Co robicie w chwilach załamania?

co robić jeśli się czuje, że to już prawie... że zaraz się pogrążę...

jeszcze wiem, że mogę wyjść z tego stanu, ale z godziny na godzinę jest trudniej?

macie jakieś metody na walkę z takim stanem???

POMOCY !!!!

witaminka,moim sposobem jest zajęcie się ciężką pracą.Cokolwiek-pranie,sprzątanie,zmywanie itd.Przestaję wtedy się nakręcać i od razu jest lepiej.Dobre jest też zajęcie się czytaniem,spacer lub cokolwiek innego,byle nie zagłębianie się w bólach i myślach.Trzymaj się.

Póki wiesz, że jeszcze możesz wrócić, walcz. Nie poddawaj się smutkowi. Staraj się zająć czymś przyjemnym. Weź ciepłą kąpiel, posłuchaj miłęj muzyki relaksacyjnej. Jak lubisz spróbuj coś ugotować. Przede wszystkim nie pogrążaj siebie. Nie warto. Pomyśl co lubisz robić i postaraj się tym zająć. Trzymam kciuki. Mam nadzieję, że poczujesz się lepiej. Nie zamartwiaj się. Pozdrawiam.

witaminka często poddaję się temu stanowi ale na krótko,bo zawsze staram się wyrwać samą siebie z tego co się dzieje,kiedy czuję że sie właśnie "pogrążam"-dobrze to ujęłaś-bo to jest dokładnie tam jak Róża napisała że się same nakręcamy:ahh,jestem beznadziejna,mam dość,nic nie potrafię,jestem do niczego itd itp...a ja wtedy odganiam te myśli i wmawiam sobie że wcale tak nie jest! że jestem wyjątkowa,że dam rade itd-wkręcam się sama na tę pozytywną stronę-bo wierz mi że tak też można skoro można w jedną stronę to i w drugą też i często mi się udaje,choć to forum pomaga mi najbardziej,dlatego też mam nadzieję że będziesz tu jak najczęściej zaglądać byśmy mogły sobie pomagać wzajemnie.Ściskam cie mocno;)

Ja wiem czego NIE MOGE ROBIC..... - włączać przygnębiającej muzyki... To najgorsze co mogłabym zrobic...

macie jakieś metody na walkę z takim stanem???

Nie wiem, czy to dobra metoda, ale stosuje ją gdy tylko mogę (poza pracą oczywiście) czyli dać sobie porządny wycisk. Albo biegam albo jeżdżę na rowerze. Zdarzało mi się w trudniejszych chwilach przejechać kilkadziesiąt kilometrów. A gdy wracam do domu to jestem zbyt zmęczony na myślenie o sobie i problemach.

Jeśli chodzi o pracę to w pracy nie mam nawet możliwości myślenia, pracę mam bardzo odpowiedzialną i jestem cały czas skupiony na wszystkim poza sobą. Czasem zdarza mi się brać zmianę albo rezerwę, gdy czuję, że może być trudny dzień.

Ja proszę moje dzieci o pomoc, trzymają mnie za rękę, mówią do mnie, śpiewają mi piosenki. Albo przytulam moją kotkę i jej mruczenie mnie uspokaja

sprzatam,sprzatam i sprzatam.najlepiej jak schowam sie pod koldre i chcialabym przespac cale zycie.

Sprzątanie? Myślę, że pogrązyłoby mnie to jeszcze bardziej Czy zna ktoś inne sposoby poza wysiłkiem fizycznym?

A ja nic nie jestem w stanie zrobic gdy wiem ze zaraz sie zalamie...Poprostu siadam puszczam jakas muzyke i pale 5000 papierosow az w koncu dochodze do bezsensownych przemyslen ,obwiniam sie za wszystko i placze...I w ten sposob caly dzien popsuty

podobnie jak Estreva, wysilek fizyczny mnie tylko doluje ze nie moge tego robic tak dobrze jak kiedys i wogole sie pograzam ze albo nie mam sily tego robic albo kiedys robilem to lepiej i to mnie jeszcze bardziej doluje.

jezeli wiem ze jest beznadziejnie to wlasnie ide do lozka i spie ile wlezie, w pracy jestem za bardzo skolowany i nie wiem co robie gdy jest ze mna zle a mam odpowiedzialna rowniez , wiec lepiej nie prowokowac wilka z lasu bo wiem ze moge zrobic glupoty...

