czasem mnie wspierał w nocy, ale potem... Potem groził mi, że powie wszystko całej szkole (może stąd teraz wielkie pragnienie prywatności i jestem taka zamknięta?), a matka na dokładkę straszyła mnie psychiatrą (nie muszę chyba mówić, że dla ośmiolatka jest to synonim zła, upokorzenia, seryjnych morderców, szaleńców itd.).

I do tej pory matka mi wmawia, że zrobi to, tamto... No a ja się przejmuję, bo co mam powiedzieć? Co mam wmówić mojemu wewnętrznemu 'ja'? Kocham matkę, czy też jej nienawidzę, ale jednak jej słowa jakoś zapadają w pamięć...

Chciałabym kiedyś im wszystkim pokazać (rodzinie, fałszywym przyjaciołom), że coś znaczę. Jednak za każdym razem, gdy coś wyjdzie nie tak, morale słabną. Będąc wychowana na zasadzie 'bądź we wszystkim najlepsza' zaczynam nie być dobra w czymkolwiek. Spełnienie marzeń się oddala, a przynajmniej to sobie wmawiam. Póki co, czuję coraz większe poczucie beznadziejności, brak perspektyw na życie. Trwam w samotności, bezradności, jestem jakby zamknięta w jakimś pudełku, a raczej szklanej kuli, oddzielona od innych.

Dziękuję Wam za każdą chwilę i słowo poświęcone dla mnie. Może i piszę to przez łzy, ale łzy niejakiego szczęścia, że mogę komukolwiek powiedzieć co myślę, co skrywam w sobie X lat. Jednocześnie przepraszam.

Przepraszam, bo wiem, że takie myśli, posty w tym temacie mogą pośrednio zmartwić kogoś - przecież mamy na tym forum tyle cudownych i wrażliwych na innych osób...

Bellatrix, przepraszam, że musisz wywlekać swoje sprawy...

Mam myśli s. Ktoś powinien poważnie się mną zająć i mi pomóc.

w razie potrzeby-pisz

Nie daję sobie rady teraz, a co dopiero kiedy będę musiała sama się utrzymywać i troszczyć o siebie ... coraz mniej widzę sensu w kontynuowaniu tego wszystkiego, czuję się jak nieudany eksperyment, który zaczął się pomyślnie, a skończył katastrofą.

No i jestem najobrzydliwszą kreaturą jaka stąpała po tej ziemi, ale to już wiecie.

No i jestem najobrzydliwszą kreaturą jaka stąpała po tej ziemi, ale to już wiecie.

idle, martwię się o Ciebie

Laima, nie ma o co, zawsze szukam kogoś, kto mnie wyręczy, przypuszczam że w tej kwestii byłoby tak samo.

Zmalały. Już nie dręczą tak obsesyjnie... :'>

Powrót myśli s

Laima, co Cię dręczy Kasia?

slow motion, tyje

Laima, Kasiu jesteś chudzinką. To, że zjesz normalny posiłek nie oznacza, że przytyjesz. Przecież ruszasz się w ciągu dnia, a co za tym idzie spalasz te kcal. Wiem, że to choroba, ale proszę nie patrz tak na siebie.

Laima, i znowu to samo, coś te myśli się ostatnio zbyt często pojawiają.

slow motion, tyję na wadze,to nie jest moje złudzenie,waga wyraźnie idzie w górę.

To nie jest pewnie jedyny problem.Uodporniłam się pewnie znów na antydepy i z stąd to pogorszenie.

carmen1988, ja miałam bardzo długa i wyraźną przerwę.Nie pamiętam takiego czegoś od początku mojej choroby,że przez ok. dqwóch miesięcy naprawdę akceptowałam to,że żyje.

Laima, potrzebuję akceptacji.

carmen1988, nie rozumiem.Potrzebujesz być akceptowana czy piszesz to z związku z tym co napisałam czyli chcesz zaakceptować,że żyjesz?

-- 07 kwi 2012, 18:09 --

Przechodzi w natręctwa

Jestem dnem, które nie panuje nad samym sobą

Abbey, hej, tylko bez takich Coś się stało konkretnego?

Gubię się we własnym domu, we własnym ciele.

po prostu czuję do siebie nienawiść.