Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia)

ja w porywach potrafie defekować do 4-5 razy dziennie, przy czym żadnych leków przeczyszczających (poza kawą). tak sobie rozregulowałam metabolizm. zabawnie jest

Po 2 miesiącach niejedzenia, zrobiłam sobie dzisiaj ucztę. W końcu poczułam głód i ochotę na konsumpcję,a teraz umieram z bólu brzucha... Mam już siebie dość...

freya, chodzisz na terapie? Robisz coś w kierunku poczucia się lepiej? trzymaj się...

bretta, w tej chwili nie leczę się na nic, tylko przy napadach silnego lęku stosuję tabletki. Chciałabym rozpocząć terapię, ale nie mam na to obecnie środków. Zdaję sobie sprawę, że muszę coś zrobić z moim życiem, bo się wykończę.

freya, uczysz się/pracujesz?

Są też terapie na nfz...

freya, a mogę Cię spytać jakie masz bmi

idź się leczyć państwowo. kasa to zawsze dobra wymówka.

bretta, uczę się. Muszę iść na terapię, ale nie mam odwagi. Poza tym dalej nie potrafię przyznać, że choruję.

Nie wiesz ile czeka się z nfz?

Laima, właśnie sobie policzyłam i na chwilę obecną moje bmi wynosi 16.

freya, no to bmi masz niskie, powinnaś pojść na terapie...

to zalezy gdzie mieszkasz, czasami trafisz od ręki a czami się czeka z miesiąc czy więcej. ja miałam wizytę dwa tygodnie po tym jak zadzwoniłam więc to różnie bywa

freya, niskie,to świadczyłby już o anoreksji,a miesiączkujesz?

Ja na NFZ czekam od października zeszłego roku i jeszcze sobie poczekam.

Uczysz się to możesz zarejestrować się w poradni psychologiczno -pedagogicznej.

bretta, Laima, w przyszłym tygodniu postaram się umówić na wizytę.

Moja waga jest teraz i tak większa niż w tamtym roku. Dzisiaj zjadłam obfite śniadanie i ryż z warzywami na obiad. A co do miesiączkowania to zawsze miałam bardzo nieregularne cykle, dostaję okres co 2, 3 miesiące.

Cześć wszystkim

Znalazłam to forum już nie wiem do kogo napisać, boje się, że wpędziłam się w chorobę. Zaczęło się w listopadzie od odchudzania. Nie umiem wytrwać na dietach, które czegoś zakazują, więc jadłam tak, by nie przekroczyć 1000kcal, zaczęłam uprawiać sport, gdy zaczęłam chudnąć chciałam jeszcze więcej i szybciej, bo byłam rada widząc podziw i uznanie znajomych. Zaczęłam ograniczać posiłki i głodować czasem po 2-3 dni nie jedząc nic. W końcu złamałam się i nażarłam organizm sam wołał o witaminy no i zaczęło się wymiotowanie. Głoduję, a jak coś już zjem to pędzę rzygać. TO mi tak utrudnia życie, bo nawet już jak jestem w miejscu publicznym kombinuje, by choć część zwrócić, po prostu czuje takie wyrzuty po jedzeniu, że nie daję rady. Tak już jestem z tym od listopada, schudłam 20 kilo. Na początku miałam schudnąć tylko 5, potem 10, potem 15, ale teraz wchodzę na wagę ważę 55 kg, a to miała być już waga marzeń i dalej mi nie gra i mam chęć stracenia kolejnych 5. Dużo sportu uprawiam teraz, więc nie mówcie, że jestem leniwa i dlatego wymiotuję. Już nie wiem co mam zrobić ciągle widzę ten wielki brzuch i wcale nie jestem zadowolona, kiedyś myślałam, że jak będę 60 ważyć to już umrę ze szczęścia, ale ciągle mi mało, trochę się boję czy mogłam się wpędzić w chorobę, niech mi ktoś odpisze nie wiem kogo się poradzić, bo tak mi wstyd bliskim na pewno nie powiem. Najgorsze, że ciągle czuje się jak tłuścioch.

-- 02 kwi 2012, 22:05 --

Nie wiem jak edytować post nie dodałam jeszcze, że całe swoje życie zaczęłam podporządkowywać do jedzenia. Czasem jak wiem, że będę sama to wole zostać w domu, by spokojnie się nażreć i zwymiotować niż wyjść do znajomych.

Chorowałam na anoreksję bulimiczną 5 lat, do niedawna byłam pewna, że mi się udało pożegnać na zawsze z tymi zaburzeniami, ale przez ostatnie lęki wpędzam się w głodówkę znowu. Brawo Kasia.