...a ja nie mogę sobie poradzić, czesto sobie puszczam muzykę, w klimacie chilloutowym, głównie internetowe radio http://www.munich-radio.de/ czasmi pomaga ale nie daje 100% gwarancji...

Niby podstawa to pozytywne myśłenie tylko jak??? Staram się "nakręcać" pozytywnie ale cholernie trudno, nie zawsze sie udaje. Zająć czymś głowę, choć na chwile...jeśli juz zupełnie sie "rozpadam" to po prostu płacze.Chociaz to dziwne , ale upomaga...takie jakby "wewnętrzne oczyszczanie"

Śpię, czasem wychodzę na długi spacer, żeby w samotności wszystko poukładać...Rozmawiam z kimś na gg.

ja przeczekuję:) nie śpię, nie mówię, nie działam. Czekam. Zawsze mija:)

Płaczę w łazience , później kropelki do oczu i biorę się za robotę.

Czasem muzyka która pozwala mi uwolnić emocje, poużalać się trochę na świat i ludzi (np Linkin Park), tak na maxa, jesli nie ma nikogo w domu oczywiście, czasem papieros...Rozmowa z ludzmi ktorych ciągle mi malo, tych najbardziej zaufanych:( Wieczorem ćwicze ostro, potem jest o wiele lepiej, ale rano to chyba bym nie dała rady bo to napięcie "nic nie chcenie sie"..

Nic nie robie, placze....

do niedawna jak mialam zalamkę plakalam i mialam ochotę zaszyć się na jakiś czas w swoim pokoju albo poprostu nic nie robilam trwalam w tej zalamce bez uczuć. Byl taki okres, że plakalam codziennie. Zaraz potem staralam się siebie wyciągnąć z tego stanu. No teraz już to wygląda dużo lepiej. Jak mnie bierze zalamka mówię sobie: ide się pośmiać i powyglupiać z koleżanką. I podchodzę z dystansem do chwilowych dolów. Czasem sobie coś w myślach przeklne. Ale przede wszystkim staram się sprowadzić na ziemię. Patrzeć realnie na sprawy.

Otwieram piwo, zapalam skręta, włączam muzyke i staram się jak najszybciej odlecieć. A w międzyczasie histeryzuję. I cholernie przeklinam. Najcześciej zdaża mi się pod wieczór (samotny wieczór....czyli każdy :/ ) i wtedy jak najszybciej ląduje w łóżku będac w stanie półprzytomnym.

A jakiegoś skutecznego sposobu na to jeszcze nie znalazłem, pomaga czasem mi rozmowa z kimss ale nieczesto jest z kim.

Co robię kiedy łapie mnie chandra? Hmm... słucham głośno muzyki, płaczę ( bo łzy oczyszczają duszę), rysuję, czyli przelewam smutek na papier albo idę na huśtawkę

pisze wiersze i groteski. slucham muzyki. gadam do siebie- wsciekam sie. szczękam zebami. ide na spacer (raz mial sie skonczyc powieszeniem). pije wino i zapalam kadzidelka. czasem gadam z ludzmi. wale piesciami w twarde rzeczy.

kiedys pilam kawe. juz mi nie wolno, bo za bardzo aktywuja sie receptory dopaminowe- stany furii itp.

Gdy duża - nic. Płaczę. Gdy mniejsza ide do kina albo oglądam filmy w tv aż do zaśnięcia.

jakis czas temu napisalam ze w sumie nic nie jestem w stanie zrobic i to jest prawda..ale wiecie zauwazylam ze ostatnio nie mam na to zbyt duzo czasu...jestem zbyt pochlonieta czyms innym ...naturalnie zawsze jednak znajdzie sie czas na zalamke

Potrafię to stłumić tylko głośną muzyką, najlepiej mocną i wulgarną, bo w takich chwilach czuję w sobie zwykle dużo złości, ale także jestem niebywale bezsilna. Chcę płakać, chcę krzyczeć, chcę coś niszczyć - nie mogę. Potem śpię.

Ale wydaje mi się, że takie tłumienie tego wszystkiego niewiele daje. Mam tygodnie, podczas których nie znajduję lepszego dnia. Codziennie piekło, a raczej tłumienie piekła. Po takim okresie czuję, że tracę siebie i w sumie nie wiem, co jest gorsze...