Tak czy inaczej, służę pomocą, jeśli kogoś interesuje jak przechodziła terapia. Mogę też polecić psychologa w Warszawie i doradzić kogo unikać we Wrocławiu (ze względu na nieowocne poszukiwania specjalisty w moim mieście, jeździłam 360 km, żeby się wyleczyć, ale było warto).

ciasteczko87, koniecznie powinnaś się zgłosić na terapię... już w to wpadłaś. To błędne koło. Znam to aż za dobrze . nie możesz tak robić. Wykończysz się, jedyny plus, że jesteś świadoma, że coś jest nie tak, ale nie tędy droga ...

janet, ech... myślisz że da się kiedyś tak naprawdę wyleczyć? Byłaś na terapii grupowej/oddziale czy tylko chodziłaś sama?

ciasteczko87, koniecznie potrzebujesz fachowej pomocy.Udaj się do psychologa czy psychiatry.Dzień w dzien skracasz sobie życie.Tego chcesz?

janet, tak,niestety są nawroty.Dobrze,że walczysz,próbujesz się leczyć.Z czasem leczenie odniesie skutek.Ja po 10 letnim związku z terapią jestem zdrowsza choć wciąż odchudzanie jest dla mnie ważne to mnie nie pogrąża.

bretta, na początku był to tylko zwykły psycholog. choroba się dopiero rozwijała, a ja miałam jeszcze na tyle rozsądku, żeby próbować ją powstrzymać. Potem moją najbliższą rodzinę pochłonęła choroba mojej Babci i nie było czasu na mojego psychologa. Wtedy jeszcze nie mieszkałam na stałe we Wrocławiu i nie mogłam sama do niego przyjechać. Z czasem, kiedy anoreksja na dobre rozgościła się w mojej głowie, traciłam na wadze dość prędko, ale wciąż nikt tego nie zauważał (co było mi bardzo na rękę). Kiedy zaczęło się najgorsze - czyli bezustanne omdlenia, utraty przytomności i dwutygodniowe głodówki na coli zero - zaczęłam zwracać na siebie uwagę. I zamiennie wtedy był psycholog, psychiatra, psycholog, psychiatra i szkolna pielęgniarka w przerwach. W końcu osiągnęłam niedowagę i psychologowie odmawiali mi leczenia, mówiąc, że to jest stan zagrożenia życia. Trafiłam do szpitala, zwykłego. Na badania i żeby ludzie mogli sobie popatrzeć na przechadzający się szkielet. Następnie był psychiatra i skierowanie do szpitala. Żeby się uchronić od najgorszego, zaczęłam mówić lekarzom to, co chcieli słyszeć. Po wzlotach i upadkach (których było więcej) pewnego lata wpadłam w bulimię. Ponieważ tyłam i osiągnęłam normalną wagę mogłam udać się do psychologa. We Wrocławiu Ci ludzie są koszmarni, w ogóle nie polecam. Trafiłam do gabinetu pani psycholog w Warszawie, dzięki której zaczęłam wychodzić z tego bagna. W międzyczasie zdiagnozowano mi border line, na który to brałam szeroką gamę leków i w ogóle był "fun".

To znaczy, ja zaczęłam wychodzić i już wyszłam. Tak mówią. Aktualnie sama sobie zdiagnozowałam mini-nawroty anoreksji, bo przez lęk przed rzyganiem i potrzebę panowania nad czymkolwiek, prawie w ogóle przestałam jeść normalnie.

janet, znam tą potrzebę panowania nad czymkolwiek. Nie potrafię nic zrobić ze swoim życiem to przynajmniej mogę mieć kontrolę nad tym co jem.

janet, freya, dokładnie... potrzeba kontrolowania czegokolwiek....

chęć kontroli nad czymkolwiek a najlepiej nad wszystkim... jak się tego pozbyć?

po niemal 8 miesiącach terapii nadal mi się to nie udało...

Agasaya, najłatwiej nad tym...własnie ja odzyskałam i odżywam....fak....

Agasaya, a da się tego pozbyć?

Co z tego, że staram się 'tego' nie robić, nawet mi wychodzi w miarę, ale idę do ubikacji i myślę o jednym 'jestem tu. mogę to zrobić. nikt nie patrzy. nikt nie słyszy. zrób to. będzie lepiej' i za każdym razem praktycznie tak jest ...

ostatnio to już jak tylko zaczynam jeść, myślę o wymiotowaniu

moja terapeutka załamuje ręce i wymyśla mi coraz dziwniejsze "zadania" dla rozładowania gniewu

Ja kiedyś dostałam jakieś bzdurne zadanie "Moje życie jako książka" i zamiast mi to cokolwiek ułatwić spowodowało jeszcze większą frustrację, że nie umiem tego zrobić porządnie. W ogóle zadania od psychologów zawsze wydawały mi się jakieś takie bezużyteczne, kategoryzowanie osób, potrzeb, wymyślanie co się może stać jak nie skończę wiecznych głodówek. Natrafiam od czasu do czasu na kartki z tymi zadaniami i teraz wydają mi się zupełnie obce, jakbym te 3, 4 lata temu to nie ja pisała. Teraz robię trening autogenny Schulza przed snem i w środku dnia, czasami pomaga na wyciszenie.

Jem ostatnio bardzo mało, moja dieta opiera się głównie na krakersach bez soli i przypraw, wodzie i słabej herbacie. Ciągnie mnie do ciężkostrawnego bardzo, marzy mi się McDonald, ale przez fobię z wymiotowaniem nie mogę zjeść nic treściwego z lęku przed tym, że będę musiała zwrócić. Zastanawiam się, jeśli znajdę już psychiatrę we Wrocławiu, który nie doprowadzi mnie do białej gorączki, czym w ogóle mam się zająć. Chwilowymi nawrotami ED, fobią, depresją, czy w ogóle czymś innym. Trochę mnie to przeraża.

janet, powinnaś zacząć od ed, bo to może być zagrożenie życia i przez to jak się czujesz przez glodówki możesz mieć depresje i inne rzeczy....

Agasaya, gorzej... "muszę iść coś zjeść żeby zwymiotować"... takie myśli nie ułatwiają...